Een nieuwe kans voor Variscopic (16 januari)
Het eerste bezoek van dit jaar was geen heel groot succes geworden aangezien de Voorzitter van Bestuur 5 het nodig had gevonden om een afspraak te plannen op de dag na de CoBo. Het is me nog steeds een raadsel wat die vent nu eigenlijk tegen me had… Maar het was wel duidelijk dat Bestuur 6 er erg van baalde hoe het was gelopen. Ze hadden er alles aan gedaan (wat er in hun macht lag gezien de teringzooi in het hok, gemaakt door het reeds afgetreden Bestuur.) om me toch met een goed gevoel te laten vertrekken. ‘Laten we alsjeblieft een nieuwe afspraak inplannen, dan gaan we het goed maken!’ aldus de huidige Voorzitter. Ik was ontzettend boos tijdens dat eerste bezoek, maar ik besloot Bestuur 6 een eerlijke kans te geven en daarom plande ik een afspraak ik voor 16 januari.
Vandaag kwam ik wederom in een ietwat gekke situatie terecht aangezien het ‘VICE-dag’ was. Iedere Bestuurder heeft een Vice-functie. Wanneer er een Bestuurder tijdelijk uitvalt kan een Bestuursgenoot die functie waarnemen. Het was in feite een soort alles andersom dag. De Penningmeester viel me al meteen op aangezien hij vol enthousiasme aan de slag ging om het bezoek succesvol op te starten en hij zocht ook direct naar mooie items die nog niet in mijn verzameling aanwezig waren. De Externe was op haar beurt heel erg benieuwd naar mijn verzameling, mijn geschiedenis en ook zeker naar Mr. Sunshine. ‘Hoe kunnen we dit jaar een goede inzending gaan maken en hoe maken we kans om te winnen?’ aldus haar. De Secretaris moest voor de lunch zorgen aangezien zijn ‘Vice-functie’ dat voorschreef. De lunch zou vandaag bestaan uit broodjes pesto-mozzarella dus ik was al meteen gelukkig! Er was weliswaar geen rekening gehouden met het feit dat ik wel eens mee zou kunnen eten, maar de Secretaris was inventief genoeg om van 6 lunches 7 te maken waardoor ik zelf ook van mijn favoriete lunch kon genieten.
Toen Onderwijs er ook bij kwam, kwam het gradatiesysteem al snel ter sprake. ‘Oh, dat wil ik graag even op papier hebben want dit vind ik interessant!’ aldus de Externe waarop ik alle gradaties voor haar opschreef. Logischerwijs waren de dames ook erg benieuwd wat ik de mannen zou geven. Nu had ik het gevoel gekregen dat de Secretaris 5+ was, dus heel voorzichtig bracht ik dat ter sprake. ‘Dat heb je helemaal goed!’ reageerde de Secretaris vrolijk. De gradatie 5+ gaat vaak hand in hand met de gradatie 8, dus met de huidige Secretaris zit je sowieso goed! De Penningmeester vond ik al meteen een 2,5 maar wel meer neigend naar een 2. ‘En onze Voorzitter?’ aldus de Externe. Tja, de vorige keer had ik hem maar kort gezien, dus ik wist niet echt goed meer hoe hij eruit zag. (Hij was onderweg terug vanuit de Makro dus hij was op dit moment nog niet op het hok.) ‘Ik heb wel een foto voor je!’ aldus de Externe en even later gooide ik er een 1,5 uit voor de Voorzitter, die dat uiteraard meteen naar zijn hoofd kreeg toen hij binnen wandelde.
Waar de Externe ook erg enthousiast naar zocht was een liedje voor bij Variscopic. Vele verenigingen die ik frequent bezoek hebben Verwijsliedjes. Variscopic is nog erg ‘nieuw’ in mijn verzameling waardoor zij nog geen liedje hebben. Het was vooral heel grappig toen er plotseling een liedje van CH op de radio kwam en de Externe me vroeg of het wellicht een Variscopic liedje kon worden. Dit liedje is al van CH, dus dat lijkt me niet! Liedjes komen mettertijd, dus wie weet duikt er tijdens het volgende bezoek wel een passend liedje op!
Uiteraard zouden we het bezoek bekronen met een paar leuke groepsfoto’s en die werden natuurlijk op de Vleugel gemaakt! De laatste foto’s waren gemaakt op de plek waar nu het Bestuurshok van Variscopic staat, maar er is nog altijd een onderzoekszone beschikbaar op de Vleugel en daar zouden we nu onze foto’s gaan maken. Het privacygordijn met de logo’s van de universiteiten erop diende als mooie achtergrond waarop ik een dopplerscanner van de echograaf in mijn handen kreeg. (We zijn immers wel op de KT-Vleugel hè!) ‘Misschien moet je de buik van de Penningmeester maar gaan scannen!’ stelde de Secretaris voor. ‘Misschien moeten we dat maar niet doen!’ lachte de Penningmeester op zijn beurt voor. Er werden een paar leuke foto’s in verschillende perspectieven gemaakt waarna het de beurt was aan de Penningmeester voor Mr. Sunshine.
Nadat ook die foto’s gemaakt en goedgekeurd waren, was het wel tijd om af te ronden aangezien ik richting Leeghwater moest.
Het was in ieder geval een zeer geslaagd en gezellig bezoekje! Bestuur 6 gaat aanzienlijk beter dan Bestuur 5! Ik ben dan ook erg benieuwd hoe Mr. Sunshine gaat eindigen!
DDBaliedagen (21 januari)
Op deze dinsdag was ik even kort in de Aula te vinden voor het traditionele DDBaliedagenbezoekje! Dit keer geen sneeuw en geen enkelblessure, dus ik kon gewoon langskomen!
In de Aula stond alles weer helemaal mooi in DDB-sferen. Alleen al door de grote letters kon je er niet omheen wat er deze dagen weer gaande was!
Toen ik bij de balie aankwam werd ik onthaald door de Secretaris en de Thesaurier van DDB. ‘We hebben dit jaar zeker een aantal nieuwe dingen. Zo krijgen studenten dit jaar voor het eerst een kaartje in de kleur die correspondeert met hun studierichting. Zo kunnen bedrijven direct zien met welke studierichting ze te maken hebben!’ aldus de Secretaris.
Uiteraard werden die kaartjes aan een mooi DDB koord gehangen. Het Bestuur had een grijs koord terwijl BIT een donkerblauw koord droeg.
Er waren nog wel meer nieuwe ontwikkelingen gaande. Op deze 25e editie van DDB zal de Hulpcommissaris voor het eerst een hele eigen das krijgen. Vrouwelijke Hulpcommissarissen krijgen dan een sjaaltje in diezelfde stijl. De evolutie van DDB is natuurlijk iets waar ik me zelf ook al een tijdje mee bezig houd, dus hier word ik zeker enthousiast van. Zelf heb ik de das en het sjaaltje nog niet in het echt gezien, maar ik zie het als een hele positieve ontwikkeling die bijdraagt aan de uniformiteit en zo ook aan de professionele uitstraling van DDB. Als de chokers op zijn, zijn zulke sjaaltjes in de stijl van Bestuur en BIT ook zeker een goed idee. Al vermoed ik dat ik het manifest #GerritGestrikt nog wel enkele jaren vol zal moeten houden tot de chokers op zijn!
‘We hebben de rugzakken geschrapt vanuit het duurzame oogpunt. Ze zijn namelijk niet zo duurzaam om te produceren. Wel zullen we weer linnen tasjes hebben!’ aldus de Thesaurier. Ik had al enkele tasjes voorbij zien komen en het viel me op dat deze ook in een volledig nieuwe stijl waren. Interessant! ‘Als we over houden zal er zeker eentje voor je bij zijn!’ aldus een van de BIT’ters. ‘Had je de sokken trouwens al? Dat is ook een echte musthave!’ aldus de Thesau. Nee, die heb ik nog niet!
Uiteraard wilde ik ook wel graag een foto van dit bezoekje hebben aangezien dat toch traditie is! De beschikbare BIT’ters werden er ook bij betrokken. De Commissaris IT vroeg of hij ook mee mocht op de foto en natuurlijk mocht hij dat! Hoe meer zielen, hoe meer vreugd! ‘Zal ik de foto voor je maken?’ vroeg de Commissaris Promotie die net op dat moment binnen liep. Heel graag!
Zodra er een leuke foto was gemaakt moedigde de Secretaris me aan om vooral nog even een lekker kopje chocomel bij de UB te gaan halen. Traditiegetrouw staat er een kraampje met warme chocolademelk achter de Aula zodat de UB-gangers ook weten wat er nu gaande is! De BIT’ter vanuit Leeghwater ging toch die kant op dus hij nam me op sleeptouw richting de blokhut. De chocomel werd grotendeels in papieren bekers uitgedeeld, dus ik was heel blij dat hij voor mij een mok was gaan halen, want het kan natuurlijk niet zo zijn dat ik de 2020 mok niet heb, terwijl ik ze van zeker vijf voorgaande jaren thuis heb! ‘Alsjeblieft! Ik heb ook nog een stroopwafel voor je meegebracht!’ zei hij vrolijk, waarna hij zelf wel weer verder moest. Dit jaar geen zelfgemaakte stroopwafels… maar dat mag de pret natuurlijk niet drukken, want dit zijn ook lekkere wafels!
Naast de blokhut stond een boksbal. Het idee was dat studenten hun agressie kwijt konden op dit apparaat en wanneer je het hardste tegen dat ding slaat behaal je een high score. Vele studenten wilden dit graag uitproberen. De rij voor de boksbal was dan ook minstens zo lang als voor de warme chocolademelk!
Het is goed om te zien dat DDB met 25 jaar oud nog altijd in beweging is om niet alleen de grootste maar ook de beste bedrijvenbeurs van de Benelux te zijn! Op naar de 50 jaar DDB!
Eindelijk weer langs ORAS! (23 januari)
Deze afspraak zou aanvankelijk al in december plaatsvinden maar omdat er toch wel erg weinig fractieleden beschikbaar zouden zijn was het toch beter om de afspraak te verzetten naar 23 januari.
Omdat de wandeling iets meer tijd had gekost dan verwacht was ik ook iets later op het kantoor van ORAS. Ik stapte het kantoor van de Voorzitter en van de Vice binnen (aangezien dat het kantoor met de open deur was!) waar ik al meteen vrolijk onthaald werd. ‘Wat goed dat je er bent! Laten we de anderen ook gelijk even opzoeken, dan weten zij ook dat je er bent!’ aldus de Voorzitter.
Overigens maakte ik eerst even kennis met de Vice aangezien zij de enige was die ik niet had ontmoet tijdens mijn Lijsttrekkersbingo.
Vervolgens ging ik samen met de Voorzitter langs de andere kantoortjes waar we de anderen begroetten. ‘Wat leuk je weer te zien!’ zei Communicatie vrolijk. Dat vond ik wel grappig want hij kwam tijdens de Lijsttrekkersbingo het minst enthousiast naar mij over. Maar goed, we zullen wel zien wat deze ontmoeting brengt, daar is dit moment immers ook voor bedoeld!
Al snel bleek dat we aan de tafel in de centrale hal zouden gaan zitten omdat dat iets ruimer zou zijn.
Communicatie was al direct aan de slag gegaan om me van een kop thee te voorzien al vroegen de Secretaris en de Penningmeester me ook nog of ik iets wilde drinken.
Intussen werd er allerlei lekkers op tafel gezet en werd ik ronduit ondervraagd door de Voorzitter en de Vice. Tja, ik kom inmiddels al een paar jaar bij ORAS. Het eerste bezoek was opgezet door een paar studieverenigingen die het nogal goed met ORAS konden vinden en het mij daarom van harte konden aanbevelen om ook eens langs te gaan. Toen heb ik het kantoor op EWI nog gezien!
Vervolgens ontstond er de strijd met Lijst Bèta waardoor ik wederom bij ORAS aanklopte. De beste tegenreactie zou natuurlijk zijn om me aan te sluiten bij de tegenpartij! Hoewel de strijd inmiddels is omgezet naar een goede betrekking met Bèta heeft ORAS toch een speciaal plekje in mijn hart gehouden!
Mijn contactpersoon, de Extern, zou vandaag als enige niet aanwezig zijn wegens andere verplichtingen, maar verder had ik iedereen van de fractie aanwezig!
Zodra iedereen klaar was zei de Voorzitter ‘laten we even een moment stilte inlassen.’ Waarop ik eigenlijk verwachtte dat we zouden eten zonder vragen. Echter had ik al snel door wat ze ermee had bedoeld toen ik naar links keek en zag dat Communicatie zijn handen had gevouwen en zijn ogen had gesloten.
Wat mooi dat deze ruimte wordt geboden! Het is lang geleden dat ik hier zelf mee te maken heb gehad, maar het past absoluut bij de brede visie van de studentenraad. (Iets waar Marketing later nog op terugkwam. ‘Ik wilde graag bij ORAS omdat je hier met heel veel verschillende mensen te maken hebt! Van DSC tot C.S.R. je komt ze allemaal tegen binnen ORAS!’) Zodra het etensgebed van Communicatie was afgerond konden we beginnen met de lunch. Tussen de happen door waren er vele vragen te beantwoorden maar ook werd me nog het nodige verteld!
Zo dacht ik lange tijd dat de chokers niet meer gebruikt werden maar de Voorzitter legde uit dat ze vooral tijdens de traditionele momenten zoals CoBo’s worden gebruikt en dat ze dan ook wel goed gewaardeerd worden. (Zolang je windkracht EWI kunt vermijden!)
Marketing voegde eraan toe dat hij een choker sowieso wel een mooi item vindt. Ze zijn ook heel mooi, zolang je niet hoeft te bewegen!
‘Mannen hebben het sowieso een stuk eenvoudiger aangezien je een das maar een keer hoeft te knopen en dan zit hij de hele dag goed!’ aldus de Vice.
Tot mijn grote verbazing begon Communicatie vervolgens over Mr. Sunshine. ‘Hoe werkt dat nu eigenlijk en hoe kun je daarvoor genomineerd worden?’ aldus hem.
Nou, jij kunt in principe niet genomineerd worden omdat jij NB bent. (Sowieso dacht ik tijdens de Lijsttrekkersbingo echt dat jij het liefste heel ver uit mijn buurt wilde blijven!) Overigens was Communicatie ook bij de SVR-O geweest dus hij had het debacle zien gebeuren… Dat was niet fraai! ‘Zag het er heel erg uit?’ vroeg de Voorzitter. ‘Ja, het was echt heel erg!’ aldus Communicatie.
Ondanks dat debacle bleef Communicatie bij zijn ambitie om Mr. Sunshine te gaan worden.
Ik weet dat je niet voldoet aan alle eisen. Als je me kunt overtuigen met een goed argument zal ik je echter alsnog nomineren. ‘Prima, ik zal wel eens gaan nadenken over een onwijs overtuigend argument!’ aldus Communicatie.
Vooral de Penningmeester en de Vice stelden vele vragen. Van mijn favoriete studentensteden tot de grote verschillen in studentensteden onderling. Dit soort zaken zijn voor de studentenraad natuurlijk interessante feitjes dus die deel ik graag met hen!
Al snel kwamen de verhalen over de campagne terug. Mijn onofficieel ambassadeurschap heeft me immers al een hoop mooie herinneringen opgeleverd zoals twee lijsttrekkers die bijna van hun fiets pleurden toen ze me voorbijreden (Dit waren twee verschillende jaren, dat maakte het nog grappiger!) De Voorzitter blikte op haar beurt terug op het moment dat ik alle faculteiten afging om de lijsttrekkers op te zoeken. (de eerdergenoemde lijsttrekkersbingo) ‘Zo’n campagneperiode is nogal een pittige periode dus je hebt soms echt een oppepmoment nodig. Jij was echt zo’n moment. Met je enthousiasme en vrolijkheid maakte je dat ik er weer helemaal zin in had!’ zei de Voorzitter enthousiast.
Tja, ik ben natuurlijk wel een geval apart omdat ik onafhankelijk ben maar ik zie de meerwaarde van ORAS maar al te scherp. Als ik op zo’n ludieke wijze de lijsttrekkers weer vrolijk weet te maken (buiten het feit dat ik het zelf ontzettend leuk vind om al die nieuwe mensen te leren kennen) dan is mijn missie dus dubbel geslaagd! ‘Het is een periode die vraagt om koffie. Heel VEEL koffie!’ voegde Marketing eraan toe.
‘Het appels uitdelen is altijd wel een hoogtepunt van de campagne. Je ziet dan zoveel mensen in korte tijd! Soms is het ook wel eens spannend wanneer internationale studenten voorbijfietsen. Zij zijn nog niet zo handig met de fiets en om dan ook nog eens een appel te vangen… Meestal stappen ze dan even af.’ Aldus de Secretaris.
Ik was vorig jaar gevraagd om mee te helpen met appels uitdelen, maar ik kon toen helaas niet omdat ik moest werken. ‘Eigenlijk zou je dit jaar gewoon een paar dagen vrij moeten nemen. Dan kun je een paar feestjes meepakken, dan zou je eigenlijk ook ergens moeten slapen zodat je dan ook mee kunt met appels uitdelen!’ wederom een opmerking uit de koker van Communicatie. Jij zit vol verrassingen hè?
‘Eerlijk, dat zou wel next level ambassadeurschap zijn!’ aldus Communicatie.
Zeker waar!
Ik keek even rond en het viel me op dat de Voorzitter een speldje op haar jas had zitten. Wat mooi! Vorig jaar had ik met de Voorzitter geïnventariseerd welke opties er zijn om de ORAS vrouwen wat zichtbaarder te kunnen maken. Ik ben toen nog gaan graven naar een bedrijf wat mooie speldjes maakt en dat had ik aan de Voorzitter doorgegeven. Het deed me dus heel goed om te zien dat er dit jaar inderdaad speldjes zijn uitgekomen voor de vrouwen!
Het eten was inmiddels op het eindpunt gekomen en dat was het moment waarop Communicatie dé oplossing had bedacht voor zijn nominatie. ‘Ik weet iets goeds! Iets ontzettend goeds, hiermee MOET ik je wel kunnen overtuigen!’ aldus Communicatie.
En eerlijk is eerlijk, het was wel echt een heel sterk argument om de nominatie door te kunnen zetten. Overigens vond ik wel dat ik de nominatie dan in mijn ORAS outfit zou moeten doen en die had ik nu niet aan. Veel verder dan een groene das zou ik niet kunnen komen nu. (Dat had er vooral mee te maken dat ik de Secretaris van DSC niet wilde laten schrikken. Die heeft een beetje een trauma aan de kleur geel.) ‘Dan maken we nog een vervolgafspraak, dan trek jij je ORAS outfit aan en dan maken we een nominatiefoto!’ aldus Communicatie.
Dat gaan we zeker doen!
Wat we wel zouden doen waren een paar groepsfoto’s maken! De fractieondersteuner van Bèta werd gevraagd om deze foto’s te maken.
Zelf vond ik het belangrijk dat die foto’s wel uit een andere hoek genomen zouden worden dan de foto’s van Bèta. De oplossing was de muur met de (nu nog) lege kasten.
Er werden een paar hele leuke foto’s gemaakt inclusief een paar vrolijke en ietwat gekke foto’s.
Vervolgens was het tijd om mijn spullen bijeen te zoeken en me klaar te maken voor de terugreis.
Toen de Voorzitter mijn aandacht vroeg met een plechtige stem wist ik overigens wel dat het menens was en liet ik alles even uit mijn handen vallen.
‘Sabine, je moet nu wel echt even op tafel staan hoor! Kom, ik help je wel even!’ aldus Communicatie.
Even later stond ik op het tafeltje met de Fractieleden om me heen. Her en der werd een foto gemaakt of een filmpje gestart.
Na een korte officieuze rede van de Voorzitter kreeg ik heel officieus een ORAS speldje opgeprikt. Ik ben de allereerste vrouw, naast de Fractievrouwen, die zo’n mooie speld mag dragen! Dat leidde gelijk tot het idee van een Powervrouwenfoto. Die zal overigens ook tijdens mijn volgende bezoek gemaakt worden aangezien de tijd nu echt op was. Desondanks voelde ik me echt ontzettend bijzonder vereerd dat ik dit ontzettende genoegen heb gekregen!
Vervolgens ging ik verder met mijn spullen bijeen zoeken en bedankte ik iedereen hartelijk voor het geweldige ontvangst van vandaag.
Samen met Marketing stapte ik in de lift. ‘Mijn fiets is kapot en het was iets te kapot om het zelf te kunnen maken. Dus daarom zit ik nu zonder fiets…’ aldus hem. Daarom liepen we samen het stukje richting EWI (al nam ik afscheid van hem bij de bushalte van Sport en Cultuur omdat ik daar op de bus zou stappen.) Al lopend begon Marketing over de President van de VSV van vorig jaar. Ja, dat is je broer! ‘Oh, dat weet je al? Dacht ik een leuk verhaal te hebben….’ Aldus hem. Tja, jouw achternaam is nu niet bepaald een veelvoorkomende achternaam! ‘Dat is zo…’
Al snel vertelde hij me dat hij ook L&R doet, maar in tegenstelling tot zijn broer heeft Marketing niet zoveel affiniteit met de VSV. ‘Ik vind ORAS juist zo leuk omdat het zo divers is. Geen dag is hetzelfde op kantoor en je hebt met een grote diversiteit aan mensen te maken. Ik zit tussen mensen van De Zaak, de Toko, Jansbrug en van C.S.R. Er zijn weinig andere plekken waar je zoveel verschillende mensen kunt ontmoeten, laat staan dat je met ze samen kunt werken. Dat is wat mij zo aanspreekt in ORAS!’ aldus Marketing.
Dat vind ik een mooie motivatie. Buiten het feit dat je echt het verschil kunt maken voor de studenten.
We hadden de bushalte inmiddels bereikt dus het was tijd om afscheid te nemen. Het was leuk om ook met Marketing nog iets meer gesproken te kunnen hebben!
Ik ben heel erg benieuwd naar het volgende bezoek aan ORAS en ik ben uiteraard ook heel erg benieuwd naar hoe de nominatiefoto’s gaan worden!
