Omdat de hele wereld zo’n beetje stil was komen te liggen door Corona ging ik natuurlijk op onderzoek uit naar welke mogelijkheden ik nog wel had. Al snel kwam het idee van de Praeses van Olof uit Tilburg weer in mijn gedachten. Zou het niet leuk zijn om een disputentour te gaan organiseren? Toen ik die vraag op Instagram stelde met als vervolgvraag ‘welke disputen zou ik dan zeker eens moeten bezoeken’ volgde er al snel een complete takeover vanuit Amsterdam. Voor de Hoofdstad geldt immers ‘Wanneer er een dispuut reageert, dan reageren ze uit eindelijk allemaal!’ Aanvankelijk was ik niet echt van plan om op korte termijn een Hoofdstedelijke tour te organiseren, maar toen de realisatie kwam dat ik nooit meer zoveel vrije tijd zou krijgen als ik nu had, besloot ik om toch eens wat disputen te gaan benaderen.
Het is niet heel erg makkelijk om een complete tour in Amsterdam op te stellen. In tegenstelling tot in Maastricht en Tilburg hebben de Amsterdamse disputen vaak geen eigen websites. Zie dan maar eens te ontdekken wáár de disputen precies in Amsterdam zitten en hoe ik ze kan bereiken. Gelukkig waren er in korte tijd veel Hoofdstedelingen naar mijn Instagram gekomen en vele van hen wilden me wel op weg helpen met contactgegevens. Van 06-nummers werd ik iets minder enthousiast dan van mailadressen, maar al snel merkte ik dat het contact via een 06-nummer vaak sneller verliep dan via de mail. (Uitgezonderd .V.I.V.A.T. Deze Ab Actis was echt razendsnel via de mail!) Ik bleef uit eindelijk met een eerste shortlist over en die had ik gebaseerd op contactgegevens maar ook op eerste indruk. Zowel Jonquille als D.I.S. waren erg fanatiek geweest op Instagram en dat belooft natuurlijk veel goeds voor een tour als deze.
Ik mag graag de grenzen opzoeken en aangezien ik al een hele tijd niets had ondernomen had ik de grens wel iets te ver opgezocht. Een tour van 9 afspraken is helaas niet realistisch gebleken in een grote stad als Amsterdam waar afspraken soms redelijk ver uit elkaar liggen. Een maximum van 7 is toch wel de grens van wat haalbaar is. Ik had F.I.O.R.E. ontzettend graag willen bezoeken maar toen mijn vertragingstijd was opgelopen naar +25 moest ik helaas een keuze maken tussen V.I.S.H.N.U. schrappen (waar ik nu al bijna voor de deur was) of F.I.O.R.E. schrappen. Ik heb echter vernomen dat F.I.O.R.E. op een perfecte plek zit voor de volgende tour. Enkele andere disputen zitten namelijk in dezelfde straat (Van Oktopus heb ik nog geen contactgegevens. Met STORIA en H.O.M.E.R.V.S. heb ik al wel contact gehad en dat belooft al heel wat.) Dus hoewel ik nu helaas het moeilijke besluit heb moeten nemen om F.I.O.R.E. te laten vervallen zal ik er tijdens mijn volgende tour zeker voor zorgen dat F.I.O.R.E. er op tijd bij zit zodat we het bezoek alsnog kunnen gaan inhalen!
Ik ontvang als jaren de Amsterdamsche Studenten Almanak dus ik weet natuurlijk wel dat A.S.C./A.V.S.V. het enige Corps is dat steunt op de Dispuutsstructuur maar wie nu precies de mensen achter de penningen waren, dat wist ik niet echt. Het was de President van Sociëteitsbestuur De Commissie die me in februari vroeg of ik de disputen een beetje kende. Op dat ogenblik kon ik alleen B.E.E.T.S. en T.H.A.L.I.A. noemen, door het welbekende feest. Tja en dan had ik ook nog eens een niet al te beste herinnering aan T.H.A.L.I.A. (waarover je kunt lezen in de update ‘Over de Vertrouwensbreuk en voor de Senator die ik maar niet zag’) dus ja… Hoe denk je dat ik dan kijk naar de disputen van A.S.C./A.V.S.V.? Door het stickerboek van de Almanak en de inventarisatie op Instagram raakte ik echter wel erg enthousiast. De disputen die bij de Inventarisatie aanklopten hadden duidelijk een heel ander wereldbeeld dan hetgeen wat ik in 2015 had meegemaakt. Dat zou zomaar een hele leuke dag kunnen gaan worden! Toen de Inventarisaties volle bak bezig waren begon mijn interesse in het verhaal achter de disputen ook steeds meer te groeien. Meer dan eens zat ik met een oude Almanak op schoot (omdat ik die toevallig tegenkwam tijdens een Herschikking van mijn collectie) en bekeek ik de disputen met hele andere ogen dan voorheen. Mijn blik was in het bijzonder gericht op A.T.O.M.O.S. Toen ik de Almanak Woest weer eens in handen had viel het boek nog net niet van mijn schoot. Dat is die ene… Die ik maar niet zag. Nu kan ik niet meer om hem heen kijken. Overigens nam ik bij enkele andere disputen ook nog wat bekende gezichten waar. Wat grappig, ik had die persoon niet bij dat dispuut verwacht! (of juist wel!) Al snel ging ik aan de slag met vraagacties en voorbereidingen. Vooral van A.T.O.M.O.S. ging ik veel verwachten omdat er steeds meer leden vanuit Jaar 15 in mijn volgerslijst kwamen. Het jaar van die ene…. Dat belooft nogal wat!
Door de eerste contacten met de disputen kreeg ik al snel wel een indruk van de disputen. Ik verheugde me vooral op Jonquille en D.I.S., want die meiden kwamen echt super enthousiast over. Ik voelde me zeer vereerd dat ik bij PANIKH langs mocht komen aangezien zij al erg lang Senatoren en Bestuurders leveren en ze bovendien het oudste damesdispuut van Nederland zijn! V.I.S.H.N.U. leek me ook erg gezellig maar ik had nog geen specifieke voorgevoelens bij hen. Bij de mannen had ik natuurlijk de hoge verwachtingen van A.T.O.M.O.S. gekregen en daarnaast keek ik ontzettend uit naar .V.I.V.A.T. aangezien de mannen ook heel erg enthousiast overkwamen en er ook vele enthousiaste reacties van niet-Viveurs kwamen. Tenslotte zou ik H.E.B.E. als het 3e mannendispuut op de lijst krijgen. Zij kwamen via de mail redelijk statisch en afstandelijk over. Nou, ik ben me toch een partij benieuwd wat dat voor bezoek gaat worden!
Op 7 juli werd ik al om 5:00 uit mijn bed gehaald want ik moest een vroege trein hebben. Ik wilde eigenlijk de 7:24 nemen maar omdat dat toch wel een spitstrein is besloot ik uit eindelijk om toch maar de 6:54 te nemen. Dan had ik op zeker genoeg tijd om naar het Groot Handelsmonument te kunnen lopen. Ik heb al sinds 2012 een bijzondere band met dit monument en het heeft me vaak geïnspireerd. (Ik kan me zo voorstellen dat als je dit nu leest je misschien denkt ‘Maar Sabine, dat monument heeft een andere naam!’ en dat klopt. Ik weet dat het niet Groot Handelsmonument heet maar omdat iemand me dat heeft wijsgemaakt toen ik het voor het eerst zag ben ik het wel consequent zo blijven noemen. Ik ondersteun de boodschap van het monument overigens volledig en aangezien mijn dagthema ‘Kleur je sleur was’ was het sowieso niet meer dan logisch dat ik hier zou starten. Mensen die ‘anders’ zijn brengen immers kleur mee en doordat ieder een eigen kleur aan de maatschappij toevoegt krijg je ons mooie kleurrijke land. Wat mij persoonlijk aan het monument verbindt is niet de betekenis ervan maar de specifieke driehoeksvorm. Als ik al in Amsterdam ben en ik heb inspiratie nodig, dan vind ik het vaak wel hier omdat het een dynamisch monument is. Wel goed om te vermelden is dat het symbool van inclusieve samenleving een driehoek naar beneden is terwijl het fundament van mijn vaste wapen een driehoek omhoog is.) Ik was dan ook even op een grappig eenzitsbankje gaan zitten terwijl ik in de zon naar het monument keek. Ik had even met de gedachte gespeeld om letterlijk iets uit mijn Voorbereiding Scream & Shout te gaan doen maar omdat er een hoogwerker vlak naast de hoogste driehoek stond besloot ik er maar vanaf te zien. Die vent zou wel denken als ik even van links naar rechts op die driehoek zou springen… Bovendien ontdekte ik al snel een gekkie die aan de wandel was en ik wilde niet gezien worden als zo’n exemplaar (en ik wilde er al helemaal niet mee aan de praat raken) dus nadat ik mijn koek had opgegeten en ik zeker wist dat ik alles had gezien besloot ik op mijn gemak naar de tram te lopen en alvast te gaan kijken hoe ik bij Jonquille kon komen.
Ik heb nogal een reputatie van verdwaald raken… Om die reden (en het feit dat mijn telefoon geen 12 uur Google Maps zou kunnen handelen) had ik de route minutieus uitgewerkt in mijn eigen woorden. Oldskool op papier zou misschien wat vreemd ervaren worden door wie het dan ook zou zien, maar ik was er van overtuigd dat het voor mij beter zou werken. Ik kan je alvast verklappen dat het inderdaad beter werkte dan Google Maps. Alleen naar Jonquille liep ik verkeerd… Verder ben ik nergens fout gelopen. (Maar wie verzint het dan ook om aan beide zijden van de Kinkerstraat een J.P. Heijestraat te hebben… ) Echter had ik de fout al snel door omdat ik niets uit mijn omschrijving terugzag dus ik liep via de Nicolaas Beetsstraat terug naar de Kinkerstraat. (Ik wilde nog heel flauw een foto van dat bordje maken en zeggen dat ik toch bij B.E.E.T.S. was geweest.) De J.P. Heijestraat bleek toch langer te zijn dan ik aanvankelijk op Google Maps gezien dacht te hebben maar ik was er ruimschoots op tijd. Zo op tijd dat ik besloot om even op een bankje iets verderop te gaan zitten. 15 minuten te vroeg vond ik wel marginaal maar ik kon de meiden geen 45 minuten aan doen dus voor een half uurtje zat ik op een bankje in wederom de Nicolaas Beetsstraat. (Hetzelfde verhaal. Loopt aan beide zijden van de Kinkerstraat.) Met nog 15 minuten te vroeg liep ik terug naar het huis. Nadat ik een foto van de fraaie banieren had gemaakt belde ik aan. Een dame stak haar hoofd naar buiten en ze vertelde me dat er direct iemand aankwam. Prima, ik ben toch nog te vroeg. Even later werd ik onthaald door een van de Bestuursdames van Jonquille die me mee naar boven zou brengen. In tegenstelling tot de meeste dispuutshuizen heeft Jonquille een aparte woonkamer en die was op de bovenste verdieping van het ruime huis te vinden. Eenmaal boven werd ik direct onthaald door enkele Jonquilles en door de huiskat. (Er zijn twee dingen die veel disputen met elkaar gemeen hebben en een ding daarvan is de huiskat.) ‘Ze is superlief!’ vertelde een ander bestuurslid van Jonquille me. Ik nam plaats aan tafel en zag natuurlijk direct dat er ontbijt klaar stond. 10:00 is immers een vroege tijd voor een bezoek. Overigens zou het voor mij niet echt van eten komen omdat er zoveel te vragen en te vertellen was. Ik heb niet gevraagd waar de naam Jonquille nu precies vandaan kwam maar ik wilde wel weten waar het bloemetje in het wapen nu precies voor staat en hoe je Jonquille nu het beste zou kunnen omschrijven. Nou, de specifieke narcis die in het wapen is uitgebeeld groeit uitsluitend op grote hoogte en is daardoor lastig bereikbaar. Hetzelfde geldt voor het voorrecht om een Jonquille te mogen worden. Je zult goed moeten klimmen om zo’n mooie bloem te kunnen bereiken. Een weg met vallen en opstaan maar het is zeer zeker de moeite waard! ‘Wij als Jonquilles zijn wel redelijk traditioneel te noemen. We houden van uitdagingen en we gaan ze zeer zeker niet uit de weg. We zijn onbevreesd en enthousiast!’ aldus het Bestuurslid dat naast me zat. Klinkt als echte powervrouwen met klasse!
Natuurlijk waren de Jonquilles erg benieuwd hoe mijn geschiedenis met Amsterdam in elkaar zat en wat er nu precies op mijn planning stond vandaag. Daardoor kwam het verhaal van die ene Amsterdammer onvermijdelijk op tafel te liggen. ‘Je weet dat A.T.O.M.O.S. ons broertje is toch?’ vroeg een dame tegenover me. Correct, dat was me via Instagram verteld! ‘Ik vind wel echt dat je iets met deze kwestie moet doen. Je hebt het bijna nergens anders over dus je vindt het duidelijk belangrijk!’ zei de dame rechts van me. Tja, omgekeerd werd die ene Amsterdammer ook graag op tafel gebracht door de Jonquilles, dus ik merkte al snel dat mijn tour ook prima ‘De M.P.-tour’ had kunnen heten! Vervolgens vertelde ik het verhaal van T.H.A.L.I.A. en de Jonquilles begrepen daarom wel dat ik toch wel wat sceptisch deze tour in was gegaan. Ik had er oprecht heel veel zin in, maar ik durfde er niet teveel van te verwachten aangezien ik al eens eerder had gezien hoe snel een leuk vooruitzicht kon uitmonden in een teleurstelling. ‘Nou, ik weet zeker dat je met je huidige tour een ongelooflijk leuke dag zult hebben! Bij H.E.B.E. moet je eens vragen of ze op de piano spelen!’ aldus de Bestuurder schuin tegenover me. We zaten volop te praten en toen de Bestuurder links van me vroeg of ik de Lustrumliedjes van Jonquille wilde horen had ik de kans om een broodje met kipgrillworst te eten en een slokje van mijn jus te nemen. Het liedje wat ik te horen kreeg heette Speelgoedkist en als ik de Jonquilles mocht geloven was dit liedje zeer geliefd binnen A.S.C./A.V.S.V. Getalenteerd… Dat zij ze ook nog eens die Jonquilles!
Ik merkte al snel dat ik me erg thuis voelde tussen deze meiden. De sfeer was goed, er werd veel gelachen en er werd ook veel gemotiveerd voor eventuele uitdagingen die op mijn pad konden komen. Overigens wilden de Jonquilles ook nog wel wat van hun prachtige huis laten zien dus zo gingen we uit eindelijk het huis nog even door. Er wonen best wel wat Jonquilles op het huis dus ik zag vele kamerdeuren voorbij komen. Op de deur prijkt de voorletter van de bewoner. Verder kon je er met geen mogelijkheid omheen dat de kleuren van Jonquille geel en blauw zijn. Zelfs in het liedje Speelgoedkist kwam het terug! Uit eindelijk kwamen we helemaal beneden in de kelder uit waar alles in de ALV opstelling stond. ‘Onze kelder is er voor de feesten en voor de ALV’s’ legde de Bestuursdame naast me uit. Ik vergaapte me aan de bijzondere dingen die ik zag. Van het ALV-kleed wat waarschijnlijk al een aantal jaar meegaat tot twee prachtige muurschilderingen. ‘De schildering op de kleine muur is gemaakt door de Assessor Primus van twee jaar geleden!’ werd me verteld. Ik wist dat deze man een ontzettend groot tekentalent heeft maar ik moest wel onder de indruk zijn van dit kunstwerk. Wat mooi! Je zag de straat met centraal het Jonquille-huis op deze schildering. Op de grote muur aan de overzijde van de kelder stond met grote letters Jonquille geschilderd. Om de letters heen kon je diverse elementen waarnemen waar Jonquille voor staat. Uiteraard het oprichtingsjaar ’79 maar ook de narcis. Logischerwijs kun je de kernwaarden hier ook in uitgebeeld vinden maar het meest bijzondere vond ik toch wel het silhouet van een dame met een grote oorbel. Ik kreeg al snel het gevoel dat er wel iets bijzonders moest zijn met die schildering en kort daarna werd me uitgelegd dat dit een eerbetoon was aan een lid wat helaas veel te vroeg is overleden. ‘Op deze manier is ze toch altijd bij ons. Ze droeg altijd hele grote oorbellen daarom dat de oorbel prominent aanwezig is op de schildering’ vertelde de Bestuurder.
Mooi eerbetoon!
Uit eindelijk eindigden we in de tuin. Zeg je Jonquille dan zeg je Marlboro Gold maar een Jonquille gooide het compleet over een andere boeg. Niet alleen had ze andere peuken, maar ze had ook nog eens een aansteker van een heel ander dispuut. ‘Dat is niet al te best!’ klonk er al snel lachend. Hier konden we in ieder geval nog even lekker blijven zitten en bijpraten totdat de eindtijd in beeld kwam. Ik moest nogal scherp op mijn tijd letten aangezien ik nog zeker een halfuur (zo niet langer) in de tram moest zitten en ik wel op tijd bij PANIKH wilde zijn. We keerden terug naar boven en daar kreeg ik een aantal mooie Jonquille items overgedragen. Van een lief persoonlijk kaartje tot aan een prachtig shirt met de narcis en daar kwam dan ook nog eens een heel pakket aan toffe lustrumitems bij. ‘We hebben onlangs Lustrum gehad en het thema was Defí wat zoveel betekent als strijdlustig of strijdbaar.’ werd me uitgelegd. Kijk, wederom een geheugensteuntje dat je uitdagingen nooit uit de weg gaat! Zodra ik alles had bewonderd en het in mijn tas had gestopt werd het tijd om een foto te maken. Voor deze hele bijzondere gelegenheid mocht ik even een Bestuurspenning van Jonquille om. Tja, daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen! De foto maakten we voor de deur van het huis. Dat was nog best een uitdaging aangezien het vandaag Grof Vuil dag was en er bovendien net een grote bezemwagen de straat in was gereden om alles schoon te vegen. Hoe geven we nu aanwijzingen aan de fotograaf? De fotograaf ging echter vol enthousiasme aan de slag en ze wist een paar mooie foto’s te schieten ondanks de herrie en de afleidende factoren. ‘Ook nog eentje voor ons!’ werd er geroepen dus we maakten al snel nog een paar foto’s. Daarna was het tijd om de penning netjes terug te geven en mijn tocht te vervolgen.
Ik vond het ontzettend leuk bij Jonquille. De sfeer was open, hartelijk en gezellig. Het was bijna alsof ik hier al jaren kwam. De tijd ging alleen veel te snel! ‘Ja dat is wel een ding wat ons typeert… De tijd gaat altijd bijzonder snel als je hier bij elkaar komt en gezellig aan het praten bent!’ werd me al gezegd. Het enige wat ik moeilijk vond was de uitspraak van Jonquille. Dat is namelijk lastiger dan je denkt!!!
Ik had mooi op tijd de tram waarmee ik terugreed naar Amsterdam Centraal. Vanaf daar zou het redelijk goed lopen zijn naar PANIKH. Ik had de route goed gevonden dankzij mijn oldskool routeverhaal. Het enige wat een beetje een uitdaging was, was het feit dat de stoepen zo smal waren in Chinatown (Ja, om bij PANIKH te komen kwam ik door een deel van Amsterdams Chinatown.) en er liepen redelijk wat mensen op deze smalle stoepen en erg snel liepen ze niet. Uit eindelijk kwam ik op het punt dat ik van de drukke straat af kon en kwam ik weer in wat rustiger gebied. Een afslag verder stond ik voor het huis van PANIKH. In tegenstelling tot Jonquille kon ik hier niets vinden wat ik op de foto kon zetten aangezien er niet echt iets was wat me wees op het feit dat dit het huis van PANIKH was. In ieder geval had ik net goed en wel aangebeld en toen stond de Praeses van PANIKH achter me. ‘Er zal zo vast iemand open doen!’ zei ze en even later gebeurde dat inderdaad. Ik stond in een hal waar ik onmogelijk om de roze details heen kon. Ja, dit is overduidelijk het paleis van PANIKH. Nadat ik even een korte pitstop had gemaakt (zelfs de wc is roze en zilver. Het gaf me wel het gevoel dat ik op een troon zat.) voegde ik me bij de dames die zich hadden verzameld in de kelder. Hier werd ik wederom begroet door een huiskat. ‘Dat is vanuit gezelligheidsoverwegingen maar Pim is er ook vanuit praktische overwegingen… De muizen…’ vertelde de Praeses van PANIKH al direct. Een andere dame die naast me kwam staan herkende ik direct. Ha, jou had ik niet verwacht hier te zien! ‘Formeel gezien ben ik Dispuutsloos maar ik woon op dit huis dus toen ik hoorde dat je zou komen wilde ik daar natuurlijk bij zijn!’ aldus haar. Zij was dan ook de persoon die me meteen kon vertellen dat ik die ene Amsterdammer vandaag niet zou gaan zien. ‘Die is dus op vakantie met twee anderen die je ook kent.’ Vertelde ze. Ik moest al meteen lachen want ik had op Instagram aan mijn volgers gevraagd of Die ene Amsterdammer gevlucht was of dat hij natuurlijk bij het bezoek zou zijn. De meerderheid had gestemd voor de keuze ‘gevlucht’ en dat bleek dus wel het geval te zijn. ‘Nou, ik denk niet dat je het zo moet zien. Als M.P. had geweten dat je er zo ontzettend naar uit had gekeken dat je hem weer zou zien dan had hij vast wel iets later op vakantie gegaan’ werd me verteld. Ik vond het zelf vooral wel grappig… Hetgeen wat ik vermoedde was gebeurd. Overigens werd me ook al verteld dat ik me niet al te lullig hoefde te voelen over mijn actie in februari. ‘Natuurlijk vond hij het jammer dat hij geen Mr. Sunshine nominatie kreeg want hij wilde dat heel graag worden, maar je hebt hem echt niet gesloopt hoor, zo zag hij dat in elk geval niet.’ Aldus haar. Nou, dat is wel een hele geruststelling!
De tafel was leuk gedekt en er waren kaarsjes aangestoken. Waar ik vooral niet omheen kon was het feit dat er een grote schaal met bokkenpootjes op tafel stond. De Praeses van PANIKH legde me dat uit. ‘Het Bokkenpootje is voor ons een belangrijk element. Het komt best vaak terug bij ons, bijvoorbeeld bij ALV’s. Wij hebben geen hamer maar we gebruiken een bokkenpootje!’ legde ze uit. Ik kon al snel begrijpen waarom het een bokkenpootje was. Wanneer je naar het wapen van PANIKH kijkt zie je namelijk een vrouw (Een ‘Nimf’ werd me vrijwel meteen verteld.) met nogal opmerkelijke benen. (bokkenpootjes/geitenpootjes zoals je wil.) Omdat PANIKH is voortgekomen uit twee losse vrouwendisputen is er een speciaal fusiewapen gekomen wat dus deze mythische vrouw is. Half nimf en half ‘geit’. Vandaar dus ook de bijzondere rol voor het bokkenpootje. Een andere dame legde me uit dat na een tijd de disputen PAN en Nikè samengevoegd werden tot een dispuut. Dat was niet bepaald een eenvoudige fusie want de dames van PAN waren pittige hockeymeiden die niet bang waren om vies te worden en een braspartij niet uit de weg gingen. De dames van Nikè (het oudste dispuut van de twee. Opgericht in 1916) waren juist hele deftige dames die dol waren op bontjassen, parelkettingen en hoge hakken. Hoe zou dat in vredesnaam een dispuut kunnen worden? ‘Dat was best een uitdaging maar uit eindelijk werkte het toch goed. Heden ten dage is het dispuut nog steeds een combinatie van de stoere meiden enerzijds en deftige meiden anderzijds!’ aldus de oude bekende.
Omdat PANIKH het oudste damesdispuut van Nederland is heb je natuurlijk wel een eer hoog te houden als je hier lid bent. ‘We hechten veel waarde aan tradities en je zou ons wel kunnen zien als een actief dispuut met de nodige verplichtingen. Je bent hier natuurlijk om te studeren maar je studententijd is niet voor niets de mooiste tijd van je leven! Waarom zou je dan hele avonden op je kamer gaan hangen als je in diezelfde tijd van alles kunt ondernemen?’ aldus de dame die in de hoek was weggestopt. Helemaal eens. Hoe meer tijd je in je studententijd stopt, hoe meer mooie dingen je eruit haalt. ‘Precies dat! Wanneer je bij PANIKH aansluit weet je dat je met de nodige verplichtingen te maken krijgt, maar daardoor weet je ook zeker dat je echt alles eruit haalt wat erin zit!’ reageerde ze. Verplichting leidt zonder twijfel tot meer voldoening. Dat was ook wel aan tafel te zien want iedereen kon wel een commissie noemen. Een KC’er present, een oud Almanakcommissaris (van Woest toevallig.) de oude bekende doet nu iets groots (Maar wegens fleurtijdmores noem ik haar nu niet bij functie.) en volgend jaar gaat de Praeses van PANIKH ook iets groots doen! ‘Je hebt mij alvast gezien en je zult er nog wel een paar tegenkomen vandaag die je volgend jaar terug kunt verwachten! Weet in ieder geval dat je volgend jaar ook 100% zeker van harte welkom bent om langs te komen’ zei ze lachend. Zelf kon ik ook nog de Praeses van 2 jaar geleden benoemen. Ik had ontdekt dat zij ook van PANIKH was.
De Lustrumcommissie van PANIKH was overigens ook met twee vrouw sterk bij dit bezoek. Volgend jaar viert PANIKH weer een lustrum en daar maak je als het oudste damesdispuut van Nederland uiteraard een enorm feest van. ‘Wij hebben echt de meest geweldige ontvoering gehad voordat we als LuCo werden gevraagd. Na een lange reis waarbij we geblinddoekt waren en koptelefoons met muziek ophadden werden we uit eindelijk bevrijd. Stonden we daar in Athene bij de tempel van Nikè!’ vertelde de dame in de hoek. Wow, dat is wel een hele vette locatie om gevraagd te worden! ‘Het wordt allemaal wel spannend met Corona. Over 8 maanden gaat het allemaal beginnen en dan moeten we wel iets kunnen neerzetten natuurlijk!’ vertelde de andere dame. Laten we het hopen dat PANIKH weer een prachtig lustrum mag gaan neerzetten!
Uiteraard zouden we ook nog een paar leuke foto’s maken voor op de site. De setting was zo gevonden maar de belichting was nog een uitdaging. Gelukkig hadden we een oud foto-co aanwezig dus we zouden pas stoppen bij een goede foto! Toen die was gemaakt kreeg ik van de Praeses van PANIKH een leuk aandenken overgedragen. ‘Dan heb je in ieder geval iets van ons voor je Kleur je Sleur ambitie!’ zei ze vrolijk. Het begon namelijk allemaal met een heus PANIKH tasje! In het tasje zaten bovendien absoluut vrouwelijke geschenken waar iedere vrouw gelukkig van wordt. Een flesje wijn voor 1 persoon met een fotogroet namens PANIKH erop en een lekkere chocoladereep met PANIKH 1916 op de wikkel. Kijk, daar word je altijd vrolijk van als vrouw zijnde! ‘Neem vooral nog een lekker bokkenpootje voor onderweg!’ kreeg ik vervolgens als advies. Op dat ogenblik maakte ik de nu al gevleugelde uitspraak ‘BVO staat natuurlijk voor Bokkenpootje Voor Onderweg!’ ‘Oh die moet sowieso in de Lustrumalmanak!’ klonk er al gelijk. Ik lachte vrolijk naar de telefoon van de oude bekende want zij legde deze nieuwe PANIKH uitspraak direct voor me vast. (Er had zich alleen een stukje chocolade tussen mijn tanden vastgebeten. Dat was net een beetje jammer maar ach… Dan hebben we in ieder geval bewijs dat er lekker van de bokkenpootjes is gesnoept.)
Met een goed gevoel vertrok ik bij PANIKH. Het was hier echt heel erg gezellig geweest. Aanvankelijk vond ik het toch wel een beetje spannend want ja, het oudste damesdispuut, dat is natuurlijk niet niks! Maar de sfeer was zo warm en gezellig. Heel erg geslaagd!
Ik zette nu heel specifiek een liedje op mijn iPod op. Nu kwam immers het bezoek waar ik al lang op Voorbereid had. Het was bijna 13:00 en bij Jonquille en PANIKH was ’13:00’ al best vaak gevallen. Hoe zal dit bezoek gaan verlopen? Ik liep geen enkele keer fout en daardoor kwam ik met maar vijf minuten vertraging aan (Ik was iets te laat bij PANIKH vertrokken.) bij het huis van A.T.O.M.O.S.
Ik had dit huis lange tijd Villa de Blauwe Ster genoemd maar toen ik bij het bellenbord aankwam zag ik ‘Chateau’ staan. Ik denk dat dit het Chateau heet…. Even later werd er open gedaan door een heer die zich voorstelde als mijn contactpersoon. ‘Ik had je nog geprobeerd te bellen…’ begon hij. Ai, dat is vaak geen goed voorteken als iemand op zo’n manier het gesprek begint. ‘De woonkamer ligt volledig in puin omdat die gerenoveerd wordt. Uitgerekend vandaag zijn ze met die klus begonnen… De bouwvakkers zijn op het ogenblik even weg maar het zal vast niet lang duren tot ze terugkomen. Ik kan je dus wel iets vertellen of laten zien maar erg bijzonder zal het nu niet zijn.’ Aldus hem. Oh nee… WEKEN aan Voorbereiding zijn letterlijk in puin geslagen door een stel bouwvakkers. Dat is wel zuur. Echter waren we er nu toch, dus dan kun je er maar beter het beste van maken toch? Zo zag mijn contactpersoon het ook dus hij nam me mee naar de woonkamer die er inderdaad nogal karig bij lag. ‘De Commissaris van vorig jaar die je had gesproken wilde vandaag erg graag langskomen maar ik heb hem ook maar afgezegd. Dit is immers niet de meest ideale omstandigheid om iemand kennis te laten maken met ons dispuut’ verzuchtte hij. Ach ja. Ik kan gelukkig makkelijk door bouwchaos heen kijken waardoor er al snel hele verhalen opdoken. Het begon al bij het immense schilderij aan de muur wat nogal pikant te noemen was. ‘Dat schilderij komt uit een bordeel en we mochten het gratis ophalen’ verklaarde mijn contactpersoon die me zag kijken. Zij vonden het waarschijnlijk wat oubollig geworden en daarom wilden ze iets nieuws. Uiteraard is dit een prachtig en uniek accessoire voor een mannenhuis dus ik was niet verbaasd het hier te zien. Al snel ging mijn blik naar rechts waar ik een lijst zag met een foto, een penning en een das. ‘Dat is niet zo’n leuk verhaal. Die jongen was gevraagd voor NPM maar toen die groep op beleidsweekend zou gaan kregen ze pech op de snelweg. Hij is daar verongelukt.’ Ah, dat is inderdaad geen leuk verhaal. Wat naar!! ‘Omdat hij inmiddels reünist zou zijn geweest vonden we het mooi om hem een speciale plek te geven en daar een reünistenpenning aan toe te voegen. De das die je erbij ziet was zijn das.’ Aldus hem. Op deze manier wordt hij nooit vergeten. Een mooi heel eerbetoon. Mijn blik ging verder en toen ontdekte ik het oude vaandel. Ha, het originele vaandel! Daar wil ik straks wel mee op de foto! (Ik had natuurlijk ook wel door dat ik hier geen hele groepsfoto hoefde te verwachten.) Boven het originele vaandel hing een schilderij en mijn contactpersoon legde me uit dat die bij een eerder A.T.O.M.O.S. Lustrum hoorde. Ik kon alleen het huidige vaandel niet vinden. (Ondanks dat er een punt van de ster losgelaten heeft hoort het huidige vaandel toch ook wel in deze ruimte.) ‘Die is gestolen… We hebben wel een vermoeden waar het vaandel is maar we weten het niet absoluut zeker…’ aldus hem. Grappig genoeg wijzen alle pijlen in een richting die ik zelfs nog wel kon raden!
Nadat we hier alles hadden gezien gingen we even in de keuken zitten (in zoverre dat mogelijk was.) en pakte mijn contactpersoon de geschenken erbij. ‘Sowieso heb ik een A.T.O.M.O.S. strik voor je. Je mag hem uit elkaar halen hoor… Ik heb geen idee hoe je zoiets in elkaar moet zetten’ lachte hij. Ik heb mijn knijpers niet standvastig bij me dus de perfecte strik kon ik er nu ook niet van maken maar ik probeerde er toch het beste van te maken en geloof me, het zag er al beter uit dan hoe ik de strik had gekregen. ‘Aha, zo doe jij dat!’ reageerde mijn contactpersoon meteen. Het is niet heel lastig als je het andersomtrucje kent. De youtube tutorials zijn waardeloos… Wanneer je weet hoe je hem ‘andersom’ kunt knopen zul je nooit meer een probleem hebben met een galastrik.
Ik was al helemaal blij met dit geschenk want hier kan ik uit eindelijk een speldstrik én haarclips van maken. Kortom, de missie Kleur de Sleur zou sowieso lukken met A.T.O.M.O.S. Echter had mijn contactpersoon nog een tweede geschenk voor me en wederom was ik aangenaam verrast. ‘Dit jaar hadden we Lustrum maar Corona heeft roet in het eten gegooid… Het nieuwe Lustrumboek is er dan ook nog niet. Wel vond ik deze van vijf jaar geleden!’ en vervolgens kreeg ik een zeer fraai boek overgedragen. Je zou echt niet denken dat dit het werk is van een mannendispuut. Hier is veel aandacht in gestoken, wat een kwalitatief mooi boekwerk! Samen bladerden we het boek door en zo ontdekte ik nog veel meer over A.T.O.M.O.S. Zo blijk ik al eens tegenover ‘De Zonnebloem’ gezeten te hebben (Ik werd er toen lastiggevallen door een gekkie vlak voordat ik naar LANX ging.) want ik herkende de gevelstenen direct toen ik de foto in het boek zag. ‘We hebben hier maar 7 kamers maar er zijn nog wel een paar huizen waar Atomaten zitten en De Zonnebloem is er een van.’ Legde hij uit.
Een ander leuk weetje over A.T.O.M.O.S. is het feit dat er twee families actief zijn. Zij hebben zo hun eigen interesses en kernwaarden en uit iedere lichting worden vaak 2-3 jongens voor een familie gevraagd. De ene familie is geïnspireerd op de maffia en die mannen zou je dus wel kunnen zien als de ‘gangsters’ van A.T.O.M.O.S. Niet bang voor een avontuur, sterk en een dikke sigaar. Je kunt hen herkennen aan een roze galastrik. De andere familie is juist toegespitst op het bourgondische leven. Lekker eten en een goede wijn erbij is wat de mannen uit deze familie gelukkig maakt. Hun herkenningsteken is een penning die aanvankelijk wel een beetje op de reünistenpenning van A.T.O.M.O.S. lijkt maar het wapen op de penning is compleet anders. Ik had zo’n penning bij een Jaar 15 gezien die mij volgt en ik wilde toch wel weten wat het was. ‘Nou dat dus, ik zit zelf ook bij deze familie en ik heb dus ook zo’n penning!’ zei hij vrolijk waarna hij vertelde over de proeve van bekwaamheid die je aflegt voordat je bij deze familie kunt komen. ‘Het zijn de beste avonden van het jaar… maar wanneer JIJ de proeve moet afleggen is het wel pittig hoor!’ werd me verklapt.
Over pittig gesproken. Als ik A.T.O.M.O.S. google dan zie ik eerst van alles en nog wat over jullie Introductie Periode. Ik geloof niet dat het echt zo is als hoe jullie worden neergezet maar hoe zit dat? Hij begon uit te leggen dat de Introductie Periode van A.T.O.M.O.S. traditiegetrouw begint met een grote parade van Britse legervoertuigen. ‘Dat vind je natuurlijk prachtig als jongen!’ zei hij enthousiast. Blijkbaar had iemand gedacht dat het Duitse voertuigen waren en die is ermee naar de media gestapt. ‘Die I.P.’s doen we altijd in overleg met direct omwonenden om dit soort misvattingen te voorkomen. Helaas is het toch misgegaan en nu moet je die stempel maar kwijt zien te raken. Mensen zoals jij weten echt wel dat de informatie niet klopt, maar outsiders kijken toch op een bepaalde manier naar ons die niet terecht is.’ Verzuchtte hij. Lieve lezers, als ik sowieso een ding mag zeggen dan is het toch wel dat Atomaten de laatste mannen zullen zijn die terror zullen schoppen (in tegenstelling tot een zekere andere groepering…) ik bedoel… Welk dispuut vindt het heel erg belangrijk dat je tijdens de I.P. altijd netjes bent en waar moet je verplicht elke dag douchen? De I.P. van A.T.O.M.O.S. is erop gericht om van een nieuwe lichting jongens echte heren en gentlemen te maken. Als je voor iemand je handen in het vuur kan steken, dan is het wel voor de Atomaten. ‘Wij vinden het belangrijk om schoon, fris, netjes en beschaafd te zijn en we weten dat meisjes dat ook erg goed kunnen waarderen’ lachte hij. Aha, dat verklaarde wel waarom ze bij PANIKH tegen me zeiden dat als die ene er niet zou zijn ik misschien wel een andere leuke Atomaat zou signaleren. Zij weten wel waar een meisje blij van wordt.
Wat A.T.O.M.O.S. erg typeert is het feit dat de mannen erg serieus en ondernemend zijn. De studie staat hier op een en er worden binnen het dispuut vele kansen geboden om jezelf te laten door ontwikkelen. ‘We hebben vele ondernemende reünisten dus we vragen hen eens per jaar om hierheen te komen zodat de jongens kennis kunnen maken met verschillende vormen van ondernemerschap. We organiseren dan een soort van verdiepingsavond waarbij je een kijkje kunt nemen in de wereld van reünisten uit verschillende sectoren en daar komen vaak hele bijzondere dingen uit! Zo kan een jongen wel eens stage komen lopen bij een reünist of helpt een reünist een jongen om echt iets op te zetten.’ Aldus hem. Wat mooi! Knappe mannen met goed verstand en een ondernemersgeest. Geen wonder dat iedereen maar over A.T.O.M.O.S. blijft praten!
Mijn oog viel op een bar die nu nogal ingebouwd stond. ‘Dat was het lichtingscadeau van jaar 15. Je kunt de namen in het blad zien!’ aldus hem en ik had inderdaad al enkele bekende namen gezien. ‘Jaar 16 heeft die mooie steen geschonken’ vertelde hij waarop hij op een steen boven de schouw wees. Dat ziet er ook wel mooi uit! ‘Ons cadeau was wat minder fraai. Ik ben van jaar 17 en wij hebben deze stoelen geschonken!’ ik volgde zijn wijzende vinger en ik zag een nogal in elkaar gezakte stoel. Nee, dat is niet al te best….
Uit eindelijk kwamen we tot de conclusie dat ik na de zomer gewoon weer langs A.T.O.M.O.S. moet komen. ‘Dan is ons vaandel hopelijk terug en kunnen we je wel alles laten zien!’ aldus mijn contactpersoon. Het bezoek was me overigens wel gegund want op het ogenblik dat ik er vandoor ging kwam de eerste bouwvakker terug. Ik heb het tijdens een volle tour toch veel te druk om op mijn telefoon te letten dus ik sta toch gewoon doodleuk voor de deur. En geloof me, als ik nu terugkeer op het Chateau kan het alleen nog maar beter zijn!
Het was wel het meest dynamische bezoek van de afspraken die ik tot nu toe had gehad. Desondanks vond ik het toch erg leuk dat ik het even had gezien en een eerste indruk van A.T.O.M.O.S. heb kunnen krijgen. Ik verheug me nu al op de terugkeer. Dan kan ik ook gelijk zien hoe de katten eruit zien!
Dankzij mijn offline route liep ik moeiteloos naar .V.I.V.A.T. en ik stond dan ook vijf minuten te vroeg voor de deur. Nadat ik een foto van het schild aan de gevel had gemaakt drukte ik op de bel. Het leek even te duren maar plotseling zag ik iemand aan komen lopen en die droeg een penning! Even later ging de deur open en stonden er een aantal mannen in de deuropening. De twee dichtstbijzijnde mannen waren volledig in pak en droegen hun penning. Oeh, dat noem ik nog eens een lekker ontvangst! ‘Van harte welkom Sabine, kom verder!’ aldus de Quaestor die vooraan stond. Al snel werd ik meegeleid naar de kelder waar nog meer Viveurs te vinden waren. (Ja weet je, ik kan niet helpen dat ik het een ietwat discutabele titel vind. Het verwijst natuurlijk naar .V.I.V.A.T. maar zoals je het zegt denk ik al zo snel aan Voyeur….) Ik nam plaats aan een tafel en even later kreeg ik een glas limonade overgedragen waarna het hele vragenvuur losbarstte. Ik had al redelijk hoge verwachtingen van .V.I.V.A.T. aangezien er al zoveel mensen waren geweest die zo enthousiast over .V.I.V.A.T. waren geweest. ‘Dat vind ik dus wel bijzonder want grotendeels zijn het niet-Viveurs geweest die ons hebben lopen hypen!’ lachte de Ab Actis die naast me was gaan zitten.
Tja, hoe dan ook… alles bij elkaar opgeteld kreeg ik al snel het idee dat ik hier sowieso een leuke tijd zou gaan hebben!
Al snel ontdekte ik dat de Pandbaas van vorig jaar (mijn grote vriend) Viveur is. Toen ik terugblikte op die superleuke dag met dito ontmoeting reageerden de Quaestor en Ab Actis al meteen ‘Yep, dat is onze man!’ Dit jaar is er wederom een Viveur in de hoogste gelederen te vinden en van hem had ik een geschenk gekregen wat aan .V.I.V.A.T. linkte. ‘Aankomend jaar ga je ondergetekende tegenkomen in de hoogste gelederen!’ zei de Quaestor enthousiast. Wat leuk! Dat klinkt als een veelbelovend jaar! Nadat we hier in de kelder even hadden zitten praten stelde de Ab Actis voor om de Balzaal te laten zien. Ik zag al meteen een grandioze ruimte met immense kroonluchter voor me, dus ik was erg benieuwd hoe het er in werkelijkheid uit zou zien. We verlieten de kelder en de Quaestor wees me op de varkentjes aan de muur. Ja, ik zie de varkentjes. Leuke schildering! Ik had op dat ogenblik echter nog geen idee waarom er een ding was met varkentjes bij .V.I.V.A.T. maar daar kwam ik in de Balzaal wel achter.
Eenmaal helemaal bovenin was ik wel lichtelijk teleurgesteld toen het eerste wat ik zag een groot bed was. Sinds wanneer staat er een bed in een balzaal? Dat klinkt niet helemaal logisch. Overigens kon ik er al snel doorheen kijken en signaleerde ik de fraaie details aan het plafond, de prachtige glas in lood ramen en de immense verzameling bullen aan de muur. ‘Het huis is van ons. Middels obligaties is het huis gefinancierd en op diezelfde manier wordt het onderhoud geregeld.’ Aldus de Quaestor. Wel zo handig dat het huis in eigen bezit is. Scheelt een hoop strijd met een huisbaas.
Al snel begon de Quaestor me van alles over .V.I.V.A.T. te vertellen. Zo is een van de oprichters uitvinder van een bepaalde stof die ervoor zorgde dat je inhoud in spuitbussen kon opslaan. ‘Die stof is inmiddels wereldwijd verboden omdat het de ozonlaag aantast, maar het heeft geruime tijd dienst gedaan in bijvoorbeeld deodorants’ aldus de Quaestor. Een ander bijzonder verhaal ging over Meneer G. Potman. Hij kwam vaak bij .V.I.V.A.T. over de vloer toen je nog redelijk makkelijk bij A.S.C./A.V.S.V. langs kon komen als buitenstaander. ‘Als niet lid en dispuutsloos kwam hij graag bij ons kaarten en biertjes drinken. Toen de regels na een aantal jaren veranderden hebben we tegen hem gezegd dat hij zich bij ons kon aansluiten zodat hij bij ons kon blijven langskomen’ begon de Quaestor. Meneer Potman was heel bijzonder. Hij heeft namelijk een heel verhalenarchief over zijn bezoeken aan de Viveurs bijgehouden. Zo kunnen wij nu op de punt-komma nauwkeurig teruglezen hoe .V.I.V.A.T. er in de jaren 80 bij stond omdat het hele archief is behouden! ‘Meneer Potman was een redelijk eenzame man en bij ons kon hij zijn ei kwijt. Toen hij overleed hebben wij de uitvaart voor hem verzorgd. Het is dan ook een van de weinige uitvaarten ooit geweest die is begonnen met ‘waarde leden’ omdat er voornamelijk Viveurs aanwezig waren.’ Aldus de Ab Actis. ‘Enkele weken na het overlijden van Meneer Potman kregen we een belletje van een notaris. Meneer Potman bleek een redelijk vermogen te hebben en een groot deel daarvan had hij nagelaten aan .V.I.V.A.T.! Dit bedrag heeft geruime tijd op een rekening gestaan maar uit eindelijk vonden we het toch wel zonde dat het geld daar maar stond te staan… Daarom hebben we een elektrische boot van het geld gekocht. In Amsterdam ben je op mooie dagen vaak op het water te vinden en zo’n investering zou zich uit eindelijk meer dan terugbetalen. Aldoor maar een boot huren loopt immers flink in de papieren.’ Aldus de Quaestor.
Er was hier nog veel meer te zien. Het originele vaandel, oude penningen… Allemaal in een prachtig boekenkabinet waar ik ook wel raad mee zou weten in mijn eigen huis. Geweldig! ‘Zie je die lijsten daar? Daarop staan alle Viveurs ooit. Het valt je misschien op dat er in sommige jaren Lichting I en Lichting II staat. Weet je waarom dat is?’ vroeg de Quaestor. Nee, geen flauw idee, maar je gaat het me vast vertellen! ‘Nereus is natuurlijk dé Amsterdamse roeivereniging en zij zijn geruime tijd gelieerd geweest aan A.S.C./A.V.S.V. Inmiddels staat het los van elkaar maar er is toch altijd een band gebleven. Wanneer Nereus die Varsity wint wordt de ploeg die voor de winst heeft gezorgd eeuwig lid bij A.S.C./A.V.S.V. (100 jaar) en de winnaars mogen dan een dispuut uitkiezen waar ze graag bij willen. Zoals je ziet is .V.I.V.A.T. erg geliefd want de Varistywinnaars van Nereus kiezen bijzonder vaak voor ons.’ Lachte de Quaestor. ‘Voor ons is dat sowieso een aanwinst want als je op de borrel staat en je hebt een paar van die grote brede roeiers bij je dan zal je niet snel gebrast worden en als het nodig is dan brassen zij minstens zo fanatiek met ons mee!’ aldus de Ab Actis. Vervolgens liepen we door naar een andere kamer waar een immense foto vol Viveurs hing. ‘Dit was tijdens ons laatste lustrum. De penningdragende Viveurs zijn leden van verdienste of ereleden.’ Verklaarde de Ab Actis. Omdat die zich had verslapen stond hij niet op de foto. De Quaestor deed zijn best om zichzelf aan te wijzen op de foto. Als je dan een kwartslag draaide zag je een lijst met diverse lustrumdassen. Wederom kwamen die varkentjes terug en nu had de Quaestor wel door dat hij nog niet had uitgelegd hoe het zat met die varkentjes. ‘De reden dat er varkentjes op de das van .V.I.V.A.T. staan is omdat wij het eerste dispuut waren dat leden van buiten Amsterdam toe lieten. Dat vonden de andere disputen nogal knorrig en dat hebben wij juist aangenomen als onze trots en als een compliment. Vandaar de varkentjes!’ aldus hem. Wat een helden!
Vervolgens wierp ik ook een blik op de dassen die zij droegen. ‘Die dassen zijn al zeker 30 jaar oud en die worden van Bestuur op Bestuur overgedragen. De regel is dat ze nooit gewassen mogen worden dus daarom zien ze er misschien wat smoezelig uit. ‘ aldus de Quaestor. De Ab Actis was intussen even de kamer uitgegaan omdat hij werd gebeld. Even later legde hij uit dat het enkele Jaars waren geweest die hem hadden gebeld. ‘We hebben je net natuurlijk verteld over G. Potman en de boot die we van zijn nalatenschap hebben gekocht. Omdat de Jaars van ons Bootgenootschap juist met de boot bezig waren kwamen ze op het idee om je een lift naar je volgende afspraak te geven, als je dat leuk vindt tenminste!’ aldus de Ab Actis. Natuurlijk vind ik dat leuk! Ik heb nog nooit op de Amsterdamse grachten gevaren, laat staan op de Amsterdamse grachten in een boot die van een dispuut is. Hoe cool is dat! ‘Top, dan ga ik ze dat laten weten, dan stap je straks in stijl uit bij H.E.B.E.!’ Aldus de Ab Actis. Wat vet!
We keerden terug in de kelder waar we een paar leuke foto’s zouden gaan maken. De Quaestor kan duidelijk niet wachten tot hij in de hogere gelederen komt want hij wilde nu al heel graag Mr. Sunshine gaan doen. Eigenlijk kan het nu niet, maar ik besloot het toch toe te staan. Zij hadden zo hun best gedaan om compleet in dispuutsbestuursoutfit te verschijnen dus dan kan ik eigenlijk geen nee zeggen tegen Mr. Sunshine. Na enkele groepsfoto’s was het dan zo ver! Met 1 man vind ik het persoonlijk wel beter gaan dan met twee, maar ik vond het zeker de moeite waard.
Met nog maar weinig tijd over tot de boot zou komen vroeg ik de Ab Actis of er uit eindelijk nog iets van een aandenken was. Qua hoeveelheid zou .V.I.V.A.T. het zeker niet winnen vandaag aangezien het maar een item was, echter qua experience haalt .V.I.V.A.T. een dikke 10! Wat een leuk bezoek en wat een spectaculair einde! Het geschenk wat ik kreeg was een paarse sjaal met in gouden letters .V.I.V.A.T. erop. ‘Wij zorgen er in ieder geval voor dat je iets hebt wat je van ons bij je kunt dragen!’ aldus de Ab Actis die me de sjaal overdroeg. Ik heb hem omgedaan en niet meer afgedaan.
We gingen op ons gemak richting buiten en op dat ogenblik kwamen we de Praeses van .V.I.V.A.T. tegen. ‘Ik moet even een lid wegbrengen en daarna kom ik naar je toe!’ zei hij vrolijk in het voorbijgaan. Even later stonden we buiten en kwam hij bij ons. Hij had wel zijn Bestuurspak aan maar zijn penning ontbrak. ‘Ja, dat is echt een ding van ons Bestuur. Er is altijd wel een van de drie die hem niet om heeft…’ zei de Quaestor droog. Toen de Praeses me een hand wilde geven ging mijn blik direct naar de immense zegelring om zijn vinger. Wow, wat is dat! ‘De Praeses heeft een zegelring en die wordt elk jaar doorgegeven van Praeses op Praeses. Best wel gaaf hè?’ aldus de Ab Actis. Nou, dat kun je wel zeggen! ‘Ik denk dat ik een replica ga laten maken zodat ik deze zelf kan houden!’ zei de Praeses met een ondeugende glimlach. ‘Ik vind het stom dat ik niet bij je bezoek kon zijn maar ik ben blij dat ik je nu toch even kan zien, al is het maar kort!’ aldus hem. Goed je even te ontmoeten! Vervolgens ging ik met mijn ontvangstcomité en enkele Viveurs richting de plek waar de boot zou aanmeren. Wat een avontuur zou dit worden! Onderweg sprak ik met de Quaestor en Ab Actis over hoe het zat met de penningen (en dat ze bijzonder scherp zijn) en over hoe de Praesidiale zegelring uit eindelijk was ontstaan. Ik had het bijzonder naar mijn zin tussen de Viveurs en ik vond het dan ook wel jammer dat ik op dit ogenblik al afscheid moest nemen van mijn ontvangstcomité. ‘We laten je in goede handen achter, dat beloof ik je!’ zei de Quaestor. Ik had de Ab Actis en de Quaestor graag een knuffel gegeven want ik mag ze erg graag. Echter zit dat er nu niet in met Corona dus na een uitvoerige bedankrede stapte ik op de boot die uiteraard is vernoemd naar Meneer Potman.
Op de Amsterdamse grachten keek ik mijn ogen uit. Dat is wel heel wat relaxter dan te voet de stad te moeten doorkruisen. Echter zou ik mijn oriëntatie meteen in de prullenbak kunnen gooien want ik had geen idee in welke richting ik vanaf H.E.B.E. verder zou moeten omdat ik nu op een hele andere manier aankwam. Echter vond ik dat geen minpunt, want je bent in feite pas in Amsterdam geweest als je eens over de Amsterdamse grachten hebt gevaren en dat heb ik nu dus eindelijk eens gedaan. Af en toe kwamen we onder een brug door (en sommige zijn versierd met lichtjes wat vooral ’s avonds natuurlijk erg leuk is) en we kwamen langs allemaal gave locaties. Ja, je beleeft zo’n tour wel echt heel anders vanaf water. Ik keek mijn ogen uit! De Viveur achter het roer vertelde me dat er erg goed gebruik wordt gemaakt van deze boot. ‘Je kunt makkelijk met twee disputen op deze boot waardoor je superleuke borrels neer kunt zetten. De voorborrels op de boot zijn vaak leuker dan de borrel zelf!’ zei hij. Ja, lekker genieten tot de zon ondergaat… Ik kan me voorstellen dat zoiets fantastisch is. Bovendien kun je hem altijd pakken als je dat wil, wat natuurlijk een hoop gedoe scheelt. ‘Er is met opzet voor een elektrische boot gekozen aangezien de regels in Amsterdam snel strenger worden. We willen nog jaren vooruit kunnen met deze boot waardoor het een bewuste keuze was om een elektrische boot te kiezen. Alleen vinden wij dat er wel nog wat weinig oplaadpunten zijn’ aldus hem.
We naderden het H.E.B.E. huis wat al van verre te herkennen was aan de grote banier. Het zou alleen wel spannend worden met het uit de boot komen. We waren niet bepaald bij een officieel aanlegpunt waardoor ik een redelijk grote opstap had. De Praeses van H.E.B.E. was al naar de kade gekomen om me te onthalen maar uit eindelijk was hij ook de man die ervoor moest zorgen dat ik veilig op de kade zou komen. Heel even was ik bang dat het mis zou gaan maar de Praeses van H.E.B.E. hielp me moeiteloos op de kade. ‘Mannen jullie zijn altijd welkom voor een bakkie!’ zei hij nog tegen mijn ‘taxiploeg’ waarop de Viveurs verder gingen met hun vaartocht en ik dus bij H.E.B.E. was aanbeland. Omdat er twee mannen voor het huis zaten en ik bovendien al ontvangen was vond ik het een beetje gek om nu een foto met mijn mobiel te maken van de banier. Ach ja, er komen sowieso camerafoto’s. ‘Kom verder! Wij hadden bedacht dat we je het huis zouden laten zien en daarna ergens gaan zitten om te praten. Hoe klinkt dat?’ aldus hem. Dat klinkt uitstekend! We zouden dus eerst het hele H.E.B.E. huis doorlopen waar behoorlijk wat H.E.B.E.anen wonen. We begonnen bij de kamer van J. ‘Dit is een hele bijzondere ruimte aangezien er heel weinig van dit soort huizen overgebleven zijn. Dit huis was vroeger van een Joodse familie en op een bepaalde Joodse feestdag was het gebruik dat de familie onder de sterren sliep. Om dit mogelijk te maken is deze speciale kamer gebouwd. Zoals je misschien kunt zien kan het dak van deze kamer open zodat je onder de sterrenhemel kunt slapen!’ aldus de Praeses. J. was er zelf ook bijgekomen aangezien ik via Instagram met hem had gesproken over dit bezoek. Die vond het ook wel zo leuk om erbij te kunnen zijn. Na de kamer van J. gingen we langs de vele jaarfoto’s die aan de muur hingen naar beneden. Op de kelderverdieping zijn ook enkele kamers te vinden en via die weg kun je ook in de tuin komen. ‘Kijk Sabine, zie je die touwen daar? Met behulp van die touwen kunnen we het dak openen! Het ziet er naar uit dat het gaat regenen dus dat doen we nu maar niet, al had ik het je graag laten zien!’ aldus de Praeses. ‘Ik weet nog dat ik die kamer net had… Na een dag studeren hadden mijn huisgenoten het dak open gezet. Het was herfst dus mijn kamer lag vol met blaadjes!’ verzuchtte J. Het heeft ook zo zijn nadelen om een cabrio-kamer te hebben…
We liepen naar een ruime kamer op de kelderverdieping en er werd me verteld dat dit de kamer was van het minst spraakzame lid van De Commissie. ‘Vreemd… Wij kennen hem toch als alles behalve stil. Meestal maakt hij grapjes en is hij niet te missen!’ aldus de Praeses. ‘Ik denk dat hij brak was…’ zei J droog. Dat zal dan wel… Ik heb niet echt een specifieke indruk van hem overgehouden omdat hij weinig zei. We liepen door naar de kamer die vroeger de mooiste kamer was en daar moest ik de Praeses even hard corrigeren. ‘Daar hangt onze oude banner’ zei hij namelijk en hij wees op het vaandel. Gast. Zei je nu bánner?! Dat heet een vaandel! ‘Oh shit, ja ik weet ook wel bij wie ik die fout maak hè’ lachte hij beschaamd. Enfin, die opmerking gaat hem nog lang blijven achtervolgen aangezien ook dit leuke exemplaar met krullen de hogere geleden in gaat. Sterker nog, ik heb hem al verteld over De Belofte die me tijdens het februaribezoek is gedaan en aangezien hij daar direct over gaat heb ik er wel voor gezorgd dat hij De Belofte absoluut niet zal gaan vergeten. Zelf kwam hij overigens ook al met wat leuke ambities aanzetten. Als hij dat allemaal waar kan maken, inclusief De Belofte. Dan weet ik al wel met wie ik wil trouwen! (hahahaha! Hij kan uiteraard een Predicaat Legendarisch verwachten als hem dat allemaal lukt. Leuk is hij ook wel, maar trouwen is misschien wat voorbarig. Je begrijpt me denk ik vast wel…) In ieder geval bekeek ik het vaandel even goed waarna ik werd gewezen op het feit dat er nog een heel klein stukje aan plafond ornamenten te zien waren. ‘Stukadoors waren hier aan het werk en echt veel te laat kwamen we erachter dat onze ornamenten waren verwijderd. We hebben maar een klein stukje kunnen redden zoals je ziet en daarom is dit de voormalig mooiste kamer van het huis’ verklaarde de Praeses. Hm, ja dat is wel zonde!
We liepen door naar de kelder waar we een lid troffen die al meteen erg enthousiast was over mijn komst. Grappig genoeg waren we nu wel een soort clubje geworden in de kleur paars. Ik had immers de paarse .V.I.V.A.T. sjaal om en de Praeses had een paarse trui aan. Ook dit lid was in het paars gekleed waardoor het een leuke eenheid was. Alleen J. viel er een beetje buiten… Ik wilde hier al bijna gaan zitten maar de Praeses wees me erop dat er een veel leukere plek zou zijn om te gaan zitten. Ik keek hier even rond en zag de piano waar over was verteld. ‘Helaas is er nu niemand in huis die piano kan spelen… Is dat overigens het enige wat ze over ons hebben gezegd?’ aldus de Praeses. Yep. Ik was erg bang dat dit een nogal afstandelijk en zakelijk bezoek zou worden. ‘Zo is die Ab Actis van ons wel… zakelijke mails!’ lachte het lid. ‘Hopelijk vind je het een beetje meevallen hoe zakelijk het is?’ lachte de Praeses. So far vind ik het erg gezellig!
De Praeses wees me nog op een ding in deze kelder en dat was de airco. ‘We hebben hier onze feesten maar het was hier eigenlijk nooit zo fijn. Met teveel mensen aanwezig droop het zweet als regen van het plafond en vooral de meiden vonden dat erg goor. Mijn project is geweest om hier airco’s te krijgen en zoals je ziet is dat gelukt!’ zei de Praeses trots.
We eindigden in de zuilenkamer, helemaal bovenin het H.E.B.E. huis waar ik op een bank plofte. Het lid ging voor een kop thee zorgen terwijl ik met de Praeses en J. verder kon praten over mijn ervaringen, het verleden en de ambities voor de toekomst. Grappig, ik had de minste verwachtingen bij H.E.B.E. maar ik zat hier wel het meest ontspannen op de bank. Toen het lid terugkeerde met een kop heet water en enkele theedoosjes lag het voor de hand dat ik voor de relaxthee zou kiezen. Dat paste wel bij de sfeer. ‘H.E.B.E. is opgericht als Letterkundig Dispuut en dat kun je nog wel een beetje terugzien aan het type man binnen ons dispuut. Onze leden zijn wat rustiger en toegankelijker dan van bepaalde andere disputen.’ Legde de Praeses uit. Ik denk dat ik wel op H.E.B.E.anen zou vallen als ik Amsterdams was geweest. Zij zijn de perfecte balans tussen aantrekkelijk en slim zonder arrogant te zijn. ‘We zijn echter niet altijd even rustig hoor. Op een feestje kunnen wij ook wel escaleren!’ grinnikte de Praeses. Dat had ik al gemerkt. (Ik wil mensen niet beledigen maar ik heb een redelijk scherpe neus. Ik had wel gemerkt dat er gisteren een feest was geweest en dat kwam mede omdat ik dat rook als de Praeses aan het vertellen was.) ‘Ah shit, heb ik een kegel? Ik heb nog speciaal gedoucht vanochtend!’ riep hij uit. Hij baalde er duidelijk wel een beetje van. Hee, het is oké. Ik ben vaker met studenten in aanraking geweest dus ik weet ook echt wel dat een kegel zo af en toe eens voorkomt. Maar ja, ik nam het wel waar. ‘Ah sorry!’ riep hij uit. Het kan vele malen erger en het was toch een leuk feestje? ‘Hm ja, dat is wel zo…’ aldus hem. Dus, geen zorgen!
‘Volgende keer pak je ook wel een feestje mee toch? Dan kun je onze escalatiemodus met eigen ogen zien!’ vervolgde de Praeses. Als jij er bent dan escaleer ik graag met je mee. Ik heb nog lang niet iedereen gezien die volgend jaar in de hogere geleden komt, maar ik wil jou wel nomineren voor Mr. Sunshine! ‘Geloof me Sabien, ik ga er alles aan doen om een zuivere Mr. Sunshine te worden!’ aldus de Praeses.
Er kwam een lid bij dat net van de tandarts kwam. Hij stelde zich voor als S. en hoewel hij pijn en verdoving had, had hij al best praatjes. (Iets met ‘Snackdonalds’…) Zo vertelde hij dat zijn vader ook H.E.B.E.aan was geweest en zijn bul hing hier in de kamer. De Praeses had me eerder al uitgelegd dat je jouw H.E.B.E. bul traditiegetrouw achterlaat in de kamer waar je de leukste tijd hebt gehad. ‘Ik ga mijn bul hier ook hangen! Mijn vader heeft mijn moeder hier leren kennen en ik ga mijn vrouw hier ook leren kennen…. Dat weet ik zeker!’ aldus S.
Wat een nobel streven! Het andere lid (Ik geloof dat hij A. was maar ik weet het niet zeker.) moest ons helaas gaan verlaten maar hij vond het wel erg leuk dat hij me had kunnen ontmoeten. Ik keek vervolgens even om me heen en ik zag iets wat naar H.E.R.A. verwees. ‘Je moet écht eens bij H.E.R.A. langs. Wist je dat H.E.R.A. uit H.E.B.E. is voortgekomen?’ aldus de Praeses. Nee, dat wist ik niet! ‘We hebben een behoorlijk bijzondere band met elkaar. Wanneer het ene dispuut op Lustrumvakantie gaat let het andere dispuut op het huis. Die namen die je daar ziet zijn allemaal opgeschreven tijdens lustrumvakanties van ons. Zoals je ziet raakt het al behoorlijk vol. Op zich is het wel handig dat er op je huis wordt gelet, maar je zult wel begrijpen dat dit ook wordt aangegrepen als een moment om het andere dispuut flink te verneuken. We hebben een nogal pittige streek bij H.E.R.A. uitgehaald dus we kunnen nogal wat terugverwachten!’ aldus de Praeses.
Duidelijk, het is hier nooit saai! Ik had het overigens dusdanig naar mijn zin dat de planning begon uit te lopen. Toen ik op mijn horloge keek zag ik dat ik al bij D.I.S. had moeten zijn en ik moest zeker nog een kwartier lopen. Ik besloot dan ook brutaal te zijn en te vragen of ik misschien een lift kon krijgen. De Praeses zou er wel voor gaan zorgen dat dat zou lukken, maar eerst ging hij nog even wat zaken voor me opzoeken. Zo keerde hij even later terug met een boek over 100 jaar H.E.B.E. Dit boek is extra bijzonder omdat het door een externe schrijver is geschreven. ‘Deze schrijver heeft echt speciaal onderzoek naar ons gedaan. Voor ons is dat natuurlijk heel bijzonder omdat je jouw eigen dispuut opeens door heel andere ogen ziet.’ Aldus de Praeses. Verder had hij de laatste Lustrumalmanak en de laatste Lustrumdas voor me. ‘Ik wil je onze dispuutsdas niet aanbieden omdat die niet bepaald mooi is’ had de Praeses erover gezegd. Mijn themakleuren aankomend jaar worden oranje-blauw dus ik zou een moord doen voor een oranje das. Echter kon ik niet ontkennen dat de laatste Lustrumdas in de kleuren bordeauxrood en zilver wel erg fraai was. Dat de voorkeur op die das had gelegen kon ik dan wel begrijpen.
Er was uit eindelijk een lift geregeld. De Praeses had een fiets van iemand kunnen lenen met bagagedrager. Ik vond het dapper dat hij me wilde vervoeren want ik had al wel een aardige rugzak met items dus je moet redelijk sterk zijn om dan iets in beweging te krijgen. Hij ging de uitdaging graag aan. Voordat dit moment zou komen zouden we eerst nog een paar foto’s maken bij de banier. De buurvrouw stond alles geïnteresseerd te bekijken en zij zag ook wel dat de Praeses en ik een erg goede match waren met onze paarse kleuren. We lachten vrolijk naar de camera en zodra de groepsfoto’s goedgekeurd waren maakte ik nog een paar foto’s van het H.E.B.E. huis voordat ik verder zou gaan. De fiets werd klaargemaakt en de buurvrouw keek minstens zo geïnteresseerd als de H.E.B.E.anen naar dit proces. Zodra we wegreden dacht ik nog ‘hoe mooi zou het zijn als iemand hier nu een foto van maakte’ en wat denk je? J. stuurde me een dag later een foto door van dit avontuur. Dit had zó uit een productie van Reinout Oerlemans kunnen komen… Een Alles is Liefde ofzo. Een jongen in korte broek en slippers op de fiets met een meid achterop en samen doorkruisen ze Amsterdam. (Hoort Bagagedrager van Gers Pardoel in gedachten.) Een enkele keer was het razend spannend want de bruggen in Amsterdam zijn redelijk steil. Het ging gelukkig elke keer goed. Dat de Praeses wel van een uitdaging houdt bleek wel toen we bij een brug aankwamen en hij de route wilde checken. Hij stopte bij het oplopende stuk van de brug. Een oudere vrouw die ons voorbij liep zag de situatie en wat doet ze? Ze gaat staan lachen! Nou lekker dan! (Denk dat in Amsterdams accent.) Wederom bewees de Praeses dat hij een sterke man is want waar het even spannend was op het kantelpunt, zo gebruikte hij uit eindelijk het aflopende deel in zijn voordeel. Ik merkte ook wel dat ik voor het eerst een geldig excuus had om een man écht stevig vast te houden. De hobbeltjes in de Amsterdamse straten zijn levensgevaarlijk en als je je niet goed vasthoudt dan lig je er zo af. Nogal een geluk dan dat de Praeses had aangeboden om me te brengen! 8 minuten verder kwamen we aan in de Bloedstraat waar we D.I.S. konden vinden. ‘Ah, de woonkamer zit zo te zien al goed vol!’ aldus hem De vertraging was hierdoor beperkt gebleven tot een kwartier, anders was het echt veel later geweest. Superlief dat je me hebt gebracht. Wij hebben nu al een bijzondere band die door niemand meer gesloopt kan worden. Ik had de Praeses graag een knuffel gegeven maar ja, Corona… Ik wachtte geduldig tot ik bij D.I.S. werd binnen gelaten en achter me fietste de Praeses van H.E.B.E. weg. Dit was net zo leuk als die boottocht.
Ik werd binnengelaten bij D.I.S. en ik kwam al meteen in een warm bad terecht. Aanvankelijk leek deze afspraak uit te gaan vallen aangezien ik op zondag (twee dagen eerder) het bericht had gekregen dat de afspraak niet door kon gaan. Ik gooide dit op Instagram en in enkele tellen puilde mijn inbox uit van DM’s van Dissonantes. Het was een misverstand van het huidige Bestuur geweest. Het huidige Bestuur kon namelijk niet aanwezig zijn maar er waren meer dan genoeg Dissonantes die me wel konden en wilde onthalen. En gelukkig maar want ik wilde heel graag kennis maken met D.I.S.!
Ik nam plaats op een vrije stoel en ik werd al direct begroet door Woxi de huiskat. Op tafel zag ik allemaal heerlijke hapjes en aangezien het alweer veel te lang geleden was dat ik had gegeten vroeg ik al meteen of ik mocht pakken. Heerlijke huisgemaakte wraps met zalm en kipfilet. (Ik heb er echt flink wat opgegeten!) En helemaal een pluspunt, er was ijsthee in huis! (Sabine drinkt altijd ijsthee tijdens haar bezoeken….) Al snel werd ik overladen met feitjes over D.I.S. maar nog meer met vragen over mij. Hoe was het toch zo gekomen dat ik was gaan verzamelen en hoe was uit eindelijk het idee van de disputentour ontstaan? Enkele Dissonantes bleven me U noemen terwijl andere Dissonantes al gelijk riepen dat ze gewoon ‘Je’ konden zeggen. Ik ben 26 dus zo oud ben ik nog niet!
In ieder geval ontdekte ik dat D.I.S. verschillende ontwikkelingsfases heeft meegemaakt van heel rebels tot heel tuttig. Maar vandaag de dag zou je Dissonantes kunnen zien als stoere meiden met grote talenten en creatief inzicht. ‘Bij ons ligt nog steeds het stigma voetbalvrouwen… Ik begrijp niet hoe ze eraan komen’ vertelde een Jaars. Als ik zo rondkeek zag ik vooral stoere en creatieve meiden. Geen tutjes die alleen maar bij de kapper, manicure en pedicure chillen… ‘Wist je dat je dit jaar al een Dissonante hebt ontmoet?’ vroeg een dame van het Bestuur van vorig jaar. Even later ontdekte ik wie het was. Ik vroeg me inderdaad al af van welk dispuut zij afkomstig was. ‘Ze hangt daar aan de muur!’ wees een andere Dissonante. Even later kreeg ik de Eeuwlustrumalmanak van D.I.S. in handen en dat boek riep aan alle kanten D.I.S.! Gedurfd, lekker anders en toch heel fraai. Al snel zag ik de portretten van de actieve Dissonantes en door enkele foto’s merkte ik ook al meteen wie de mensen waren die zo enthousiast waren geweest op Instagram. De Dissonante die direct naast me zat was behoorlijk onder de indruk. ‘Wow, die link had je echt heel snel gelegd!’ zei ze verrast. Tja, namen vergeet ik niet snel, mijn probleem zit hem voor in het herkennen van gezichten.
Er stond muziek op de achtergrond aan wat ik natuurlijk alleen maar gezellig vind. Echter kwam plotseling Lose Somebody van Kygo op de radio. Vorig jaar is Myrna ons ontvallen. Myrna was Bestuurder bij de LKvV en ik had een erg bijzondere band met haar. Het liefste wilde ze na haar LKvV jaar mijn assistente worden zodat ze nog meer van de verenigingen kon zien. Vanuit haar positie zag ze immers dingen die ik niet zag, maar omgekeerd zag ik ook dingen die zij niet had gezien. Omdat er een tijd was dat iedereen Facebook verwijderde of links liet liggen vond ik het niet vreemd dat ik wat minder contact met haar kreeg. Ik ging er vanuit dat ze ook minder op Facebook was gaan doen. (Zelf was ik erg laat met Instagram.) Ik zag vorig jaar wel wat berichten waardoor ik het gevoel kreeg dat er iets omtrent Myrna was maar ik wist niet precies wat. Toen ik onlangs weer een bericht voorbij zag komen besloot ik het te vragen aan iemand die LKvV met haar had gedaan en toen hoorde ik wat Myrna was overkomen. Voor mij is het rouwproces dus nog actueel en omdat ik alles met muziek doe heb ik daar dus ook liedjes aan gekoppeld en dit was een van die liedjes. De Dissonante die aldoor naast me had gezeten was opgestaan en Woxi sprong meteen op die stoel. Myrna zat bij het genootschap Poes in Nijmegen dus specialer kon dit eigenlijk niet zijn. (Een genootschap is wat we hier dispuut noemen.) Ik wilde niet dat het liedje afgezet werd want nu deed ik in ieder geval wat ik Myrna heb beloofd. Ondanks dat ze niet als mijn assistent mee kan, draag ik haar wel bij me in mijn hart. Woxi kreeg uiteraard een paar lieve aaien want ik was maar wat blij met deze bijzondere troost. De Dissonantes vonden dit ook wel een bijzonder moment dus er werd direct een foto van gemaakt. Aan het einde van het liedje constateerden we dat we op deze wijze in ieder geval zeker wisten dat Myrna erbij was geweest. Toen de muziek over ging in Billie Eilish kreeg ik een tasje vol met spullen overgedragen. ‘De Lustrumalmanak mag je ook houden als je die nog niet hebt!’ werd me verteld. Hoe zou ik die kunnen hebben? Dit is immers mijn allereerste bezoek aan D.I.S.! In de tas zaten volop mooie items. Wederom werd bevestigd hoe creatief de Dissonantes zijn. ‘Voor de Fleurtijd maken we deze kettinkjes en die maken we dus echt helemaal zelf!’ vertelde een dame. In mijn handen had ik een te leuke hippe kralenketting in de kleuren van D.I.S. en met de letters erbij. Wat ontzettend mooi! Heel uniek en creatief! ‘Daar zouden we beter om bekend kunnen staan, onze creatieve talenten!’ lachten de meiden. Ik graaide verder in de tas en ik haalde een tooi tevoorschijn. Dat is bijzonder! Al snel werd me uitgelegd dat de tooi een element is wat bij veel vrouwendisputen terugkomt. ‘De leiders van de Fleurtijd zijn te herkennen aan de tooi en jaarlijks maken we ze zelf!’ werd me verteld. De tooi was mooi geel met zwart en er waren heel wat details in de tooi te zien. Ik wist helemaal niet dat dit zo’n ding was in Amsterdam, maar dat is ook wel een van de redenen waarom ik graag een disputentour wilde doen. Door zo’n tour te doen ontdek je de bijzondere tradities die een dispuut rijk is en dan ontdek je dus ook dit soort elementen. (Nu ik eraan terugdenk. Bij een foto van PANIKH kwam ik ook een tooi tegen.) Ik voel me vereerd dat ik een tooi mag hebben want het is duidelijk een heel bijzonder element! Verder in de tas trof ik een D.I.S. trui aan en dat leidde wel nog tot de vraag hoe het nu eigenlijk zit met de koppen in het wapen. ‘De Driekoppige hond is de wachter van ‘het dodenrijk’ van Hades. D.I.S. is in de oorlog een tijdje slapende geweest zoals de meeste disputen. Toen de vraag kwam om D.I.S. weer op te richten wilden we daar wel iets mee doen. Het dodenrijk kun je immers ook zien als de hemel en daar kom je niet zomaar in. De mythe over Hades en de Driekoppige hond komt uit Egypte en het verhaal gaat dat als je overleed, je tijdens je uitgeleide een muntje meekreeg. Middels dat muntje kreeg je toegang tot het dodenrijk. Zonder muntje kon je er niet in. We hebben die traditie een tijdje behouden. Meisjes die in de Voorfleur bij ons kwamen kregen dan een munt wat betekende ‘We willen jou erbij hebben’. Echter werd het verhaal erachter niet heel goed begrepen en daarom kozen we dus voor het kettinkje in plaats van voor de munt. Begrijpelijk maar toch wel zonde. Het is een sterk verhaal wat toch ook wel past bij het dispuut. Eens verloren gegaan door de oorlog maar sterker dan ooit teruggekeerd in een unieke wereld waar niet iedereen bij kan komen!
Al snel werd me ook verteld dat de Voorfleur altijd erg gezellig is. ‘We hebben dan ook een tafel vol met eten maar omdat er zoveel gesproken wordt vergeet je gemakkelijk om te eten. Je wil immers ook niet dat je met een volle mond gaat zitten praten’ aldus een Dissonante. Begrijpelijk… Vandaag wilde ik dat risico wel nemen want oh wat smaakte dit goed en wat had ik te weinig gegeten! Verder in de tas doken er nog wat andere leuke elementen op zoals een geluksbandje dat een souvenir was van de eeuwlustrumreis. ‘Je moet die op een bijzondere manier knopen met drie knopen. Voor elke knoop mag je een wens doen en als hij afvalt dan komen je wensen uit!’ liet ik me vertellen. Naast het gele geluksbandje vond ik ook nog een geel-zwart gelukspoppetje wat het Bestuur had gestuurd toen Corona uitbrak. Het was duidelijk dat D.I.S. me op deze wijze een flinke dosis geluk mee wilde geven. Ik had duidelijk een tas vol mooie items om dit bezoek nooit te vergeten. De Dissonantes wilden ook nog graag een foto met het polaroidtoestel maken maar omdat het toestel niet aanging, ging dat helaas niet lukken. Gelukkig konden we sowieso een paar leuke foto’s met mijn camera maken. Ik wilde al foto’s maken van de penning aangezien er een Bestuurspenning voor mijn neus was neergelegd, ‘Die is ook al zo’n 100 jaar oud!’ werd me verteld. Wow, daar ben ik echt gek op! Ik richtte mijn lens op de penning en direct werd me gevraagd ‘wil je hem niet even om?’ Ha, natuurlijk wil ik hem wel even om! Even later straalde ik met de penning om mijn hals en met de tooi op mijn hoofd tussen de aanwezige Dissonantes. Niet te geloven dat dit bezoek bijna geschrapt was geweest. Dit was echt een superleuk bezoek en dit had ik echt niet willen missen! Ik keek vervolgens op mijn horloge en daar zag ik tot mijn schrik dat ik alweer een kwartier over tijd was. Hmmm… Ik ben bang dat ik F.I.O.R.E. niet meer zal gaan redden omdat ik zeker nog 10 minuten naar V.I.S.H.N.U. loop… In ieder geval was ik heel erg blij dat deze afspraak toch door was gegaan want ik had hier een hele fijne tijd gehad die zeker voor herhaling vatbaar is! Met een goedgevulde rugzak en een tasje in mijn handen vol D.I.S. items bedankte ik de Dissonantes hartelijk voor het prachtige gele ontvangst dat ik vandaag had mogen beleven.
Met enkele Dissonantes liep ik vervolgens naar V.I.S.H.N.U. en wederom werd ik op H.E.R.A. gewezen. ‘D.I.S. en H.E.R.A. zijn erg goed met elkaar dus we kunnen je zeker aanraden om tijdens je volgende tour langs H.E.R.A. te gaan!’ aldus een van de Dissonantes. Dit is nu al het tweede dispuut dat me H.E.R.A. aanraadt dus dan moet het wel leuk zijn! Overigens liepen we op dit ogenblik over de Wallen die net goed en wel tot leven waren gekomen. Ik was redelijk onder de indruk. Ik had de Wallen wel eens eerder gezien maar ja, het blijft toch wel iets bijzonders. Ik schrok van een dame die juist een lastige klant had gehad en redelijk in paniek was en omdat ik met anderen liep had ik mijn mondkapje niet opgedaan waardoor ik de klassieke walmen ook in mijn neus kreeg. Wat ik nog wel meer indrukwekkend vond dan alle indrukken was toch wel het feit dat de Dissonantes met wie ik liep totaal niet onder de indruk waren van alles waar we nu langsliepen. (Toen ik vervolgens de foto met Woxi terugzag had ik bovendien pas door dat er tegenover het D.I.S. huis ook ramen waren. Ik wist wel dat ik nabij de Wallen was, maar ik zat er al midden in. Overigens verklaart dat natuurlijk wel waarom de meiden nergens meer van op keken.) ‘Ik weet nog dat Corona net was uitgebroken. Toen was het pas raar om hier te lopen. Je zag namelijk geen toerist, alleen maar de bewoners!’ werd me verteld.
Uit eindelijk staken we de Warmoesstraat over en wierpen we nog even een blik op de Toko die hier niet ver vandaan was. ‘We zijn nu bijna bij V.I.S.H.N.U.!’ werd me verteld. Ik was wel blij dat ik begeleiding mee had want het laatste stukje had ik niet gevonden. Je moest het terras van een restaurant over om bij het V.I.S.H.N.U. huis te kunnen komen. Even later stonden we voor het huis waar een grote banier aan de gevel hing die me vertelde dat we inderdaad bij het juiste huis waren. Ik bedankte de Dissonantes hartelijk voor de begeleiding naar de volgende afspraak en voor het superleuke bezoek waarna de afspraak begon die uit eindelijk de laatste van vandaag zou zijn.
Ik werd binnengelaten in het V.I.S.H.N.U. huis en even later stapte ik de woonkamer in waar al een hele verzameling meiden plaats had genomen. ‘Wat leuk dat je er bent, ga lekker zitten!’ hoorde ik al snel. Er stond ijsthee op tafel dus ik was al helemaal gelukkig! Tijdens dit bezoek waren er ook nog meer dan genoeg ambities. Zo wilden de meiden me heel graag het grote huis laten zien dat een grote geschiedenis kent, maar ik wilde ook wel meer te weten komen over het dispuut. Opgericht in 1948 en met de ambitie om anders te zijn dan de rest zag V.I.S.H.N.U. het levenslicht. ‘Griekse en Romeinse goden hadden we al genoeg op de Toko dus er werd gekozen voor een Hindoestaande godin en dat werd dus V.I.S.H.N.U.’ werd me uitgelegd. Omdat de lotus verband houdt met de godin Vishnu is ervoor gekomen om dat tot het wapen van V.I.S.H.N.U. te maken. ‘We zijn misschien een jonger damesdispuut maar we zijn wel traditioneel en enthousiast. Op het ogenblik is er een trend gaande dat bepaalde prominente disputen vaker buiten dan op de Toko te zien zijn. Wij vinden het juist heel belangrijk om er te staan op onze avond en dan genieten we er ook met volle teugen van!’ aldus een dame van het Bestuur. Even later hoorde ik over ‘Het Commissiefust’ en het ‘Senaatsfust’ termen die ik nog niet kende maar die V.I.S.H.N.U. eens heeft uitgespeeld. ‘Doe het goed of doe het niet dus wij doen het goed!’ werd er lachend gezegd. Tja, de prominente disputen van nu zijn misschien de vergeten disputen over vijf jaar. Je maakt zelf je positie en als je vaker afwezig dan aanwezig bent dan zul je een deel van je voorrechten wel verliezen aan disputen die er wel altijd zijn!
Even later werd de televisie even aangezet zodat ik de onthulling van het Lustrumthema kon zien. ‘Dit filmpje werd getoond op de dag dat we onthullingsfeest hadden. Bij binnenkomst kregen we een stempel maar dat was met onzichtbare inkt.’ Werd me uitgelegd aangezien er aan het begin van het filmpje werd gezegd ‘houd je onzichtbare stempel in de gaten’.
Het was een nogal diepgaand filmpje waarvan de boodschap was ‘voordat je vooruit kunt moet je soms eerst terugkeren’ want het Lustrumthema was Deja Vu. Vervolgens signaleerde ik allerlei Almanakken in de kast onder de televisie. Ik had nog wel meer Almanakken gezien die ik nog miste, maar aangezien ik van DSC echt nog maar 1 Almanak moest (Ik wist alleen niet meer zeker of het 2005 of 2006 was.) om mijn reeks te completeren was ik direct alert toen in 2005 en 2006 zag staan. ‘De 2010 van A.S.C./A.V.S.V. hebben we helaas niet in huis maar die twee mag je meenemen hoor!’ werd me al direct gezegd. De 2009 van Minerva stond er ook maar ik dacht er geen seconde aan dat ik die ook nog miste. Ik ben nu eenmaal een Delftsche Dame en Delft staat daarmee altijd op 1. Ik was er erg blij mee dat ik nu mijn DSC-reeks in ieder geval rond heb! Van 2004 t/m heden heb ik een complete reeks. ‘Ze zijn alleen wel eens als pannen-onderzetters gebruikt dus daarom zien ze er misschien niet super mooi meer uit’ aldus de Praeses die inmiddels binnen was gekomen. Ik ben er echt heel blij mee dat mijn reeks compleet is en het is sowieso een goed verhaal!
Hoewel ik wel een kattenbak had gesignaleerd had ik de kat nog niet gezien. ‘Onze kat heet Akkie Katja de Vish en je kunt haar volgen op Instagram!’ vertelde de andere Bestuursdame. Wel zo gezellig al is het natuurlijk ook uit muizen-overweging. ‘Nou, dan heb je Akkie nog niet gezien…’ werd me al verteld en de Praeses besloot maar eens te kijken of ze Akkie kon vinden. Even later zag ik wat er was bedoeld… Akkie is het liefste beest dat er is maar ze is blind en redelijk stevig gevormd. ‘We hebben een hotdogpak voor haar’ werd er vervolgens opgebiecht. Akkie deed me wel een beetje denken aan de kat van een oom van me. Ze heette Minoes en was echt een worst op pootjes… Maar wel lief. Akkie kwam voorzichtig bij me snuffelen en ze liet me haar even onder haar kin krabben en over haar kopje aaien. ‘Ahhh kijk nou!’ klonk er al meteen bij de meiden vandaan. Akkie had mij gelukkig goedgekeurd! ‘Ze is vooral niet zo dol op feesten… Na het laatste feest heeft ze in de woonkamer gepoept…’ zuchtte de Praeses. Het is ook niet makkelijk voor een ouder beestje. ‘We hebben haar opgehaald bij een oud vrouwtje in Drenthe. We hadden een betrekkelijk kleine reismand mee omdat we alleen een kop van Akkie hadden gezien. Tja, toen we haar zagen wisten we al dat we een probleem hadden. We hadden zeker 2,5 uur gereden om hier te komen en no way dat dit beest in dat mandje zou passen…’ werd me verteld. ‘Toen we Akkie eenmaal thuis hadden kwamen de andere meiden direct naar beneden omdat ze wilden weten hoe het met Akkie was. De ontdekking van het formaat van Akkie was toch wel een beetje een schok!’ lachte de andere Bestuursdame. Voordat Akkie hier kwam wonen hadden de meiden van V.I.S.H.N.U. een jonge kitten gehad maar omdat die de energie niet goed kwijt kon werd die een beetje terroristisch. Akkie was dan wel het hele andere uiterste. ‘Maar… Akkie is al wel afgevallen sinds ze hier is dus dat is wel goed nieuws!’ aldus een van de meiden.
Met de twee Bestuursdames ging ik uit eindelijk een ronde door het V.I.S.H.N.U. huis maken. ‘Vroeger was dit een pakhuis, daarom dat het huis redelijk ruim opgezet is en dat de gangen breed zijn. Na het pakhuis kwam hier een hotel in waar je voor een paar uurtjes een kamer kon huren (je weet wel waarom…) en zo af en toe staan hier nog steeds mensen te bellen die een kamer willen huren… Maar ja, dat doen we nu natuurlijk niet meer!’ liet ik me vertellen.
De kamers zijn heel ruim opgezet en steeds als ik dacht dat ik in een klein kamertje zat liet ik me verrassen hoe groot de kamer eigenlijk was. ‘Soms lopen de kamers in een vreemde vorm maar daardoor zijn ze vaak ruimer dan je denkt!’
De eerste kamer was van een van de Bestuursmeiden waardoor ik de V.I.S.H.N.U. penning kon zien. Geen ronde penning maar in de vorm van de lotus. Fraai! Van beneden tot helemaal boven viel ik steeds van de ene verbazing in de andere. Elke kamer was weer een feest om te zien. ‘En nu komen we bij ons absolute pareltje… We hebben een dakterras!’ werd trots gezegd en even later stonden we inderdaad op een zeer gezellig terras waar je de mooiste zomeravonden kunt beleven. En zelfs al zou het snel afkoelen dan is dat nog geen enkel probleem want er hangt een kleine terras verwarmer! Helaas begon het nu te regenen en het ging al snel van kwaad tot erger met de bui waardoor we uit eindelijk maar weer naar binnen vluchtten. De Jaarskamers waren tot het laatst bewaard. ‘Je zit in principe niet heel lang op zo’n kamer… Ik heb zelf in de eerste kamer gezeten en ik vond het best gezellig. Bovendien blijf je vaak niet heel lang in je kamer omdat je letterlijk tegen de woonkamer aan zit.’ De drie Jaarskamers grenzen aan de woonkamer en de eerste kamer heeft geen ramen. De tweede kamer heeft helemaal bovenin een soort doorkijk waardoor licht vanuit de derde kamer ook in de tweede kamer kan komen. Dat is wel een goede manier om te leren dat je het beste in de woonkamer kunt zitten in plaats van jezelf op te sluiten in je kamer.
Toen we weer in de woonkamer zaten viel mijn oog op de lotus aan een ketting bij een van de meiden. ‘Ja dat klopt! We hebben een aantal hele fraaie accessoires laten maken voor V.I.S.H.N.U. zoals dus die hangertjes. We hebben ze in zilver en goud aangezien sommige meiden alleen maar zilver of alleen maar goud dragen. Verder hebben we ook speldjes en die zijn dan wat groter en alleen in het zilver. De penningen heb je natuurlijk gezien.’ Aldus de Praeses.
Vervolgens kreeg ik van de Praeses de items overgedragen voor mijn verzameling. Sowieso waren er een aantal toffe lustrumitems bij zoals een deja vu tasje en een snijplank. Maar ik kreeg ook een shirt en een tooi overgedragen. Tot ik bij D.I.S. was geweest had ik geen idee dat de tooien zo’n prominente rol hadden binnen de Amsterdamse damesdisputen maar nu werd me wederom bevestigd dat het echt een bijzonder Amsterdams ding is. Wat ontzettend tof dat ik van jullie ook een tooi krijg! Ik moest mijn spullen sowieso even herschikken want het was natuurlijk begonnen met regenen en het zag er naar uit dat het voorlopig ook niet ging stoppen met regenen. Hierdoor zagen de meiden van V.I.S.H.N.U. ook de tooi van D.I.S. ‘Die is ook wel heel erg gaaf!’ klonk al meteen uit verschillende hoeken. Ik wilde natuurlijk wel zeker zijn dat de tooien heel over zouden komen dus dat was een beetje een uitdaging. Nogal een geluk dat ik van Jonquille een ruime schoudertas had gekregen waar ik nogal wat extra dingen in kwijt kon zodat ik me toch enigszins soepel zou kunnen manoeuvreren. Nadat ik alles had herschikt maakten we een paar leuke foto’s voor de nieuwste muurschildering van het huis. Zodra die foto’s waren gemaakt zou ik op mijn gemak nog even een pitstopje maken. Het was de bedoeling dat ik na mijn pitstop naar mijn Bonusafspraak zou gaan die zich twee straten van V.I.S.H.N.U. bevond, maar aangezien ik op de wc een berichtje van het thuisfront las wist ik dat ik wederom een afzegging moest gaan versturen. Ik moest per direct naar huis komen want het ging thuis niet helemaal goed en daarmee werd V.I.S.H.N.U. dus mijn laatste afspraak van de dag.
Zodra ik geïnstalleerd was bedankte ik de meiden hartelijk voor het superleuke bezoek wat ik had gehad en daarna was het tijd om naar de trein te racen.
Ik heb de trein gelukkig net aan gered maar ik was op dat ogenblik alles behalve blij met het feit dat er een mondkapjesplicht was want ik had het wel even benauwd. Het was erg jammer dat de tour op deze wijze had moeten eindigen maar ik was toch erg blij met alle afspraken die ik wel had gehad. Hoe krom dit misschien ook klinkt, maar ik ben toch ook wel blij met het feit dat ik van het bezoek aan F.I.O.R.E. heb afgezien. Als ik daar net goed en wel was aangekomen ik had het bericht van thuis gehad dan was dat nog veel lulliger geweest. Bovendien ga ik het met F.I.O.R.E. heel goed inhalen tijdens mijn volgende tour en hetzelfde geldt voor mijn bonusbezoek wat ik nu ook niet had kunnen doen. Wees dankbaar voor wat je hebt kunnen beleven in plaats van te treuren om wat er had kunnen zijn is een wijsheid die redelijk vaak terugkeert in mijn hobby. Nu heb ik sowieso meer dan genoeg reden om na de zomer weer naar de Hoofdstad te komen!
Ik was de tour begonnen met enige scepsis maar ik ben de tour geëindigd met een heel goed gevoel. Door alle avonturen die ik vandaag heb mogen beleven ben ik Amsterdam aanzienlijk leuker gaan vinden en kom ik met veel plezier nog eens terug naar de Hoofdstad om er een vervolg achter te plakken. Alle bezoeken die ik vandaag heb gedaan zijn namelijk zeker voor herhaling vatbaar en er is nog zoveel méér te ontdekken!
Ik wil Jonquille, PANIKH, A.T.O.M.O.S., .V.I.V.A.T., H.E.B.E., D.I.S. en V.I.S.H.N.U. ontzettend bedanken voor de mooie dag die ik met ze heb mogen delen!