WSV Ceres
2018
In de zomer van 2012 ben ik in Wageningen geweest en heb ik WSV Ceres heel kort even gezien. Zo vlak voor de AID had niemand echt tijd om te praten met een random meisje dat toevallig wat meer wilde weten over verenigingen. In 2012 was het woord ‘Corpsfan’ immers al wel uitgevonden, maar kenden nog lang niet alle Senaten die (toen nog) Delftsche titel! Laat staan dat de Leden dan enig idee hadden wat ze ermee aan moesten.
In 2015 was ik landelijk bekend geworden en kwam via mijn facebookpagina ook met enige regelmaat de vraag waarom ik nou nooit eens naar Wageningen kwam. In 2017 zag ik, ter ere van mijn 2e Lustrum een mooie gelegenheid om eindelijk weer eens koers te zetten naar Wageningen. Maar, dat bleek ook nog niet zo realistisch omdat ik tot twee keer toe geplaagd werd door pech.
Deze 8e februari zou het echter wel zo ver komen dat ik WSV Ceres zou bereiken!
In 2012 was de rit naar Wageningen nog lang niet zo eenvoudig. Ede-Wageningen was alleen met een suffe stoptrein vanaf Utrecht te bereiken en daarna zat je zeker nog drie kwartier in een bus om Wageningen zelf te bereiken. (Eerst half Ede door) Hoe anders bleek dit in 2018! De Intercity gaat van Schiphol en Amsterdam-Zuid via Utrecht (alleen Driebergen-Zeist snap ik dus echt niet in dat rijtje…..) naar Ede-Wageningen. Op Ede-Wageningen stap je dan in de bus (84 of 88) waarmee je in een goed tempo Wageningen Busstation bereikt. Ik was dan ook wel een stuk eerder dan gepland in Wageningen zelf! Na 3 keer verkeerd gelopen te zijn (Er was zo’n dorpsstraatje waar je doorheen moest…. Dat lijkt erop! Nee, toch niet!) bereikte ik de Generaal Foulkesweg.
Ongeveer 20 minuten voor aanvang van de afspraak besloot ik maar eens op onderzoek uit te gaan, want hoe kom je hier nu eigenlijk binnen? Op de eerste deur die ik zag hing een briefje dat je hier niet doorheen kon, want er zijn verbouwingswerkzaamheden gaande!
Deur 2 had wel een deurbel maar het bordje dat daarbij hing liet duidelijk weten dat je die bel alleen mocht gebruiken wanneer je voor de kok kwam.
Weer wat verder kwam ik aan bij deur 3 waar het briefje ‘Ingang’ opgeplakt was maar aangezien er een intercombel ontbrak had ik niet veel hoop dat ik hier veel verder zou gaan komen.
Gelukkig heb ik dan altijd nog de mailwisseling met de President in mijn telefoon staan waardoor ik dus met een eenvoudige vingertik contact kon leggen met hem.
Nou ja, de Secretaris nam de telefoon op, maar zij was duidelijk ook op de hoogte van mijn komst. ‘Hoi! We hebben al enorm veel zin in je komst!’ zei ze dan ook vrolijk toen ze doorhad wie ik was.
Nou, dat is dan mooi want ik sta al voor een deur!
‘Oh je bent er al! Superleuk! Ik kom er direct aan!’ zei ze vrolijk.
Desondanks had ik nog steeds geen idee bij welke van de drie deuren ik nou moest wachten maar plotseling ging deur 2 open en zag ik een dame om haar heen kijken.
Ha, hier ben ik!
‘Hoi! Goed dat je er bent! Kom verder! We vinden het allemaal echt superleuk dat je ook eindelijk naar Wageningen gekomen bent!’ aldus haar.
Tja, zelf vond ik het nu ook al leuk want hoewel ik er nog niet over uit ben of Wageningen nu een stad of een dorp is, een leuke plaats is het in ieder geval wel! (Zeker als het van dat heerlijke weer is zoals het vandaag was.)
We kwamen de grote zaal in waar de Commissaris van het Consumabel II ook was evenals een dame die dit jaar in de AID Commissie van Ceres zitting zal hebben.
‘Wat leuk dat je er bent!’ reageerden beide dames vrolijk terwijl de Secretaris druk bezig was om mij van een warme kop thee te voorzien. (Want de eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat hoewel de zon scheen, het dus wel -4 graden was!) Gewapend met deze warme kop muntthee gingen we aan een tafel zitten waar ik al snel door de Secretaris en door de Commissaris van het Consumabel II werd ondervraagd over mijn hobby. Beide dames waren erg verrast over het feit dat ik nog nooit eerder een écht bezoek aan Ceres heb gebracht en de Commissaris van het Consumabel II kon het nog niet echt voorstellen hoe een Almanakkencollectie van meer dan 417 eruit zou moeten zien. Ik op mijn beurt had nog niet echt door dat de dame naast mij niet van de Senaat was. Ik wist dat er dit jaar drie dames in de Senaat zaten en hee, dit zijn er drie!
‘Nee, ik ben geen Senaat maar ik was toevallig aanwezig en hoorde dat je zou komen dus daarom wilde ik er graag bij zijn!’ aldus haar.
Hoe dan ook, je zou kunnen zeggen dat ik een heus WVSV ontvangst heb gekregen!
Nadat ik een beetje op temperatuur was gekomen en ik de dames wat meer had verteld over wat mijn hobby stelde de Secretaris voor om een ronde te gaan lopen over de Sociëteit.
Nu is WSV Ceres een van de prachtige Corpora die Nederland rijk is en zoals bekend kun je de woorden Corps en Traditie in een adem noemen. In dit verslag zal ik dan ook zeker geen spoilers geven van de eeuwenoude tradities die Ceres rijk is. Ik kan je alleen maar van harte uitnodigen om tijdens de AID te komen kijken en zelf te ontdekken wat voor moois er schuilgaat achter de muren van de Sociëteit. (Deze Sociëteit past zeker in het rijtje PhRM en Phoenix!) Wanneer je door het kloppend hart van de Sociëteit loopt is de historie duidelijk voelbaar. Ceres bestaat immers al 140 jaar! (Dit jaar is het dan ook Lustrum!) De Secretaris legde me uit dat tijdens de zaalavonden de President, de Penningmeester Sociëteit en de Commissaris van het Consumabel I elk een eigen Senaatszetel hebben. (De andere Senatoren hebben ‘gewone’ Senaatszetels) Deze drie personen zijn immers essentieel voor het bestaan van deze avonden. De Commissaris van het Consumabel I zorgt dat er genoeg te drinken is voor iedereen, de Penningmeester Sociëteit zorgt dat dit gekocht kan worden en dat alle mooie systemen die daarvoor nodig zijn aanwezig zijn en werkend zijn. De President is de spil in het Wageningse Wiel aangezien hij de verbindende factor is tussen alle elementen die er op Ceres bestaan.
We liepen verder richting de entree, de plek waar ik dus niet doorheen kon omdat er verbouwd wordt.
‘We kunnen er wel even snel langslopen, dan kun je de entreehal toch even zien!’ aldus de Commissaris van het Consumabel II.
De entreehal heb ik nooit in de oude staat gezien, maar waar de hardwerkende klussers nu mee bezig zijn ziet er wel heel veelbelovend uit.
‘Er zijn nu compleet nieuwe toiletten gekomen en op de vloer kun je de Corpswapens zien. Wanneer het helemaal af is zullen de wapens volledig in het geheel passen!’ aldus de Secretaris.
‘Kijk eens naar die tegels! Die heb ik uitgekozen!’ merkte de Commissaris van het Consumabel II vrolijk op terwijl ze richting de zachtblauwe tegeltjes wees.
Ik sloop op mijn beurt toch wat dichter naar de wapens toe die net vers in het beton lagen. ‘Bij de mannen ligt echt het ongemengde mannenwapen en bij de dames die van de WVSV!’ legde de Secretaris uit terwijl ik nu alvast foto’s van de wapens mocht maken. Ceremonieel zoals Corpswapens zal me immers nooit kunnen vervelen! Ik ben dan ook zeer benieuwd naar het eindresultaat!
Een ander voorwerp dat ik heel even kon bekijken was de Presidentiële zetel. De Commissaris van het Consumabel II legde me uit dat de Senaat onder te verdelen is in het S-blok en het O-blok. O staat voor Organisatie en dat zou je dan weer kunnen vertalen naar de Sociëteitsgerelateerde functies. De Senatoren uit het O-blok hebben andere zetels en ook een andere Penning dan de Senatoren uit het S-blok. (Maar daarover zal ik ongetwijfeld meer gaan ontdekken na de verbouwing!)
We gingen verder naar een volgende high-light die Ceres rijk is, namelijk de oudste kegelbaan van het land! Hij heeft eerst ergens anders gelegen maar uit eindelijk bleek Ceres de ideale instantie om deze bijzondere kegelbaan te mogen huisvesten.
Er is nu nog altijd een gezelschap op Ceres actief dat met regelmaat op deze kegelbaan staat! Een mooiere bestemming voor zo’n stukje geschiedenis kan er toch niet zijn?
Vervolgens gingen we verder naar de Fellisco. (Al ontdekte ik op de website van Ceres dat dit ook wel Nolleke Prop genoemd wordt) Deze ruimte wordt beheerd door de Fellisco en zij richten deze ruimte dan ook volledig in naar het thema dat de Fellisco zelf mag kiezen. Alle dromen kun je hier loslaten wanneer jij van de Fellisco bent! Ieder jaar ziet het hier dus anders uit al bestaan er wel twee regels voor de aantredend Fellisco. 1. Ieder aftredend Fellisco zet zijn thema op de Fellisco muur en die blijft daar dan ook definitief staan. 2. Ieder aftredend Fellisco mag 1 voorwerp achterlaten dat vervolgens in de Fellisco blijft. Een goed voorbeeld daarvan is de DJ booth die Fellisco 2015 heeft achtergelaten!
Na de Fellisco zetten we koers richting de Heerensoos. De mannen vonden het ten tijde van de Fusie op zich prima dat er vrouwen in de zaal zouden komen, maar daar zou dan wel tegenover staan dat er een plek zou blijven bestaan waar vrouwen niet mochten komen, De Heerensoos. Heden ten dage is de Heerensoos nog steeds een echte eye catcher met de fraaie lambrisering en het Corpswapen op de vloer. (Welke ik overigens niet kon zien toen ik in de deuropening stond omdat de schoonmaker de boel grondig aan het boenen was!)
De volgende stop op deze rondleiding was bij Transvaal, de Wageningsche Studenten Schietvereniging. Je hebt ze ongetwijfeld wel eens gezien tijdens de Nijmeegse Vierdaagse of tijdens Prinsjesdag. De heren (én dames) van Transvaal vallen namelijk wel op met het hoofddeksel. Waar Utrecht en Delft met hoge hoofddeksels met pluimen te zien zijn heeft Transvaal juist een herkenbare hoed die je enigszins voor een cowboyhoed aan zou kunnen zien. (Deze hoed staat zelfs op het wapen van Transvaal!) Het is in ieder geval wel duidelijk dat Transvaal in de bloei van het leven is, gezien de vele Nijmeegse Vierdaagse groepsprijzen en andere fraaie bokalen die her en der te zien waren! ‘Oom Paul, dat hij leve!’ zoals zij dan zeggen. (Dat heeft ongetwijfeld wel iets te maken met de wapenspreuk van Ceres, welke ‘Durf te Leven’ is)
De Bibliotheek konden we helaas niet bekijken aangezien er een vergadering gaande was, maar in de vluchtige oogopslag die ik er even op kon werpen kon ik niet anders dan stellen dat dit sowieso een heel fascinerende plek moest zijn. Tijdens mijn volgende bezoek hoop ik dan ook wat uitgebreider te kunnen kijken in de Bieb!
Bovenin de Sociëteit zijn er nog een aantal werkkantoren te vinden. Zo is de Lustrumcommissie nu intern aangezien we dit jaar het 140 jarig bestaan van Ceres mogen vieren. ‘In Het Elysion’ is het thema van dit Lustrum en er hangen als genoeg mooie evenementen in de lucht!
De Lustrumcommissie had voor mij ook een badhanddoek en een poster achtergelaten al zagen de dames nog het een en ander dat de Lustrumcommissie gemist had. ‘Kijk, hier heb je een mooie stapel stickers!’ zei de Secretaris terwijl de Commissaris van het Consumabel II al direct een aansteker voor me pakte.
Zelf spotte ik de Lustrumdassen, maar die zijn logischerwijs nog in de verkoop dus daar konden we er niet zo makkelijk een van meepakken.
Na het Lustrumkantoor gingen we door naar die van de FIFO.
De FIFO is de Film en Fotocommissie van Ceres. Al sinds jaar en dag zorgen zij ervoor dat je tastbare herinneringen van de mooiste avonden van je studententijd kunt krijgen. Vroeger had de FIFO zeker een eigen ruimte nodig aangezien de foto’s toen nog met de hand ontwikkeld moesten worden. (Toen zal deze kamer ongetwijfeld meer een Doka geweest zijn) Tegenwoordig gaat dat allemaal wel een beetje anders, maar dankzij de helden van de FIFO, die hier nog steeds hard werken om de foto’s bij de Leden te krijgen, zul je nooit meer een feest vergeten!
Tot slot eindigde de rondleiding in het werkkantoor van de Senaat waar de Secretaris en de Commissaris van het Consumabel II nog even op zoek gingen naar andere mooie zaken voor mijn verzameling terwijl ik met een andere Senator even op het allermooiste plekje van de Sociëteit ging staan. Het balkon biedt een grenzeloos mooi uitzicht op het terrein en heeft daarnaast ook nog eens veel zonlicht! ‘Ideaal om even een frisse neus te kunnen halen zonder meteen helemaal naar beneden te moeten!’ verklaarde de Senator vrolijk terwijl ik zelf even genoot van dit fantastische uitzicht.
De dames keerden intussen bij me terug met de enige echte Ceres sokken, een handvol pennen en het constitutiekaartje waarna we weer terug zouden keren naar het beginpunt.
(En een dag later ontdek ik dus het fenomeen ‘Het winkeltje van de President’ waarin ik nog zeker vijf andere items ben tegengekomen welke mijn bovenmatige interesse hebben! Ook kun je hier voor jezelf de geweldige Ceres sokken scoren!)
Terwijl ik alle mooie ontvangen spullen aan het inruimen was moesten we wel nog 1 ding doen, namelijk een leuke foto maken!
De dame van de AID-Commissie zou de foto gaan maken van de Secretaris, de Commissaris van de Consumabel II en van mij. Naast de foto’s met mijn camera vroeg de Secretaris ook nog een foto van ons met haar telefoon zodat ze die op de Instagram van Ceres kon zetten. Een bezoekje van de Corpsfan kan immers niet ongemerkt voorbijgaan!
Na het afscheid wilde ik de snelste route pakken, maar vergis je niet! De snelste route is namelijk niet altijd de beste route om te pakken!
Ik liep even later weer door de ‘dorpsstraat’ en ik zie dat een heer me tegemoet komt lopen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik vreselijk ben in gezichten herkennen en het is dan ook al met enige regelmaat gebeurd dat mensen mij voor de tweede keer ontmoetten en ik ze aankeek met een blik van ‘Heb ik jou ooit al eens ontmoet dan?’ nou… deze heer herkende ik dus direct als de President!
‘Ik was al aan het rennen in de hoop dat ik je nog op tijd zou zien… Maar nu kom ik je toch nog tegen!’ zei hij vrolijk.
Ja, inderdaad! Het bezoek was echt heel erg geslaagd en zeker voor herhaling vatbaar!
Uiteraard moesten we wel even bewijs hebben van deze gelukkige ontmoeting (Want anders zou niemand natuurlijk geloven dat ik de President himself alsnog gezien had!) en na een snelle selfie scheidden onze wegen weer.
Aanvankelijk was mijn plan om Ceres volgend jaar weer op de planning te zetten, maar ik ben iets ambitieuzer geworden. Mijn streven is om dit jaar nog een Wageningen II in te plannen! (Vorig jaar kon ik ook een Groningen II en een Groningen III inplannen, dus waarom dan geen Wageningen II?) Als het meezit is de verbouwing dan grotendeels klaar en kan ik toch nog wat meer tijd besteden met deze leuke Senaat én kan ik mijn neus ook nog wel even loslaten in het Winkeltje van de President! De Vrouwenriem is paars en dat is mijn hoofdkleur. Ceres heeft lang moeten wachten op mijn bezoek, maar ik zou het natuurlijk schitterend vinden als ik hen in het laatste deel van de tour alsnog overal mee naartoe zou kunnen nemen!
Wordt dus vervolgd! (en snel ook!)
Voor nu wil ik WSV Ceres enorm bedanken voor de gastvrijheid, het fantastische ontvangst en de uitgebreide rondleiding! Niets zo leuk als een heus WVSV ontvangst!
Tweede bezoek aan Ceres (19 maart)
Op 19 maart had ik weer een bezoekje ingepland met W.S.V. Ceres. Het primeurbezoek was immers uitstekend verlopen én er waren nog wat lopende zaken blijven liggen. Kortom, reden genoeg voor een tweede bezoek!
Ik was iets te vroeg dus ik ging even bij het auditorium zitten. Toen ik vervolgens een dame in de tuin bezig zag met de vlaggenmast (in verband met de aanslag in Utrecht gingen de vlaggen op deze dag halfstok) en ze me verrast aankeek besloot ik toch maar vast richting de Sociëteit te lopen. ‘Hee Sabine! Leuk dat je er bent! Je bent wel een beetje vroeg, maar dat geeft niet!’ aldus de Secretaris.
Aangezien er nog wel even een Senaatsmeeting om 11:00 zou zijn (de afspraak was om 11:30. Het was nu 10:58) vroeg de Secretaris me of ik het erg vond nog heel even te wachten.
Ik ben heel simpel… Geef me iets te lezen en dan is een half uur zo om!
‘Goed plan! Ik heb de nieuwste Almanak hier voor je liggen, dus die kun je wel even doorbladeren!’ aldus de Secretaris.
Gewapend met een kopje thee en de nieuwste Almanak ging ik maar aan de bar zitten. (Het glas werd iets te heet om naar de schommelbank in de tuin te kunnen wandelen)
Voordat ik goed en wel het stukje had kunnen vinden waarin ik voor moest komen was er echter een man naar me toe gekomen die me allerlei vragen begon te stellen. Het halfuur was nog niet om?
Ik keek hem aan en ik meende de Commissaris van den Inventaris in deze man te herkennen (en dat bleek hij ook te zijn.)
Heel even vroeg ik me af of hij niet bij de meeting aanwezig hoefde te zijn en intussen gaf ik vrolijk antwoord op alle vragen die hij me stelde.
Even later was ook de Secretaris er weer bijgekomen en zo zou mijn ontvangstcomité er vandaag dus ook uit gaan zien!
Vorige keer was ik op pad met de Secretaris en de Commissaris van het Consumabel II en vandaag zou ik dus een extra bijzondere rondleiding gaan krijgen aangezien de Pandbaas dus onderdeel uitmaakte van het ontvangstcomité.
We begonnen bij het domein van de Ballensmijters, ofwel de oudste kegelbaan van de Benelux! De vaste klusjesmannen gebruiken dit domein ook nog wel eens voor de opslag van stoelen of ander meubilair en daarom zijn zij zo handig geweest om beschermpanelen voor de kegelbanen te maken.
Ik herinnerde me nog van het vorige bezoek dat de Klooien van de Ballensmijters het altijd druk hebben met de kegels en dat wanneer je de meeste kegels omgooit er iets tegenover stond.
‘Ja, wanneer je de baan leegspeelt heb je een kwartje gegooid en daar staat tegenover dat je een muntje in de geldpot moet gooien. In de guldentijd was dat een kwartje. De pot ging vroeger naar het erelid van de Ballensmijters. Anno nu gebruiken ze dat geld om materiaal te vervangen of te renoveren!’ aldus de Inventaris.
‘Voor vrouwen is het hier nog altijd verboden… Alleen mannen mogen bij de Ballensmijters!’ aldus de Secretaris.
‘Ze hebben echter het gebruik dat ieder lid bij de Ballensmijters een vrouwennaam als bijnaam heeft om zo te compenseren in de afwezigheid van vrouwen.’ Aldus de Inventaris.
Met een man in je gezelschap hoor je weer hele andere dingen!
Door naar de Fellisco. Dit jaar heeft de Fellisco weer een hele nieuwe uitstraling gekregen in de sfeer van goocheltrucs. De beruchte bank is er nog steeds maar aangezien elke Fellisco een eigen karakter aan deze ruimte mag geven is het altijd weer een feestje om hier rond te kijken!
‘Tijdens een Felliscoavond is er ook Piekuur, dan gaat dat licht daar aan!’ aldus de Secretaris die eerst wees op een neonbord met de tekst ‘Piekuur’ erop en vervolgens wees ze naar het zwaailicht bovenop de bar. ‘Je biertje kost dan geen 85 cent maar 50 cent!’ vulde ze aan.
Van de Fellisco gingen we door naar het Sterkhok. Op vele Corpora is dat een zeer gewaardeerde ruimte en vaak ook het best bewaarde geheim van het pand. (Je zal hier niet snel een Klooi zien rondlopen ondanks dat alle Klooien zullen weten dat het bestaat.) Ik keek eens rond in het Sterkhok en ik moest constateren dat de huidige Commissaris van het Consumabel I een goede smaak heeft. ‘Het is voor het eerst in 30 jaar zo dat we weer een vrouwelijke Consu I hebben dus dat is wel bijzonder! Laatst was er een Sociëteitsdag en toen kon zij haar voorgangster ontmoeten!’ aldus de Inventaris.
We liepen verder en kwamen uit bij de gloednieuwe biertanks. Ik had via Instagram de transitie kunnen volgen. De tanks waren behoorlijk oud dus het werd wel tijd voor nieuwe tanks. ‘We hebben een speciale uitzuip georganiseerd om de oude tanks leeg te krijgen.’ Vertelde de Secretaris.
Na de uitzuip volgde er wat breek en sloopwerk en uit eindelijk volgde er een stel gloednieuwe tanks. ‘Voorheen was het zo dat het bier rechtstreeks in de tanks gepompt werd. In de nieuwe tanks zitten zakken en in die zakken wordt het bier gepompt. Zodra er een nieuwe levering wordt gebracht gaan de oude zakken de tank uit en wordt er een nieuwe zak in de tank geplaatst alvorens de tank gevuld wordt.’ Aldus de Secretaris.
Met dat systeem blijven de tanks sowieso schoner én je voorkomt snelle slijtage!
Via het buffet kwamen we bij een gangetje waar twee dames druk met een beamer en een stel potloden in de weer waren. ‘Over een maandje ongeveer is ons meerdaagse feest. De Stupéfête is een driedaags feest in een specifiek thema!’ aldus de Inventaris.
Intussen was de opbouw voor Kriminele in volle gang dus als het om meerdaagse feesten ging was ik volledig op de hoogte. (Al vind ik ‘Stupéfête’ wel een originele naam voor een meerdaagse. Zeker als je die naast Kermesse ‘d Hiver, Kriminele, Ancient Party en 3 Daymensionale zet.)
In de theaterzaal vind je het podium. ‘Er wordt niet heel actief gebruik van gemaakt maar af en toe worden er opvoeringen gehouden!’ aldus de Inventaris.
In de naastgelegen ruimte staat een bar en kon je zien dat er druk geverfd werd. ‘Het is momenteel net een sportkantine dus we zijn druk bezig om deze ruimte wat meer sfeer te geven! Je kunt het eindresultaat zien wanneer je volgend jaar weer langskomt!’ aldus de Inventaris.
Echter waren we nog niet helemaal klaar met de theaterzaal.
‘Kom eens mee kijken!’ zei de Inventaris vrolijk. Met enkele soepele bewegingen duwde hij de trap naar het podium weg en onthulde hij een enorme ruimte onder het podium. ‘Onze Sociëteit zit vol met zulke verborgen geheimen. Ik als de pandbaas ken ze natuurlijk allemaal uit mijn hoofd, maar vele anderen hebben er geen flauw idee van!’ aldus de Inventaris.
We gingen door naar het gebied waar ik tijdens het vorige bezoek niet had kunnen komen.
De Senaatskamer was ook nu niet helemaal toegankelijk maar het was nu allicht geen opslagplek voor gereedschap geworden en het was niet in een semi-permanente stofwolk gehuld.
‘Onze zaalzetels staan hier momenteel ook aangezien er eerder deze week een feest was. Zoals je weet zijn er drie afwijkende zetels!’ zei de Inventaris lachend. (en uiteraard maakte ik de fout om zijn zetel toe te schrijven aan de billen van de President. ‘Nee, het is de zetel van de Inventaris!’ zei de Inventaris dan ook lichtelijk beledigd) Deze ceremoniële kamer is er voor de vergaderingen van de Senaat, bijzondere ontvangsten en voor de overdrachtsperiode met de opvolgende Senaat. Uiteraard is deze ruimte gevuld met de mooiste ceremoniële items, dus op zo’n kamer kijk ik altijd mijn ogen uit! (En dan de Inventaris ‘Vlaggen’ tegen Vaandels horen zeggen… Denk niet dat hij die twee nogmaals door elkaar zal halen!)
Vervolgens passeerden we de plees. Ik had dit gebied in chaos gezien. De vloeren waren nog nat en de wapens waren net gestort. Inmiddels is het af en ruikt het er typisch naar plee… Maar de vloeren waren wel erg mooi geworden. De Commissaris van het Consumabel II kan erg trots zijn op het eindresultaat!
Voordat we naar boven gingen wees de Inventaris me op een doosje aan de deur. ‘Dit, Sabine, is het dobbeldoosje. In de sociëteitszaal worden met regelmaat dobbelspelletjes gespeeld. Echter gebeurde het met regelmaat dat de dobbels werden meegenomen en niet meer terugkwamen. An sich kosten dobbelsteentjes niet veel geld maar erg duurzaam is het niet om continu nieuwe dobbels te laten maken. Daarom hebben we nu dit doosje aan de deur gemaakt. Wanneer je bij de deur staat en je realiseert dat je nog dobbels in je jasje hebt zitten kun je ze met een simpele beweging in het doosje gooien en eens in de zoveel tijd leeg ik hem weer!’ Aldus de Inventaris.
We gingen naar boven maar voordat we richting de Herensoos zouden gaan sloegen we heel even af bij het Biljart. ‘Ik ga je nog een spannende ruimte laten zien!’ zei de Inventaris geheimzinnig.
Deze ruimte kende de Secretaris ook nog niet.
Ik heb laddervrees dus ik besloot de avonturen van de Inventaris met mijn telefoonzaklamp te volgen.
Uit eindelijk kregen we de opdracht naar de Sociëteitszaal te lopen en af te wachten.
Dat deden we dus en even later zagen we een arm uit het plafond komen. ‘Zo kun je dus rustig chillen én toch een biertje bestellen!’ vertelde de stem van de Inventaris door de muur heen.
Zodra de Inventaris weer uit zijn schuilplaats was geklommen vertelde hij me dat er jaarlijks een overdrachtsdiner van de Inventaris is. Je moet dan een diner organiseren en elke gang is op een van de verborgen plekjes van de Sociëteit.
De Herensoos kon ik nu wel binnen. De vorige keer stond de vloer volgens mij in de was, maar het kan ook zijn dat er gewoon een flinke lading sop gestort was. ‘Deze locatie is nu vooral in gebruik als verhuur voor groeperingen’ aldus de Secretaris.
De Inventaris wees me op de plek waar een koe te zien was. ‘Elke avond hangen we in die lijsten een mollijst op. Wanneer je een glas per ongeluk laat vallen moet je dat opschrijven op de lijst. Zie je dat iemand zijn glas expres sloopt en dat vervolgens niet opschrijft mag jij dat opschrijven. Op die wijze beslist de Soccie hoe hoog de ‘boete’ is!’ Aldus de Inventaris. (Per ongeluk kost je 15 cent. Expres gaat naar 25 cent en op het moment dat je het niet zelf opschrijft kan het nog verder oplopen. Glazen zijn nu eenmaal niet gratis!)
We gingen door naar de kamer van Transvaal en ik kreeg te horen dat dit vroeger de meidenkamer was. ‘Maar die meiden verveelden zich al snel een ongeluk en daarom werd dit de kamer voor Transvaal.’ Aldus de Inventaris.
Er was nog niet veel veranderd, behalve dan een chesterfield.
Door naar de Socciekamer. De koe die je overal in het pand ziet zag je hier groots op de muur staan. ‘De oprichter van de Soccie heette Stier van de achternaam en daarom dat het symbool van de Soccie een stier is!’ aldus de Inventaris. (Maar het is voor het ongetrainde oog makkelijk om er een koe in te zien)
De volgende ruimte had ik erg veel zin in, want hier had ik de vorige keer niet goed kunnen kijken!
De Bieb van Ceres is precies hoe ik mijn ideale collectiekamer zie. Het type kast is gewoon geweldig, ik ben verliefd op die hemelsblauwe bekleding van de zetels in de bieb en dan ook nog eens…. Alle Almanakken en de Lustrumposters en/of vaandels!
Kortom, dit is mijn lievelingslocatie op de Sociëteit.
‘Dit ga jij zeker kunnen waarderen!’ zei de Secretaris terwijl ze met een duidelijk oud boek in haar handen naar me toe kwam. ‘Het is een Bieb dus je kunt boeken lenen. In dit boek werden de uitgiften en inlevermomenten genoteerd. Het is ook een van de voorwerpen die de brand in de Sociëteit wonder boven wonder heeft overleefd!’ aldus de Secretaris.
Ze vond de pagina die herinnerde aan de vreselijke Sociëteitsbrand. Het boek had wonderwel alleen roetschade op de pagina’s waarop het boek open had gelegen.
Het boek ging terug tot anno 1969.
We doken vervolgens even het Bovenarchief in. Hier vind je ook het fysieke winkeltje van de President. (Mijn boodschappenlijstje voor die winkel is nogal groot kan ik je alvast mededelen. Er is tijdens dit bezoek geen enkele boodschapje doorgestreept of met een vinkje aangetekend. Maar er moet ook wat te wensen blijven hè!)
Deze ruimte is deels archief, deels opslag voor van alles en nog wat en deels een koude plek met een zwartgeblakerde muur die herinnert aan de brand.
Vervolgens gingen we door naar het kantoor van de Senaat. Als eerste signaleerde ik de Penningmeester Vereniging. Vanaf de site gezien vond ik hem direct het leukste en ook nu behield ik die mening. Die man wilde ik voordragen voor Mr. Sunshine! Daar was hij het zelf alleen niet mee eens… Hij wees de Penningmeester Sociëteit aan.
De Assessor en de Inventaris hielpen wel even mee om een ander stukje bucketlist af te kunnen vinken. Ik wilde namelijk de penningen toch nog even goed op de foto zetten. Tijdens het Lustrum van DSC had ik al wel een slag geslagen maar het blijft toch ietwat raar om je cameralens op het revers van een Senator te richten.
Intussen legde de Inventaris nog eens uit over het O-blok en het S-blok en de reden waarom de penningen van het O-blok zo anders zijn dan van het S-blok. (Dat onderscheid kun je ook zien op de klassieke constitutiefoto -zoals hij dit jaar NIET op de site staat- aangezien de S-blokstoelen net wat anders zijn dan die van het O-blok. O kun je zien als ‘Organisatie’ en S kun je zien als ‘Sociëteitsfunctionarissen’) Zelf ben ik benieuwd waar de WVSV penningen gebleven zijn. In beginsel dacht ik namelijk dat de S-blokpenningen wellicht voormalige WVSV penningen waren. De S-blokpenningen hebben namelijk heel duidelijk ‘WSC’ op het insigne staan.
Nadere analyse heeft echter duidelijk gemaakt dat ook de S-blokpenningen aldoor al bij Het WSC gehoord hebben. Best bijzonder dus!
We gingen verder naar boven. De kantoren van de AID commissie en de Commissie Externe Betrekkingen. (Het had hier wel een iets andere naam.) Omdat het mooi weer was stelde de Secretaris voor om via de brandtrap naar beneden te gaan. De Secretaris vertelde vervolgens dat ze zelf uit Wageningen komt dus haar ouders zijn niet ver weg. ‘Af en toe zie ik mijn moeder wel eens voorbijfietsen en dan zwaait ze even!’ zei ze lachend.
Terwijl we verder naar beneden liepen wees de Secretaris op de Magnoliaboom die duidelijk klaar was om in volle glorie in bloei te gaan staan! ‘We hebben de traditie dat de Secretaris de boom jaarlijks aan de Burgemeester aanbiedt wanneer de boom in bloei komt te staan. Vanaf dat moment begint het vraagseizoen voor het gala. In een normaal jaar vragen de mannen de vrouwen en in een schrikkeljaar is het andersom! Ik was Klooi in het laatste schrikkeljaar dus ik vond het wel spannend!’ aldus de Secretaris. (Ik geloof dat het in ieder geval de Burgemeester is die de boom aangeboden krijgt. Het zou overigens ook de Rector Magnificus kunnen zijn. Wegens mijn drukke week vol afspraken weet ik dit niet 100% zeker meer. Ik vind het in ieder geval een erg mooie traditie die erg passend is bij natuurliefhebbend Wageningen.)
De Magnoliaboom was echter al helemaal klaar om te gaan bloeien dus de Secretaris vroeg zich hardop af of ze de afspraak niet wat naar voren moest verzetten! ‘Dat zomerse weer eind februari heeft alles flink versneld…’ aldus de Secretaris.
Eenmaal in de voortuin kon ik aan de Senatoren vertellen over de paadjes. De eerste keer was ik doodleuk over het knorrenpaadje gelopen. Mijn ontvangstcomité heeft me toen duidelijk verteld hoe je een knor van een lid kon onderscheiden op basis van de wandelgangen op de paadjes dus dit jaar maakte ik die fout absoluut niet meer!
Intussen kwam er heel droog een lid (volgens mij zelfs een FT’er) over het knorrenpaadje aangelopen.
‘Je geeft nu niet echt het goede voorbeeld hè….’ Merkte de Secretaris droog op.
Voordat we foto’s zouden gaan maken ging de Secretaris in het logboek aan de schrijf en nam de Inventaris me mee naar een laatste verborgen stukje. ‘Je moet er echt wel even voor over je laddervrees heen…’ aldus de Inventaris.
Dit keer geen ladder naar beneden maar een ladder naar boven. Ik ben niet helemaal naar het plekje geklommen waar hij was, maar vanaf de ladder had ik er wel goed zicht op. (Laten we het erop houden dat wanneer ik nog drie treden hoger was geklommen ik boven was geweest.)
Terug beneden kreeg ik mijn logboek van de Secretaris terug en mocht ik mijn nieuwste collectieaanwinsten in ontvangst nemen!
Tenslotte zouden we een paar leuke groepsfoto’s in de tuin maken én werd de Mr. Sunshinefoto gemaakt. (Dat was nogal een avontuur, laten we het daar op houden!) Daarna was het tijd om af te ronden en afscheid te nemen! Volgend jaar zal er zeker weer een bezoek volgen!!
Dreamwalkers’ home (3 oktober)
Aldoor als ik wegdroom over een eventueel eigen huis, dan beland ik in mijn gedachten al op de Sociëteit van Ceres. Zoals de bibliotheek daar is vormgegeven, zo zou ik het liefste mijn collectiekamer inrichten! De kasten sluiten perfect af, maar je kunt wel de boeken nog zien! (ideaal voor het weren van boek etende beestjes) bovendien staan er een paar hele mooie zetels in die Bieb die ik ook wel in mijn collectiekamer kan terugzien. Kortom, als er een locatie op de Sociëteit is waar ik nooit genoeg van kan krijgen, dan is het de Bieb!
Ongeveer een half uur te vroeg arriveerde ik op de Generaal Foulkesweg. Had ik mooi nog even de tijd om iets te eten voordat ik richting Ceres zou gaan. Tja, mijn laatste hap was nog niet weg of het begon behoorlijk bewolkt te raken. Dan ben ik maar iets te vroeg!
Tot op heden verliep het binnenkomen ieder jaar op een bijzondere wijze. Tijdens mijn eerste officiële bezoek moest ik naar de Senaat bellen omdat de hoofdingang niet gebruikt kon worden en er bij de keukeningang een niet mis te verstaan briefje hing dat je daar alleen mocht aanbellen wanneer je voor de Kok kwam.
Tijdens mijn tweede bezoek werd er juist een vlag uitgehangen (Wat de reden precies was weet ik inmiddels niet meer maar er was een reden voor.) en de persoon die met de vlag bezig was bleek mijn contactpersoon te zijn.
Vandaag was er echter geen reden om de vlag uit te hangen en er was evenmin een reden om naar de Senaat te moeten bellen, dus vandaag moest ik zelf bedenken hoe ik bij de Senaat moest komen.
Allereerst natuurlijk het juiste poortje pakken… dan moest je die deur door en dan was het volgens mij deze trap naar boven! Zal ik nog even naar de wc lopen? Nah, dat kan zo wel! (Ik had er toch alweer bijna 2 uur reizen opzitten)
Ik volgde de weg die mij het meest bekend voorkwam en met resultaat want even later stond ik inderdaad in het Senaatskantoor wat ik al vaker had bezocht!
Het was er wel een beetje donker dus ik durfde niet direct mijn vrolijke luide zelf in te zetten, want voor hetzelfde geldt lag er nog een Senator in dromenland.
Al snel begreep ik dat het wel een pittige avond was geweest, maar iedereen die aanwezig was, die was wakker en aan het werk.
Niet veel later werd me de hand geschud door de President, de Secretaris en (Hoe kan het ook anders na vorig jaar!) De Commissaris van den Inventaris.
De Secretaris zou even voor een glaasje ijsthee gaan zorgen en intussen vroeg de President me naar mijn geschiedenis met Ceres evenals mijn algehele hobbyverhaal.
Midden in het verhaal werd ik even onderbroken door de Commissaris van het Consumabel 1 aangezien hij me ook graag even wilde begroeten.
Kort daarna had de Secretaris me de ijsthee overgedragen en ze zei dat ik mijn spullen hier gerust kon laten liggen zodat we nog even een rondje Sociëteit konden doen. ‘Nu heb je ongetwijfeld alles al wel eens gezien… Maar toch, zijn er dingen die je nog wil zien?’ aldus de Inventaris.
De Secretaris bedacht op haar beurt dat de keuken was verbouwd, dus daar was sowieso nog het een en ander te zien!
Ik herinnerde me inderdaad dat de Inventaris van vorig jaar me had verteld dat de keuken volledig verbouwd zou gaan worden. De keuken had al flink wat jaren meegedraaid en dat was wel te zien aan de sterk verouderde apparatuur. Dus ja, laat maar zien!
De Inventaris ging me vol enthousiasme voor en even later stonden we in de keuken die duidelijk een grootse upgrade had gehad. ‘Het is nu alweer een paar weken in gebruik dus het glanst niet meer zo heel mooi, maar geloof me… toen het net geplaatst was glansde het als een spiegel!’ aldus de Inventaris. Er werd overigens druk gepoetst door de klooien dus weldra zou het weer glanzend schoon zijn. De Secretaris was ook weer bij ons gekomen en zij wees me op het feit dat er ook nog een ‘kleine keuken’ was gerealiseerd speciaal voor de happen voor tijdens dispuutsborrels en dergelijke. Wat me ook direct opviel was het feit dat er zeer nadrukkelijke berichtjes op strategische plaatsen waren achtergelaten. Zo is er een frituurzone die uitsluitend voor friet is en een frituurzone die uitsluitend voor happen is.
Ik wilde de keuken alweer bijna verlaten toen de Inventaris me op een stel schakelkasten wees. ‘Kijk Sabine, dat zijn nog de oude schakelkasten. Het laatste stukje van de verbouwing is namelijk de afzuiginstallatie en die is nog niet voltooid. Later deze week zou de afzuiginstallatie vervangen moeten worden en dan is de keuken echt klaar! Je kunt je wel voorstellen dat het de afgelopen periode behelpen is geweest. We hebben drie kookzones en maar een afzuiginstallatie… Kortom, de keuken stond aldoor blauw! Maar dat is na deze week voorbij aangezien we dan drie volwaardige afzuiginstallaties hebben!’ aldus de Inventaris.
Ach ja, je moet altijd ergens beginnen hè. Al kan ik me voorstellen dat de grutters wel blij zullen zijn dat ze niet meer door de blauwe rook hoeven te kijken.
‘Wil je verder nog iets zien?’ vroeg de Inventaris.
De Bibliotheek!!
Even later stonden we in de Bieb waar ik alle inspirerende uitzichten weer even goed in me op kon nemen. De Assessor zat afgezonderd in de Bieb te werken dus ook zij luisterde vol interesse mee toen de Secretaris en Inventaris vragen op me afvuurden. ‘Maar elke bieb ziet er toch zo uit? Wat maakt deze dan zo bijzonder?’ vroeg de Inventaris toen hij me zo zag rondkijken.
Tja, jullie hebben de perfecte kasten, al zou ik mijn kasten wel dieper willen hebben zodat er twee rijen Almanakken op een plank kunnen. Ook kwam er op dit moment weer eens aan de orde dat ‘The fatter’ niet altijd ‘the better’ is als het gaat om Almanakken. (Evenals het feit dat het kaftmateriaal Peltouch echt verboden zou moeten worden aangezien dat al beschadigt wanneer je er naar kijkt!) Er staat namelijk een ontzettend groot en dik boek in die kast en daardoor is er gelijk veel minder plaats voor andere boeken. ‘Goed punt!’ aldus de Inventaris die probeerde het grote boek te pakken te krijgen.
Aangezien we het nu toch over Almanakken hadden kreeg de Secretaris de ingeving om even richting die Almanakcommissie te gaan. ‘Ja, die kamer moet je zeker gezien hebben!’ aldus de Inventaris. Nog een laatste verliefde blik op de kasten en op de zetels en daarna weer mee. Want Almanakken? Daar heb ik er nooit genoeg van!
We kwamen boven aan in de Almanakkamer en het leuke aan een bezoek in oktober is toch wel het feit dat de Almanakcommissie dan aan het werk is! Kortom, je ontmoet de mensen die het boek maken!
Ik wees de Inventaris er wel op dat hij even moest kloppen want voor hetzelfde geldt staat er classified information open en dan moet de commissie wel even de kans krijgen om die informatie te verbergen!
Dus de Inventaris klopte zeker een halve minuut waarna we binnenstapte.
Wonderwel leek de Almanakcommissie direct op de hoogte te zijn van wie ik ben en wat ik doe want ik had gelijk alle aandacht. ‘Ik heb het stukje over de President van 2 jaar terug gelezen!’ aldus een van de Almanakredacteuren. ‘Ik wil ook met jou in de Almanak komen te staan!’ aldus de Inventaris.
Nu is het maken van een Almanak niet het makkelijkste proces dat er is. Je hebt sowieso een constante flow van inspiratie nodig om het beste boek te kunnen maken. De huidige Almanakcommissie heeft twee uiterst inspirerende wapens om sleur te voorkomen. 1. De heerlijke hangmat waar je niet omheen kunt wanneer je binnenstapt en 2. Het konijn Adtje!
Adtje heeft een mooie ruime kooi waar hij lekker kan rondrennen, er liggen diverse konijnenspeeltjes in de kooi, er is een heus voedings en verschoningsrooster opgesteld en bovendien heeft Adtje meer dan genoeg mensenvriendjes die met hem willen knuffelen. De Inventaris wilde ook maar wat graag even met Adtje knuffelen dus even later waren de drie banken van de Almanakcommissie volledig het domein van Adtje geworden. (Of zeg maar beter, een heuse speeltuin vol heuvels waarop hij kon klimmen.) Intussen was ik volop in gesprek met twee hele enthousiaste redacteuren over wat een Almanak sowieso moet hebben (Had ik ook maar gezegd dat Peltouch het kaftmateriaal is dat een Almanak sowieso NIET moet hebben!) en over het feit dat deze Almanak misschien wel de prijs voor Lievelings Almanak in de wacht kan slepen. ‘Nou, dan moeten we zeker ons best doen!’ aldus de redactrice met het donkere haar.
Intussen kwam de Inventaris op het idee om mij het ‘Penningenhok’ te laten zien dus hij gaf Adtje door aan de redactrice naast hem.
Je begrijpt natuurlijk dat ik even in de veronderstelling was dat dit een plek is waar alle Corpspenningen (lint met insigne) opgeslagen worden dus ik was al meteen dolgelukkig.
Tja, het bleek weldegelijk een boeiend hok te zijn, maar niet helemaal wat ik had verwacht toen ik ‘Penningenhok’ had gehoord.
Het blijkt namelijk de opslag voor de Penningmeesters te zijn! Hier vind je dus vele mappen met begrotingen en afrekeningen terug. Maar ook heel erg veel munten! De Inventaris signaleerde ergens een hele mooie munt dus die gaf hij aan mij. ‘We wisselen niet jaarlijks, maar wel regelmatig van munten. Zoals je ziet zijn er al vele munten gepasseerd maar dit vind ik toch wel de mooiste om je mee te geven!’ aldus hem.
Bovendien bleek het een gelukje te zijn dat we hierheen gekomen waren want de Inventaris zocht nog een specifieke functionaris van een paar jaar geleden en wonderwel bleek zijn jaarafrekeningsverslag bovenaan te liggen! Toch maar goed dat ik gekomen ben dan! ‘Nou, zeker!’ aldus de Inventaris.
We liepen door het Almanakhok door naar nóg een hokje. (Het had een specifieke naam maar die was niet helemaal blijven hangen. Wel had die vernoeming iets te maken met een lid.) Dat hokje is de opslag van de AID spullen. Dus al gauw stond ik boven een doos met AID tasjes. ‘Wil je er eentje hebben? Mag hoor!’ aldus de Secretaris die eerst een rood exemplaar en vervolgens ook een wit exemplaar van het AID tasje opspoorde. Zelf had ze tijdens dit bezoek de AID trui aan. Het thema was ‘Kom dat zien’ en je ziet op ietwat abstracte wijze een heer en een dame vervoegd die overduidelijk iets bestuderen. (Een opera? Een paardenconcours op de drafbaan? Wie zal het zeggen!) Ik verbaasde me vooral over de durf om rood en lila als kleuren te gebruiken aangezien dat niet direct de meest matchende kleuren zijn. ‘Wij vonden het ook wel spannend, maar het is ontzettend mooi uitgepakt!’ aldus de Secretaris.
Aangezien ik hier nu toch op de Almanakkamer was vond ik het wel zo leuk om met de commissie op de foto te gaan. ‘Ik wil er ook bij!!!’ aldus de Inventaris die duidelijk doodsbang was dat hij niet met mij op de foto zou komen te staan.
Geen zorgen, we gaan zo ook nog foto’s maken met de Senaat! ‘Oké, dan is het goed!’
De Secretaris kreeg de camera terwijl de redactrice met bruin haar iedereen een Almanak gaf.
Een andere redactrice droeg Adtje want die kon uiteraard niet ontbreken op deze foto!
Na een paar leuke foto’s werd het voor ons tijd om verder te gaan want de Inventaris had volop nieuwe ideeën gekregen om te laten zien en de Almanakcommissie moest toch weer aan de slag! Ik bedankte de commissie en zij konden op hun beurt niet wachten tot ik mijn eindoordeel over het boek zou geven! Uiteraard kan ik ook niet wachten om te zien wat ze dit jaar weer voor mooi boek gaan uitbrengen!
De Inventaris leidde me mee naar de kamer van de FiFo wat nog altijd een van mijn favoriete commissies blijft. Vroeger waren ze noodzakelijk want anders waren er alleen maar vage herinneringen van een avond. Tegenwoordig zijn zij de waarborg op de foto’s. Want natuurlijk wil iedereen foto’s hebben van die mooie avonden, maar al gaat iedereen lukraak foto’s maken, dan ontstaan er soms rare beelden. De FiFo zorgt voor de mooie foto’s van de mooie avonden maar in ruil daarvoor dienen de leden die geen FiFo zijn hun telefoon lekker in de broekzak te houden.
De Secretaris wees me op de DoKa terwijl ik rondkeek naar alle polaroids en afgedrukte foto’s. Ik signaleerde zelfs enkele negatieven.
Blijft een mooi vak, fotografie!
We gingen verder naar de Externe Betrekkingen kamer die inmiddels aanzienlijk meer vorm had gekregen sinds vorig jaar. Vorig jaar was er immers een ruimte vrij gemaakt, maar erg werkbaar was die toen nog niet. Inmiddels is dat wel anders! ‘Ze halen mooie deals voor de kroeg binnen zodat wij weer mooie dingen kunnen organiseren!’ aldus de Inventaris.
We gingen via de toeristische route naar buiten. Ten eerste omdat de Inventaris graag wilde pronken met de mooie zonnepanelen. (Alleen is er nog altijd geen opslagtransformator. Overigens begreep ik uit de Inventaris dat de opgewekte energie vrijwel altijd op gaat óf dat het naar de buurt gaat, mocht er energie over zijn.)
Maar ten tweede om de buitenmuren te laten zien die nog wat sporen van de brand hadden. ‘We kunnen het natuurlijk wel schoonspuiten, maar dit is wel onderdeel van onze geschiedenis!’ aldus de Inventaris.
Zeker waar, die roetplekken hebben op bepaalde wijze zeker hun charme en het herinnert aan de brand.
We liepen verder naar beneden dus ik vertelde over de Magnolia, hetgeen wat de Secretaris van vorig jaar me had verteld. ‘Ja, en aankomend jaar is het een schrikkeljaar dus dan moeten de vrouwen de mannen vragen!’ aldus de Secretaris. Al snel ontstond er een grappige situatie waarin de Secretaris aan de Inventaris vroeg of die al iemand had. Bij mij staat een gala nog steeds op mijn bucketlist, maar ja… iemand meevragen vanuit mijn perspectief is natuurlijk helemaal ingewikkeld!
Eenmaal weer beneden vroeg de Secretaris of ik het mos van het zegel kende. Uberhaupt had ik geen idee wat ze bedoelde met ‘zegel’ dus we gingen richting de Sociëteitszaal. Ik moest aanvankelijk heel goed kijken, maar uit eindelijk wist ik het zegel waar te nemen aan het plafond. ‘Het zegel is de officiële overdrachtsakte van de Sociëteit en die is daar geplaatst!’ aldus de Inventaris.
Mores zijn ongeschreven regels dus ik kan je natuurlijk niet vertellen wat het mos erachter is maar ik vind het een bijzonder uitdagend mos! (En ik kan me zo voorstellen dat vele commissies het proberen te vervullen want het resultaat is geweldig!) Nadat ik het zegel nog eens goed had bestudeerd liepen we richting de bachelorboog. Die is me vanaf het begin bijgebleven al was ik het op den duur gaan invullen als ‘ouderejaarsboog’. ‘Nee, het gaat echt om je bachelor!’ aldus de Inventaris.
Overigens vond de Inventaris het wel een beetje typisch dat er een klein plaatje in de boog is geplaatst waarop heel duidelijk is gemaakt wat het mos rondom de bachelorboog inhoudt. ‘Mores zijn ongeschreven regels en het leuke aan mores is het feit dat ze ruimte laten om te discussiëren over de invulling van een mos. Met zo’n plaatje haal je elke mogelijkheid tot discussie eraf. Enerzijds wel leuk, maar anderzijds toch ook jammer!’ aldus hem.
We gingen verder naar het sterkhok. ‘Laatst waren er reünisten op bezoek en zij wilden heel graag nog even naar het sterkhok. De algemene regel rondom het sterkhok is namelijk dat wanneer je er zelfstandig in weet te komen, dan mag je er drinken wat je wil. Deze reünisten hebben op allerlei mogelijkheden geprobeerd erin te komen, maar het lukte ze niet. Dus uit eindelijk ben ik met hen meegegaan en hebben we er nog wat gedronken!’ aldus de Inventaris die een aangebroken fles fireman omhoog hield. ‘Fireman is echt het Inventarisdrankje!’ verklaarde hij. Nou, ik denk er toch vooral aan bij keelontsteking! ‘Wow, dan ben je wel een bikkel hoor!’ aldus de Inventaris waarop ik nog eens terugblikte op het moment dat ik fireman bij een keelontsteking had.
‘Die stelregel is er om ons scherp te houden. Al ons sterk staat hier opgeslagen dus als wij het niet goed afsluiten, dan mag dat gevoeld worden.’ aldus de Secretaris die nog even doorging op de regel rondom het sterkhok.
Het is een wonderlijke ruimte met een fraai zetel, een statafel, her en der kaarsen en bovendien… Alle soorten sterk die je maar kunt dromen! (Zo nam ik ook de Ceres huisjenever waar. Ter plaatse herkende ik het niet direct maar nu ik eraan terugdenk schiet het me te binnen. De LKvV heeft ooit eens zo’n fles gehad en ik heb toen met de LKvV een jenevertje gedronken. Het was een van de allerbeste jenevers die ik ooit op heb!)
Nadat ik alles uitgebreid had bekeken gingen we door naar het frishok (maar wel nadat het sterkhok goed was afgesloten) die gewoon open stond. Ik wilde een blik werpen op de lading frisjes maar mijn ogen bleven steken op een draad met worstjes eraan. Wat is dit nou weer?!
‘We hadden voorheen in de keuken een drooghok waar deze worstjes gedroogd werden. Na de keukenverbouwing is het echter gebeurd dat de koelcel richting het drooghok opent… Kortom, ons drooghok was een nathok geworden door de lading vocht die hierdoor ontstond… Daarom hebben we de worstjes nu hier!’ aldus de Inventaris.
‘Ze heten Hoogstraatjes, naar de winkelstraat van Wageningen. Ik was in het begin ook alles behalve overtuigd toen ik zo’n ding zag… Maar inmiddels weet ik dat dit het beste is dat er is!’ aldus de Secretaris.
‘Het is échte Wageningse droge worst en we verkopen ze voor een euro aan de bar! Hier, neem er maar een mee!’ aldus de Inventaris.
Dus even later liep ik met twee tasjes, een muntje en een verse droge worst door de kelders van Ceres. Saai is het in ieder geval zeker niet!
We gingen door naar het wijnhok. De Secretaris signaleerde dozen met lustrumwijn dus ze ging er direct voor zorgen dat ik ook nog een lekker Lustraal wijntje mee naar huis kon nemen. ‘Ben je meer van het wit of toch meer van rood?’ aldus haar.
Wit wijntje, heerlijk! Dus even later bouwde ik mijn tasje even om zodat ik nog maar een tasje en een Hoogstraatje vast had. De rest zat veilig in het tasje.
Verder is het wijnhok bijzonder goed gevuld met vele wijnen én sigaren. Kortom, ook een bijzondere plek, al is het toch niet zo bijzonder als het sterkhok!
‘Oh en nu we hier toch zijn! Je moet echt nog even kijken naar de Fellisco!’ aldus de Inventaris.
Even later stonden we in de Fellisco, ook wel bekend als Nolleke Prop die wordt gerund door de Fellisco!
Elk jaar zorgt de Fellisco ervoor dat Nolleke Prop in een nieuw jasje wordt gegoten en het gloednieuwe jasje van Fellisco 19-20 was pas geplaatst. Aangezien het ten tijde van mijn bezoek nog niet officieel onthuld was ga ik geen uitspraken doen over dit gloednieuwe thema, maar mooi is het wel geworden!
‘We hebben dat duistere hoekje daar aangepakt! Die gare flappen zijn nu weg en er staan twee gloednieuwe banken. Ook is er besloten het blacklight weg te halen want dat was niet al te handig!’ aldus de Inventaris.
Enfin, er is wel met vol verstand voor leren banken gekozen aangezien die beter te reinigen zijn! (Het is immers nog steeds een ietwat duister hoekje, maar dat zal nog wel gaan veranderen!)
‘De volgende grote verbouwing zal Nolleke Prop gaan worden. Zoals je ziet is de vloer niet al te best meer en er zijn nog wel meer zaken die aangepakt moeten worden!’ aldus de Inventaris die diverse complicaties benoemde. ‘Ik kan die verbouwing niet gaan uitvoeren maar ik kan die wel gaan voorbereiden voor mijn opvolger. Uiteraard zal ik daar wel bij betrokken blijven. Zo is mijn voorganger de hele zomer bij ons gebleven om de keukenverbouwing in goede banen te blijven leiden! Hij had het niet hoeven doen, maar het is ontzettend fijn dat hij het heeft gedaan!’ aldus de Inventaris.
Nadat we alle mooie dingen van de Fellisco hadden bekeken gingen we terug naar boven want we moesten nog echt even langs de Vrouwenkamer a.k.a. de Transvaal kamer.
Ik was hier al wel eens eerder geweest maar vaak bleven we hier maar heel kort omdat de geur niet te doen was. Vandaag was er iemand slim geweest om er een raampje open te zetten dus we konden er wat langer blijven dan vijf tellen.
‘Ik zit zelf ook bij Transvaal dus ik kan je zeker meer vertellen!’ aldus de Inventaris.
Zo weet ik nu eindelijk waar de naam Transvaal vandaan komt (een streek in Afrika waar boeren hebben gevochten) en wie Oom Paul is (Paul Kruger was een bijzondere man die veel voor de Transvaal boeren heeft gedaan in diezelfde oorlog.) Kijk, dat maakt gelijk veel duidelijk!
Vervolgens liet de Inventaris volop zaken zien die meer uitleg konden verschaffen over de geschiedenis en bijzonderheden van Transvaal.
Eindelijk snap ik er wat meer van! Al snap ik die ietwat gekke hoedjes nog steeds niet!
Nadat we alles uitgebreid hadden bekeken wees de Secretaris me op het gekke ‘ding’ vlak achter de deur. ‘Elke avond lopen twee Senatoren sluit om te kijken of er niemand ligt te slapen of op andere wijze achtergebleven kan zijn (zo werd toen ook de brand ontdekt) en als we hier dan binnenstappen dan gebeurt het meer dan eens dat we ons een ongeluk schrikken van dat ding’ aldus de Secretaris.
‘Soms doen ze het ook echt opzettelijk. Dan zetten ze dat ding vlak voor de deur zodat we schrikken!’ vervolgde ze.
Flauw hoor Transvaal! Intussen vervolgde de Inventaris alweer zijn verhaal over de coole dingen die Transvaal doet. Ik heb toevallig een kennis bij Defensie die ook langere tijd bij een weerbaarheid betrokken is geweest, dus de schietoefeningen en de erehaag bij Prinsjesdag is natuurlijk niet nieuw voor mij. Desondanks is het voor studenten met affiniteit met Defensie een ontzettend leuke opstap naar die wereld!
Overigens werden we na verloop van tijd wel knettergestoord van de vliegen die rondvlogen door de Transvaalkamer dus de Inventaris stelde voor dat we richting het Senaatskantoor zouden gaan.
In het Senaatskantoor spoorde de Secretaris de mooiste nieuwe items voor me op (want ik had nogal een wensenlijstje!) terwijl de Inventaris even aan het bellen was. Aangezien we ook nog wat foto’s zouden gaan maken werd al snel de gehele Senaat (minus de sluiter van gisteren) bijeen geroepen voor de foto’s.
Ik moest ontzettend lachen om de Penningmeester Sociëteit. Hij maakte namelijk diverse grappige opmerkingen die soms grof en soms flauw waren, maar evengoed grappig.
We zouden de foto’s op het Senaatsbalkon gaan maken en voor de gelegenheid werd er een dame van de Almanak bij gehaald aangezien we toch iedereen op de foto wilden hebben.
Na een paar leuke groepsfoto werd de camera doorgegeven voor de Mr. Sunshinefoto. (Al wilde de Inventaris ook heel graag een foto met zijn mobiel) Ik moet zeggen dat hij het beter deed dan de ‘kleine penningmeester’ van vorig jaar!
Vervolgens was het voor mij tijd om mijn spullen bijeen te zoeken terwijl de Secretaris haar verhaal in mijn logboek afmaakte. In de tussentijd sprak ik nog even met de Senatoren aangezien ze zo vergadering zouden hebben en daarom toch al aan deze kant van het kantoor zaten.
Zodra het verhaal was afgerond ging ook het logboek weer mee en was het tijd om verder te gaan! De Inventaris vroeg me of ik de weg naar buiten wel wist te vinden en daarom moest ik lachen. Ik was alleen binnen gekomen dus alleen buiten komen moet ook wel lukken! Na nog een laatste dankjewel aan de Secretaris en aan de Inventaris was het tijd om verder te gaan!
Het ontzettend leuke bezoek begon met zon, maar het eindigde met regen. Van onder mijn paraplu gluurde ik nog een paar keer naar de Sociëteit (aangezien ik natuurlijk via het correcte poortje was vertrokken) en kon ik met tevredenheid vaststellen dat dit een geweldig bezoek aan Ceres was geweest! Wat had ik een ontzettend leuk ontvangstcomité! (Enne dat Hoogstraatje? Heerlijk!!! Ik heb die in het Senaatskantoor opgegeten en ik snap wel wat de Secretaris had bedoeld. Je weet niet wat je mist zolang je het niet hebt gehad! Wat een ontzettende aanrader is dat!)
Op naar de Almanakuitreiking! Dan weten we welk geweldig thema de commissie heeft bedacht en hoe deze Almanak vorm heeft gekregen!
Ik zie nu al uit naar het volgende bezoek!!
