Door de COVID-19 kwestie ben ik de tweede helft van mijn planning volledig kwijtgeraakt… Wat moet je intussen met je compleet lege agenda aanvangen? In de stilte vallen je plotseling dingen op die je in de drukte niet had gezien. Omdat de disputen van A.S.C./A.V.S.V. zich massaal lieten horen tijdens mijn inventarisatie voor een disputentour heb ik me toch nog eens moeten beraden op twee dingen.
In de eerste paragraaf (Het échte verhaal) kun je lezen waarom mijn band met de hoofdstad in de periode van 2014 t/m 2016 op scherp is komen te staan. In de tweede paragraaf (Voor de Senator die ik niet heb gezien.) wil ik graag iets rechtzetten met een specifieke Senator van dit jaar.
Het échte verhaal
Ik heb toch wel even zitten afwegen of ik dit korte verhaal zou delen aangezien ik graag vooruitkijk en het verleden graag daar laat waar het ligt begraven. Het doet me ontzettend goed om te zien dat zoveel disputen me willen onthalen en ik wil mijn banden met Amsterdam nog veel verder laten bloeien. Echter is er voor groei soms een opheldering nodig en dat is zeker het geval met Amsterdam. Ik denk dat na het lezen van dit verhaal je wel wat beter zult gaan begrijpen waarom Amsterdam altijd net een beetje extra moeite heeft moeten doen om weer op de planning te komen.
Niets mis met een enkel grapje (als iedereen erom kan lachen tenminste…) maar als je geruime tijd een verhaal vol leugens gaat lopen verspreiden op iemands Facebookpagina met als hoogtepunt een ‘meet & greet’ die er nooit kwam, waarna de pagina wederom volgekliederd werd door deze jongens… Ja, dan zet je niet echt iets goeds neer. Excuses heb ik overigens nooit gekregen van deze jongens hoewel ik het behoorlijk duidelijk heb gemaakt wat ik er van vond… Je praat overigens wel over een aantal jaar geleden… maar zulke dingen zal ik niet snel vergeten. Ik heb de posts onlangs nog eens terug zitten lezen en daardoor heb ik de ‘grappenmakers’ van toen nog eens kunnen natrekken en dat kwam ten nadele van 1 dispuut te staan. Omdat ik absoluut zeker wil weten dat ik deze jongens niet meer tegen ga komen heb ik besloten de ontmoeting met dit dispuut dan ook nog een tijd uit te stellen.
Voordat ik deze blogpost online zou zetten heb ik er nog eens een Almanak bij gepakt zodat ik alle feiten echt zeker had en die bevestigde het nogmaals. ALLE betrokken types uit dit verhaal waren van 1 dispuut en de harde kern kwam uit een en hetzelfde jaar. Ironisch genoeg waren twee van die jongens hooggeplaatste heren van dit dispuut, tja daar zou je toch meer van mogen verwachten. Een ouderejaars heeft het allemaal zien gebeuren maar in plaats van ingrijpen en mij te waarschuwen liet hij het ook maar gaan... Een (toen) Jaars van een ander dispuut (het oudste dispuut) had op de dag zelf nog geprobeerd om de dag te redden, maar dat kwam te laat. Wijsheid komt met de jaren, maar deze (toen) Jaars van het oudste dispuut had zijn zaken beter op orde dan dat groepje (toen) 4e jaars van het betrokken dispuut...
In 2012 en 2014 was ik nog ontzettend enthousiast over Amsterdam. Ik zou mijn familie wel eens ongelijk gaan bewijzen met hun antipathie voor de Hoofdstad! De bijzondere trams, de bekende plekken die de meeste familieleden alleen van televisie kenden… Ik vond het allemaal fantastisch. Oké, de drukte en de geurtjes bevielen me toen al niet echt maar ik nam het volledig voor lief omdat ik het avontuur van de verenigingsbezoeken werkelijk fantastisch vond. Ik zat al maanden van te voren liedjes te draaien als ik wist dat ik weer naar Amsterdam zou gaan.
Ik wist de ingang van N.I.A. pas te vinden toen de toenmalige Rector me per mail duidelijk uitlegde waar ik precies naar binnen kon maar vanaf toen was de band er wel. Ik ben twee keer betrokken geweest bij de promotie van het Jaarfeest, ik heb een artikel geschreven voor Almanak 2015 ‘Mama’ en ik heb nog eens een filmpje opgenomen voor het grote lustrumfeest van Audentes en K.A.R.A.A.T. Allemaal bijzonder gave dingen natuurlijk!
Dus waarom heeft het dan jaren geduurd voordat A.S.C./A.V.S.V. een eigen pagina kreeg en is het gevoel voor de hoofdstad toch zo veranderd? Nou… Dat zit als volgt. In 14-15 ging mijn Facebookpagina viral. Daardoor waren er vele oprechte leden die werkelijk geïnteresseerd waren in mijn hobby in een klap bekend met het fenomeen ‘Corpsfan’. Maar tussen die oprechte leden zaten er ook een aantal grapjassen die het nodig vonden om mijn gevoel bij de Hoofdstad flink te verzieken. Deze zogenaamde ‘fans’ wilden me ‘dolgraag’ ontmoeten waardoor ik op een koude februaridag eerder naar Amsterdam was gekomen voor deze aangevraagde meet & greet. Een jongen had zich voorgedaan als ‘fan’ die afkomstig was van LANX terwijl hij weldegelijk een Tokogast was. Alleen ja, als je net bekend bent in heel Nederland en nog niet zo bekend bent met de verenigingen zelf (Dus buiten de Senaten en Besturen om) dan stap je erg gemakkelijk in een valkuil die je jaren later van verre zou kunnen zien aankomen. Je voelt het waarschijnlijk wel hangen, die ‘fans’ waren niet komen opdagen voor de meet & greet waardoor ik ruim een uur in de Amsterdamse kou heb moeten wachten tot ik verder kon met mijn planning.
Daar volgden nog wat andere acties achteraan op de Facebook likepage... Tja, op zo’n manier blijft er weinig liefde voor een stad over. Als er dan ook nog eens een jaar bij zit waarbij de Jaarbezoekenreeks nogal stroef verliep, dan zul je wel begrijpen dat het geduld uit eindelijk wel op is en dat de liefde is verdwenen. Vanuit principe ben ik de bezoeken aan de Hoofdstad blijven uitvoeren en zo kon de liefde voor de Hoofdstad stap voor stap weer een beetje terugkomen. Door een superleuke Primus in de I.S.S.A. van 2 jaar geleden raakte ik alweer overtuigd van de mooie kanten van Amsterdam. Vorig jaar deden de I.S.S.A. en de Commissie er alles aan om een geweldig onthaal neer te zetten met een geweldige backstage N.I.A. tour waardoor ik toen alweer terug had willen komen maar dat ging planningtechnisch helaas niet meer. Dit jaar was toch wel het absolute gouden bezoek in jaren en wat had ik daar graag een vervolg achter geplakt als er geen COVID-19 was geweest.
De disputentour gaat er zeker komen, ik wil er graag op vertrouwen dat ik in samenspraak met de disputen een geweldige tour kan gaan neerzetten vol leuke leden, mooie verhalen en wellicht ook mooie aandenkens. 1 dispuut zal daar wel harder aan moeten trekken dan de rest. Ik sluit niet uit dat zij uit eindelijk alsnog een plek op mijn tour zullen krijgen maar dan zullen zij echt het volledige tegendeel moeten bewijzen van wat ik in ‘14-‘16 heb gezien.
Voor de Senator die ik niet heb gezien.
Hee hallo! Zit jij hier al lang? Dat hoop ik maar van niet, want dan heb ik je behoorlijk in de kou laten staan. Ik weet niet hoe ik je heb kunnen missen… al heb ik je vast wel een hand gegeven toen ik binnenkwam. Hoewel ik namen niet heel snel vergeet (als ik ze maar vaak genoeg hoor) gaat het wel redelijk makkelijk mis tijdens drukke bezoeken. Een vergissing van functie is zo gemaakt in een verslag en wie er nu ook alweer bij de I.S.S.A. en wie er nu ook alweer bij De Commissie hoorde, die grens is ook wat vaag wanneer iedereen in alledaagse kleding loopt.
Je hebt me horen vertellen over mijn hobby en mijn ietwat turbulente geschiedenis met Amsterdam. Je hebt je directe collega horen vragen naar mijn ideale man waarop ik uitgebreid zat te vertellen… Ik had een vrolijke mok in mijn handen met groene thee citroen erin. Naast mijn stoel lag een schoen op de grond. Een van je directe collega’s had een bakje muesli zonder melk wat me nog zo verbaasde. Kortom, details ontgaan me niet bepaald… Maar toch heb ik jou volledig gemist. Hierdoor zijn er een aantal elementen geweest die ik zeer waarschijnlijk ten onrechte aan iemand heb toegeschreven die ik wél had gezien terwijl ik jou had moeten benoemen. Ik ben er niet absoluut zeker van, maar ik heb er wel een sterk vermoeden van dat het voorwerp wat ik zo stralend zat te bekijken van jouw hand afkomstig was. Het kwam ergens uit die richting waar jij moest wezen maar omdat die gast in het wit ook met regelmaat zaken over mijn linkerarm kwam aangeven, belandt zoiets makkelijk op de stapel ‘dat zal ook wel die gast in het wit geweest zijn’. Ik vond het prachtig, mijn missie was heel even voltooid. Mijn eigenste exemplaar werd me al uit meerdere hoeken beloofd en er werden volop foto’s gemaakt zodat ik later nog eens terug kon zien hoe mooi dit stond. Dit was mijn grote missie van de dag, een van de weinige Amsterdamse dingen waarvoor ik mijn hart wel had geopend en mijn dag kon niet meer stuk. Uiteraard besefte ik me hoe waardevol dit voorwerp was en aangezien ik wist dat ik er weer afstand van moest nemen wilde ik het goed teruggeven. En wat doe ik? Ik geef het terug aan iemand van De Commissie!
Het was gezellig en ik had een liedje in mijn hoofd. Zo’n typisch Sabine-dingetje wat ik probeerde uit te leggen aan de 12 aanwezigen in deze ruimte. De Commissaris Gebouw was niet meegekomen omdat hij iets moest afmaken en de Ab Actis I.S.S.A. was nog onderweg. Maar ondanks het goede gevoel waarmee ik op de stoel zat en waarvoor zo hard werd gestreden door alle 12 de aanwezigen was het voor mij toch lastig om mijn hart echt open te stellen. Het opbouwen van een band kost tijd en soms gaat zoiets gepaard met de nodige klappen. Het zou niet voor het eerst zijn dat ik iemand per ongeluk beledigde tijdens het Jaarbezoek. Het is werkelijk nooit zo bedoeld maar wanneer je hart niet open staat kun je een directe mening niet bepaald in een zachtere verpakking stoppen. Echter had ik wel een heel sterk gevoel dat de banden met de grootste van het land dit jaar wel hechter hadden kunnen worden als er een tweede bezoek had kunnen komen. Riep ik bij L.A.N.X. nog dat ik misschien een tweede bezoek in zou plannen wanneer Mr. Sunshine gewonnen zou worden, bij jullie wist ik al zeker dat ik terug wilde komen. Dan zou ik wellicht beter door de stinkluchten van de straat en de hordes toeristen heen kunnen kijken omdat ik dan wel wist welke 14 leuke mensen me op zouden wachten!
Je kreeg je voorwerp met een omweg veilig terug en het bezoek werd uit eindelijk vervolgd met een korte tour langs nieuwe elementen. Was jij erbij? Ik weet het echt niet meer. Zo in beslag genomen door vissen, door een lief hondje en door een bordje met de tekst ‘sauna’ op een deur… Allemaal nieuwe dingen… wat is het verhaal erachter?
Er werden in de repré proefshots gemaakt door mij persoonlijk. Ik had gelet op de Rectorale zetel waarop je duidelijk het A.S.C. wapen terug kunt zien. Een zetel vol historie. Ik had gelet op de beweging die mogelijk op het scherm te zien zou zijn omdat het licht niet al te best was. Maar jou zag ik nog steeds niet.
Ik kreeg de grandioze eer om zitting te mogen nemen op de Rectorale zetel en ik nam werkelijk iedere seconde dat ik hier zat waar. De Corpswapens op de I.S.S.A. tafel, het I.S.S.A. wapen aan het plafond, de vaandels in de repré, de jaars met mijn camera in zijn handen en het net getapte biertje vlak voor mijn neus.
De foto’s waren gemaakt en toen kwam de vraag der vragen. Wie mag dit jaar Mr. Sunshine gaan worden in navolging van de Assessor Primus van 17-18. In 18-19 was er geen tijd meer voor een nominatie.
De tijd was ook vandaag beperkt en er moesten twee foto’s gemaakt worden dus snel handelen is van belang. ‘Je kunt kiezen tussen deze twee’ deelde de Rector me mede. Je gaf me waarschijnlijk je allerbeste lach… Ik weet dat je rechts van me stond in deze situatie. Desondanks was de andere optie bij zijn binnenkomst meteen vol enthousiasme in mijn bezoek gestormd en had ik hem met geen mogelijkheid over het hoofd kunnen zien. Iemand die ik nu eigenlijk pas écht zie? Of iemand die ik vandaag wel een beetje heb leren kennen? Ja die laatste kies ik! Het spijt me zo ontzettend dat ik zó bot was op dit moment. De Rector vond dat ik mijn keuze wel heel erg snel had gemaakt en ze wilde graag weten waarom ik zo snel had gekozen. Je andere directe collega deelde nog even mede dat hij ook wel had gewild maar niet voldeed aan de eisen. En als ik eerlijk ben, ik had op dit ogenblik nog niet in de gaten dat ik iemand zonder aarzelen had gesloopt…
De N.I.A. nominatie werd gemaakt en daar zag ik je wel. Je stond vlak achter de camera met je mobiel te zwaaien.
Met terugkeer op het werkkantoor heb ik vooral de Quaestor Primus gezien (in mijn verslag onterecht aangeduid als Assessor Secundus) aangezien zij het bezoek met me afrondde. Was jij hierbij? Grote kans van wel… maar ik heb je weer gemist.
Toen viel Corona binnen en kwam de planning volledig stil te liggen. Ik begon meer op sociale media te doen om toch maar een beetje de binding te behouden met de verenigingen. Daar kwam de werkelijke ontdekking van jou. Iemand met wie ik tijdens dit specifieke bezoek een oprechte band had gevoeld had me binnen enkele weken van Instagram geloosd terwijl jij er nu 3 maanden later nog steeds op staat. Toen ik mijn verslag terug begon te lezen merkte ik dat ik jou maar niet terug kon vinden in het verhaal. Op een actiefoto kon ik je wel terughalen en de meest logische verklaring was dat je nogal in een dode hoek zat tijdens het gesprek waardoor ik je niet echt had opgemerkt. Je zal ongetwijfeld wel iets gezegd of gevraagd hebben… Een aantal collega’s waren meer aan het woord en deden grotere bijdragen waardoor ik jou in de drukte gewoonweg niet kon zien. Toen volgde de nominatiekwestie en daar voel ik me oprecht rot over. Het was absoluut niet mijn bedoeling om je in enkele woorden met de grond gelijk te maken. Mijn planning liep hopeloos uit maar ik had je gewoon de kans moeten geven om in mijn blikveld te komen zodat ik een eerlijkere afweging had kunnen maken voor Mr. Sunshine. Het liefste had ik dat tweede bezoek al lang ingepland en dan had ik me direct voorgenomen om beter naar jou uit te kijken. Maar aangezien de kans nihil is dat we elkaar dit jaar nog terug gaan zien, was dit de enige manier om mijn verhaal toch met je te delen. Had ik het maar hetzelfde gedaan als met 17-18. Toen had ik twee nominatiefoto’s gemaakt. 1 met de toenmalige Ab Actis en 1 met de toenmalige Assessor Primus.
Het spijt me ontzettend dat ik zo onaardig ben geweest door je simpelweg niet waar te nemen en eigenlijk hoop ik dat er nog eens een moment kan komen waarop ik je wel kan leren kennen.
Dit verslag is opgedragen aan een lid van I.S.S.A. 19-20.
