Hoe het allemaal begon…. Een boek met een lekker geurtje (12 februari 2015 - 24 januari 2019)
In oktober 2014 ging mijn facebookpagina viral. Had ik voor die tijd maar 12 likers (familie en vrienden) had ik nu opeens over de 1.000 mensen op die pagina staan. Op welke studentikoze locatie ik ook kwam, de VerenigingsVerzamelaar werd altijd wel door iemand herkend.
Naar aanleiding van die ontploffing kreeg ik in februari 2015 een privébericht van iemand die me naar mijn adres vroeg aangezien hij iets voor me had.
Ik had geen idee wie deze man was of waar hij van kon wezen maar hij vroeg me nadrukkelijk hem te vertrouwen.
Ik ging toch maar even screenen en toen ik een paar bekenden van mijn werk in zijn lijst zag staan gaf ik mijn akkoord. Als die mensen hem kennen, dan zal hij goed volk zijn!
Kort daarna tikte ik deze naam wel nog even op google in en tot mijn grote verbazing zag ik een foto voorbijkomen die ik een aantal jaar eerder in mijn Onderzoeksbestand had gezet. (Ik heb diverse Onderzoeksbestanden aangezien de ceremoniële facetten van traditionele studentenverenigingen een enorme aantrekkingskracht op me hebben. Foto’s waar penningen/linten/insignes duidelijk zichtbaar op zijn sla ik op in die bestanden. De Haagsche Studenten Vereeniging is naast S.V. Circumflex de enige vereniging waar het Bestuurlijk Orgaan een sjerp met insigne als ceremonieel bestuurlijk item draagt, dus toen ik ergens iets over hen las en deze verschijningsvorm waarnam aarzelde ik niet om de eerste goede foto die ik vond in het bestand te zetten. Dat ik de man in het midden later zou gaan ontmoeten had ik nooit kunnen bedenken!)
Het was vlak voor mijn verjaardag toen de post met een grote envelop langs mijn huis kwam. Wat zou dat nou toch zijn? Die man wilde er niks over zeggen… Alleen maar dat ik hem moest vertrouwen en dat ik het sowieso leuk zou vinden.
In de envelop zat een boekje en een stapeltje brieven. De brieven gaven uitleg over het boekje in de envelop en kort daarna had ik door wat voor boekje het was. De Almanak 1995-1996 ‘Spoorstudenten’ der Haagsche Studenten Vereeniging!
Ik sloeg het boekje nieuwsgierig open en het eerste wat me opviel…. Een heerlijke geur!
Nieuwe Almanakken ruiken vaak naar ‘Almanak’ (Kan het gewoon niet anders uitleggen.) Oudere Almanakken hebben de reputatie wat muffig te ruiken en heel soms een spoortje bier of schoonmaakmiddel… Maar deze Almanak rook naar geen van dat alles. Zeker de eerste twee maanden pakte ik het boekwerk dagelijks op om het door te bladeren en dat fijne geurtje te ruiken.
Mettertijd werd de inhoud van het boek me volledig bekend en verdween het luchtje uit het boek. Mijn interesse in de H.S.V. was gewekt en ik bleef denken aan het luchtje. Had dit boekwerk langere tijd in een bibliotheek op Megara IV gestaan? Was er iemand die het langere tijd bij zich had gehouden die zo lekker rook? Het werd een soort mysterie voor me maar ik wist zeker dat ik het raadsel eens zou oplossen wanneer ik Megara IV zou bezoeken.
Dat liep toch net even anders… EL CID 2015 zat ik in de Hooglandse Kerk naar de officiële opening te kijken (De Voorzitter van die EL CID nam een slok spiritus uit de fles van de vlammenvreter in plaats van dat hij het flesje water ernaast pakte…) toen mij een berichtje bereikte van diezelfde man die me in februari 2015 naar mijn adres had gevraagd. Als ik nog in de stad was… had ik dan misschien tijd voor een koffie?
Voordien had ik hem alleen via facebook en whatsapp gesproken dus ik was toch wel benieuwd naar de persoon achter de berichten.
Op het Leidse Rapenburg ontmoette ik hem voor het eerst en voordat hij zich ook maar had kunnen voorstellen wist ik het al… Het geurtje uit mijn boek! Het kwam bij hem vandaan! ‘Jij bent het!’ riep ik dan ook meteen.
Vanaf dat moment is er een bijzondere vriendschap ontstaan. Naar de buitenwereld noem ik hem ‘Mijn Adviseur’ want hoeveel mensen ken je nou die twee jaar op rij Praeses Senatus zijn geweest? Intern noem ik hem ‘Chef’ want als ik iets vraag of voorstel krijg ik consequent het antwoord ‘Dat gaan we cheffen!’
Al vaak hebben we gesproken over de Tour Du Hofstad. Den Haag was lange tijd de stad van Spoorstudenten uit Delft of Leiden maar inmiddels staat Den Haag op de kaart als opkomend studentenbolwerk. En waar studenten zijn…. Daar is de VerenigingsVerzamelaar ook wel eens te vinden!
Chef besloot het echter op een eigen manier aan te pakken. ‘Kunst laat zich niet haasten. Heb geduld, ik beloof je dat de Tour er komt maar ik wacht op het juiste moment om je te introduceren.’
In de jaren die volgden troffen we elkaar steevast in Leiden en er volgde zelfs een tweede H.S.V. Almanak. De 1996-1997. Maar een bezoekje aan Megara IV bleef uit.
Ik vertrouw blindelings op Chef dus waar ik al vele initiatiefvoorstellen naar verenigingen had verstuurd, ging er nimmer een richting de H.S.V.
Toen ik op 24 januari jl in Rotterdam was en juist in een whatsapp naar mijn beste vriendin liep te schelden op een contactpersoon die in plicht had verzuimd kwam er een appje van Chef binnen.
‘De post heeft blijkbaar gefaald, maar wil je hier eens naar kijken?’ aldus Chef.
Ik stelde het nog even uit tot na mijn bezoeken maar toen ik op de trap in de Intercity naar Delft zat bekeek ik de meegezonden foto eens goed. ‘Middels dit schrijven is het de XCIV Senaat der Haagsche Studenten Vereeniging een eer en genoegen u uit te nodigen voor de Lustrumreceptie ter gelegenheid van onze XC Dies Natalis, welke plaats zal vinden op 1 februari 2019 op de Sociëteit Megara IV.’ Stond erop te lezen.
Oké, dat klinkt leuk!
‘Kun je/Kom je?’ vroeg Chef meteen.
Ik kon die dag wel dus ik zag geen reden om niet te komen. Toen me duidelijk werd dat de huidige Senaat enthousiast was over mijn komst én dat Chef (VOOR DE DERDE MAAL!!!) in de Lustrum Commissie zat was het me helemaal duidelijk. Het juiste moment was aangebroken… Mijn primeurbezoek aan de H.S.V. zou er nu écht gaan komen.
Primeurbezoek aan de Haagsche Studenten Vereeniging
Op 1 februari stond mijn 1e echte bezoek aan de H.S.V. op de planning. Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten… Al wat duidelijk was, was het feit dat ik op een noodbus moest overstappen omdat tramlijn 1 op dit ogenblik net vier haltes te kort was om in 1x bij Megara IV te kunnen komen. (Zo leuk, werkzaamheden!)
Al snel werd de reis een soort trip down memory lane. In 2011 ging ik voor het eerst alleen de Delftse grenzen over en de eerste grens was die naar Den Haag. Tijdens de vrije uren op het mbo zat ik druk te zoeken naar ceremoniële uitingen van studentenverenigingen en droomde ik van de dingen die ik anno nu ‘gewoon’ deed. Voor de 1e keer studentenraad moest ik naar een gebouw op de Koningin Marialaan, een halte voorbij Den Haag Centraal. (Voor iemand die alleen tramhaltes op de grond kent was het een hele ervaring… Van ondergronds naar de lucht in!) In dat gebouw legde ik een link tussen Den Haag en Groningen en ik wist het zeker… Over een paar jaar zou ik daar in Groningen staan en zou het een ‘VZD’ worden. (Over de betekenis van de eerste letter in de oorspronkelijke VZD en de nieuwe AZD laat ik me niet uit. ZD staat voor ‘Zonnedag’) Het feit dat ik op deze 1e februari voor het eerst in jaren weer Den Haag als hoofdbestemming had maakte dit alles wel bijzonder want… op 28 februari heb ik mijn 1e Lustrum met Groningen. Dit jaar zou ik die link die ik in 2011 al voor me zag écht gaan leggen.
Ik was niet zo enthousiast over die noodbus aangezien tramhalte Centrum een mierennest is en ik al snel zag dat die noodbussen de oudste barrels van de HTM standplaats waren. Ik probeerde dus eerst mijn geluk te beproeven door écht die ouderwetse 1e rit te maken en via Spui te gaan.
Daar kwam ik echter al snel van terug want de trams hadden grandioze oponthoud….
De volgende noodbus kwam al snel toen ik weer op Centrum stond.
Het was me opgevallen dat ik een paar heren zag met een das waarvan het wapen op dat van de H.S.V. leek. Van mijn adviseur en de site herinnerde ik me echter een heel ander type das (zwart met oranje kleurstelling) en deze waren rood, wit met turkoois.
Ik besloot ze maar te laten en stapte de bus in, die inderdaad erg vol kwam te staan.
De haltes tellend tot het Vredespaleis…
Bij aankomst daar kwam ik met twee vraagtekens te staan. Ten eerste had ik een voicemail waar ik wat mee moest doen, dus ik ging maar even in het verlaten tramhuisje zitten. De personen die ik eerder nog bij halte Centrum zag, liepen inderdaad naar iets wat ik identificeerde als ‘zeer waarschijnlijk Megara IV’. Mijn scherpe blik had me dus niet in de steek gelaten.
Ten tweede was de vraag ‘Waar is die bushalte terug?’
Al gauw herinnerde ik me dat het Vredespaleis maar in 1 richting een bushalte had. Als ik terug wilde moest ik naar het Alexanderplein lopen.
Ik had een deadline voor de rit naar huis aangezien ik de volgende dag weer vroeg moest werken dus het was wel handig om te weten hoe de kaarten erbij lagen.
Daarna was het tijd om maar eens te kijken bij wat ik dacht Megara IV te zijn….
Ik kwam aan bij de Sociëteit en een dame met een sjerp om herkende me direct. ‘Jij bent Sabine toch? Uitgenodigd door Maarten toch? Superleuk dat je er bent!’ aldus haar.
Aan het gouden insigne op haar sjerp kon ik zien dat zij de Praeses was. ‘Ja dat klopt! Kom binnen!’ zei ze vrolijk.
Al snel riep ze al haar Senaatscollega’s erbij om me even te begroeten.
Het was spanning en sensatie alom want kort nadat ik was gearriveerd zou Burgemeester Krikke komen, dus veel tijd was er niet, maar de Praeses zou alles doen wat in haar mogelijkheid lag om er toch een goede eerste kennismaking van te maken.
‘Hier is onze Senaatskamer, we hebben het een en ander veranderd en je zal het vast leuk vinden om de veranderingen te zien!’ zei ze.
Dit is mijn eerste keer hier op de H.S.V.!
Heel even viel de Praeses stil om vervolgens compleet verbijsterd te reageren. ‘Je allereerste keer?! Dat kan toch niet!! Nou kom binnen! Dit is de Senaatskamer!’
Ik keek even rond in de Senaatskamer waar ongetwijfeld heel erg veel interessante memorabillia liggen maar gezien de spanning rond de komst van de Burgemeester was er nu niet heel veel gelegenheid om alles rustig te bekijken.
De eregalerij met de oud Senaten viel me direct op en jawel, de beroemde foto van Chef als Praeses Senatus vond ik er direct bij. Dat die foto zoveel betekenis kon krijgen hè… en nu zie ik hem dan hier op de bron van het verhaal.
‘Ga Chef even halen, zeg hem dat zijn bezoek er is!’ aldus de Praeses tegen een andere Senator.
‘Chef heeft al veel over je verteld maar hij heeft me nog steeds niet uitgelegd hoe jullie elkaar nou hebben leren kennen. Het schijnt een bijzonder verhaal te zijn!’ aldus de Praeses.
Dat kun je wel zeggen! Een vertraagd verjaardagscadeautje via de post bleek mijn allereerste Almanak der Haagsche Studenten Vereeniging te zijn afkomstig van een oud-Praeses!
‘Chef is net aan het eten… Hij moet echt even iets eten!’ meldde iemand van de Lustrumcommissie.
‘Goed, dan zal ik je even rondleiden!’ aldus de Praeses.
Het is natuurlijk logisch dat een Dies geen ideaal moment is voor primeurbezoeken en rondleidingen. Zeker niet wanneer die Dies ter ere van de Lustrumviering is! Ik waardeerde de moeite die de Praeses deed enorm al begreep ik ook dat we uit eindelijk niet veel verder zouden komen dan de Sociëteitszaal aangezien de Burgemeester gesignaleerd was.
‘Dit is de trap en je moet even opletten bij de vierde trede. We hebben die met opzet voorzien van een roze markering! Die trede is wat hoger dan de rest en menigeen is er al over gestruikeld!’ aldus de Praeses.
Zodra ik voet zette op de trap merkte ik dat er zeker een verhaal in deze trap moest zitten. De vierde trede was duidelijk hoger maar ook op andere treden kreeg ik een gevoel dat dit een bijzondere trap moest wezen.
Boven aangekomen ruimde ik mijn jas en paraplu op. Mijn omslagdoek hield ik om aangezien het redelijk fris was. (Enkele dagen later lag ik plat door griep en daar had ik nu waarschijnlijk al last van.) Uiteraard was er een heer die me op studentikoze wijze wees op het feit dat een jas in de soos absoluut niet kan. Er was overigens direct een andere heer die de eerste heer wees op het feit dat het geen jas maar een sjaal was.
Een derde merkte op dat het inderdaad fris was maar de deuren zouden weldra gesloten worden waardoor het weer wat warmer zou worden.
Zodra ik een interessant boek opmerkte wandelde ik erheen. Het bleek geen oude Almanak te zijn, maar het gastenboek voor de Senaat. Ik besloot er maar meteen wat in te schrijven!
‘Zo, je bent de eerste!’ aldus de Assessor Primus.
Tja, bij een primeurbezoek moet je alles zoveel mogelijk vullen met primeurs!
Kort daarna voegde ik me weer in de soos bij de Ab Actis die me iets te drinken aanbood. Zoals gebruikelijk kies ik voor een ijsthee. ‘Geen idee of we dat hebben, ik ga niet over de inkoop!’ zei ze lachend.
De Commissie Van De Sociëteit was gelukkig onze redding en even later zou ik een ijskoude ijsthee krijgen. ‘Weet je wat, doe mij er ook maar eentje!’ vervolgde de Ab Actis naar De Commissie Van De Sociëteit.
Ziezo, weer iets wat we tijdens bezoeken doen… ijsthee drinken!
Kort daarna verliet de Ab Actis me ook en keek ik eens rond in de Soos.
De mannen die ik eerder bij Centrum en in de bus had gezien kwamen nu langs alle bezoekers om de hand te schudden.
Het eerste wat me opviel in de zaal waren de aanwezigheid van drie straatnaamborden. Dat waren vast de straten waar Megara I, Megara II en Megara III gevestigd waren.
Achter de bar, het domein van de CvdS kon je de diverse dispuutsschilden zien en dankzij diverse heren kwam ik wat meer te weten over een aantal van deze dispuutsschilden.
Chef vloog even heel kort voorbij voor een begroeting maar even later was hij alweer weg.
Lang niet iedereen begreep wat ik nou precies was. Een dame met een zevental spelden, een speldstrik van Quintus en een das van Albertus Magnus. Wat ben ik voor iets?
Kortom, ik heb met regelmaat uitgelegd dat ik spullen van studentenverenigingen door heel Nederland verzamel en daarbij ook vele verenigingen bezoek.
Dit verhaal kwam ook bij de Voorzitter van het Reünistenbestuur terecht en die wilde er wel eens wat meer over weten. Wat doe ik met al die items? Wat maakt verenigingen voor mij zo interessant? En ook… Heb ik al meer items van Haagse verenigingen in mijn bezit?
Ik had echter niet de mogelijkheid om deze Voorzitter van het Reünistenbestuur uit te leggen dat ik een norm hanteer voor verenigingen. Om een vereniging structureel in mijn planning op te nemen moet deze voor mij aan drie peilers voldoen. Het Bestuurlijk orgaan draagt een ceremonieel ereteken, de vereniging voert dassen als verschijningsvorm en de vereniging brengt een Almanak uit. Om die reden is Intac voor mij niet erg relevant en Pallas Athene is inmiddels geen actieve studentenvereniging meer, maar een reünistenvereniging.
Het was dan ook wel fijn om uit eindelijk wat ‘bekende’ gezichten tegen te komen in de vorm van de leden van de Leidse PKvV Er is nu een campus van de Universiteit Leiden in Den Haag en er zijn nog altijd wel Leienaren lid in Den Haag. Kortom, de PKvV kon hier niet ontbreken!
Alles viel stil toen de Burgemeester was aangekomen. Vrijwel de hele zaal zette het Io Vivat in en de Burgemeester was zichtbaar onder de indruk van dit alles. De Burgemeester werd begeleid door de Senatoren en de leden van de Lustrumcommissie. Chef had alles duidelijk onder controle!
De Praeses begon met een Lustrale rede en nadat zij deze had afgerond met een gedichtje mocht Burgemeester Krikke het woord overnemen. Je studententijd is de mooiste tijd van je leven. Je maakt er vrienden voor het leven en je vindt er wellicht de liefde van je leven… of je relatie gaat er weer stuk! Ook niet onwaarschijnlijk! (En ik denk dan intussen aan mijn lijst van gesneuvelde targets door de jaren heen….)
Ze maakte er een heel treffend verhaal van en dat kon ik erg waarderen. Het was een feest om naar haar rede te luisteren.
Nadat we hadden getoost op het 18e Lustrum der Haagsche Studenten Vereeniging werd er nog een loflied naar de Burgemeester ingezet waarna zij een recipieermoment met de Senaat kreeg.
Een dame merkte op dat ze het vreemd vond dat de zaal niet stil bleef hiervoor dus ik legde haar uit dat het juist daarom was dat de Senaat elders was gaan staan met hun uitzonderlijke gezelschap.
Nadat de Burgemeester het pand had verlaten doneerde de Praeses een fust aan de aanwezigen en kon het recipiëren beginnen.
Ik had al gauw een kaart te pakken en kwam als vierde wachtende in de rij aldus de Pedel.
Het eerste dat me opviel aan haar was het reversstrikje dat ze droeg. Ik ‘bouw’ galastrikken om naar speldstrikken en kon het daarom ook niet helpen dat ik eigenlijk wilde vragen of ik het strikje even opnieuw voor haar zou doen. ‘Chef heeft het me zo gegeven! Normaalgesproken dragen Pedels het galastrikje om de hals, maar dat staat me dus echt niet!’ legde de Pedel lachend uit.
Duidelijk, ik zal Chef even laten weten dat hij me de volgende keer mag bellen als hij een speldstrikje nodig heeft. (Dit strikje was dan wel in die zwart-oranje kleurstelling. Chef moet me toch eens uitleggen hoe het hier met de dassen zit!)
Ik ging op advies van de Pedel in de serre zitten waar ik een gehaktballetje van een langslopend lid kreeg en geduldig wachtte ik af tot het mijn beurt zou zijn.
Al snel was ik naar de 7e wachtende in de rij gezakt maar na een hoogwaardigheidsbekleder van Hogeschool InHolland was ik aan de beurt!
Terwijl ik vol spanning af stond te wachten vroeg ik aan de Pedel of ze het niet lastig vond om een hele avond te roepen. Veelal zijn Pedels mannen omdat die stemmen zwaarder zijn en een beter bereik hebben. Een vrouwelijke Pedel vind ik dan ook erg stoer.
‘Ja weet je… ik zing erg veel en ik heb ook zangles dus ik weet hoe ik mijn stem goed moet gebruiken!’ aldus de Pedel.
Kort daarna was ik aan de beurt en mijn complimenten aan de Pedel want ze kondigde me echt superleuk aan!
Het recipiëren blijft altijd een leuke gebeurtenis an sich. Even een goed Delftsch ouwelullenverhaal vertellen, een toost op het 18e Lustrum en dan nog even een groepsfoto.
Ik had heel bewust nagedacht over een geschenk en ik besloot om een symbolische handreiking mee te brengen, opdat we vandaag een begin zouden kunnen maken in uitstekende betrekkingen.
‘Nou, je zegt nu wel dat jij niets tastbaars voor ons hebt meegebracht… Maar wij hebben wél mooi iets voor jou!’ riep de Praeses vrolijk uit.
Plot Twist! Daar had ik niet op gerekend! Chef had wel iets laten vallen over mogelijk een aanvulling op mijn bestaande reeks H.S.V. Almanakken maar dat zou Chefs werk zijn… Dus wat kon de Senaat dan voor verrassing hebben?
Kort daarna toverde ze een strikje tevoorschijn dat ik herkende van de laatste instagrampost van de H.S.V. Die is van het vorige Lustrum! Riep ik vrolijk uit.
‘Jaa!’ juichte de Praeses vrolijk.
Nadat de groepsfoto was gemaakt feliciteerde ik de Senaat zoals het hoort, in constitutionele volgorde!
En daarna… was het tijd om te vertrekken.
Ik wist dat er nog een heel programma zou volgen maar aangezien ik de volgende dag toch weer vroeg op moest had ik Chef al laten weten dat ik uitsluitend voor de Receptie zou komen.
Nadat ik al mijn spullen bijeen had ging ik weer richting beneden, oplettend bij de vierde trede.
Helemaal beneden stond de Voorzitter van het Reünistenbestuur en die wilde graag contact houden met mij aangezien hij wellicht wel iets kon betekenen voor mijn collectie.
Alsof Chef het aan had zien komen dat ik zou gaan was hij kort daarna ook beneden te vinden. ‘Zo Bientje, vond je het leuk vanavond?’ vroeg hij. (De enige persoon die mij ‘Bientje’ mag noemen…) Jazeker! Ik ben van de ene verwondering in de andere gevallen. Ik vond het heel erg mooi en bijzonder en ik heb een aantal hele interessante mensen leren kennen! ‘Mooi zo! Ik zal je even netjes uitlaten!’ aldus Chef. En zo eindigde het primeurbezoek!
Ik wist al wel dat de H.S.V. een bijzondere vereniging moest zijn maar het feit dat leden op latere leeftijd nog steeds erg actief en betrokken zijn bij de vereniging heeft me wel verrast. Daarnaast vind ik het ook mooi om te zien dat hier op de H.S.V. een echte ons kent ons sfeer hangt. Ben je hier niet bekend, dan zullen de leden er wel voor zorgen dat je snel een plekje kunt vinden en dat je niet alleen zult zijn.
Een vereniging die de sterke elementen van grote traditionele verenigingen combineert met de bijzondere elementen van een kleinschalige vereniging. Ik waardeer de H.S.V. enorm en ik kan niet wachten tot ik wél alles van Sociëteit Megara IV kan gaan zien, inclusief alle achtergrondverhalen.
Dit was het begin, de primeur… maar zeker nog niet het einde!!!
COPYRIGHT ©Fotografie Ad Hupkes